Library
ఎంతపని చేసావే?!
ఎంతపని చేసావే?!
ఎంతపని చేసావే?!
రచనః తిరుమలశ్రీ
***
“ఎంత పని చేసావే? నీకసలు ఆ పాడు ఆలోచన ఎలా వచ్చిందే? అరచి కేకలు పెడితే ఎవరూ వచ్చేవారు కాదా? నీదే కాకుండా మా అందరి జీవితాలూ నాశనం చేసావు కదుటే! హంతకురాలి చెల్లెల్ని ఎవరు పెళ్ళి చేసుకుంటారే?” – అంటూ కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంది అమ్మ.
“ఫ్రెండ్సూ పార్టీలూ అంటూ రాత్రులు ఊరమ్మట తిరిగుండకపోతే ఇలా జరిగేదా? ఇప్పుడు నీ గతి ఏమిటి? ఆ పెళ్ళివాళ్ళకు నేను ఏం సమాధానం చెప్పను? వీధిలో ఎలా తల ఎత్తుకుని తిరగగలను?” – విరుచుకుపడ్డాడు నాన్న.
అమ్మ, నాన్నల మాటలకు నిర్ఘాంతపోయాను నేను. కన్నవారి అనూహ్య స్పందన నన్ను విచలితురాలిని చేసింది. ఆపదనుండి వెంట్రుకవాసిలో తప్పించుకున్న కూతుర్ని…ఆ సందర్భంగా మరో ఆపదలో చిక్కుకున్న కూతుర్ని…కడుపులో పెట్టుకుని ఓదార్చవలసిన వారే…అలా నిష్ఠూరంగా, కఠినంగా మాట్లాడుతుంటే…నా మది తిమ్మిరెక్కిపోయింది.
పోలీస్ స్టేషన్ లాకప్ లోంచి చూస్తూన్న నాకు – వాళ్ళే కటకటాల వెనుక ఉన్నట్టు అనిపించింది! సమాజము, పిరికితనము, ఏళ్ళు పైబడినా ఇసుమంతైనా మారని మనస్తత్వాలు…అనే కటకటాలు!!
‘నేను రాత్రులు పబ్ లు పార్టీలు అంటూ విశృంఖలంగా బైట తిరగడంలేదు, నాన్నా! నా స్నేహితురాలి బర్త్ డే పార్టీకి వెళ్ళడం తప్పా? దారిలో ఎదురైన ఆపద నుండి నన్ను నేను రక్షించుకునే క్రమంలో ఓ మృగాన్ని చంపడం ఘోర నేరమా? పిరికితనంతో ప్రవర్తించి వాడి స్థానంలో నేను ఉంటే…మీరు హర్షించేవారా?’ అని గట్టిగా అరవాలనిపించింది నాకు. కాని, ఎదురుచూడని వారి తీరుతో అచేతనంగా మారిపోయిన నా మనసు, తనువు అందుకు సహకరించలేదు.
రాత్రంతా లాకప్ లో మ్రగ్గుతూ ఎప్పుడు తెల్లవారుతుందా, ఎప్పుడు నావాళ్ళను చూస్తానా అని తపించిపోయాను. అమ్మ ఒళ్ళో తల పెట్టుకుని మనో భారం తీరేంతవరకు తనివిదీరా ఏడవాలనుకున్నాను. నాన్న చెప్పే స్వాంతన వచనాలతో వీగిపోతూన్న మనోధైర్యాన్ని పుంజుకోవాలనుకున్నాను. వారు నన్ను ఓదార్చి ధైర్యం చెబుతారనీ, ఆ విపత్కర స్థితిని ఎదుర్కొనేందుకు నాకు కొండంత బలాన్ని చేకూర్చుతారనీ ఆశించాను. కాని, ఇప్పుడు జరుగుతున్నదేమిటి!? వారి పలుకులు ములుకుల్లా నా మదిలో గ్రుచ్చుకుంటున్నాయి. నా మనోధైర్యం పైన దెబ్బ తీస్తున్నాయి. కుటుంబపు పరువు గురించి, నా చెల్లి పెళ్ళి గురించీ ఆలోచిస్తున్నారే తప్ప…నన్ను ఆ విషమ పరిస్థితి నుంచి ఎలా బైట పడవేయాలా అన్న ఆలోచన వారిలో మచ్చుకైనా కానరాకపోవడం…నా దురదృష్టం కాక మరేమిటి!?
అమ్మ, నాన్న ఇంకా ఏమేమిటో అంటున్నారు. అవేవీ నా బుర్రలోకి దూరడంలేదు. కారణం – నా మనసు గతమనే జారుడు బల్లను ఎప్పుడో ఎక్కేయడమే…..
#
బి.టెక్. పాసై ఓ సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలో టెక్నికల్ రైటర్ గా ఉద్యోగం చేస్తున్నాను నేను. నెలకు ముప్పై వేల జీతం. యాభయ్యో పడిలో ఉన్న నాన్న ఓ బ్యాంక్ క్లర్క్. అమ్మ గృహిణి. చెల్లి, నేనే సంతానం. మా ఇద్దరికీ పదేళ్ళ తేడా ఉంది. తానిప్పుడు నైన్త్ క్లాస్ చదువుతోంది… మా కంపెనీ ఉన్న కాంప్లెక్స్ లోనే వివేక్ పనిచేస్తూన్న ఎమ్మెన్సీ కూడా ఉంది. వివేక్ సంపన్న కుటుంబానికి చెందినవాడు. సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరుగా నెలకు అరవై వేలు తెచ్చుకుంటున్నాడు. నాది అమ్మ పోలిక కావడంతో…కలువకన్నులతో, అందంగా, కుందనపు బొమ్మలా ఉంటానంటారంతా. వివేక్ నన్ను ఎప్పుడో చూసి మనసు పారేసుకున్నాడట. నా గురించి తెలుసుకుని ఓ శుభదినాన పెద్దల్ని తీసుకుని మా ఇంటికి వచ్చాడు, నన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటానంటూ! నాకంటే రెండు మూడేళ్ళు పెద్దవాడతను. హ్యాండ్సమ్ గా ఉంటాడు.
నాకు పైసంబంధం చూస్తున్నట్టు తెలిసి పరుగెత్తుకు వచ్చింది అత్తయ్య. నాన్న చెల్లెలు. కొడుకుతో గ్రామంలో ఉంటుంది. భర్త లేడు. వాసు బావ నాకంటె ఏడాది పెద్దవాడు. చదువును పదో తరగతి తోనే అటక ఎక్కించేసి, నాగలి చేతబట్టి అరక దున్నడం ఆరంభించాడు. మొదటినుంచీ వ్యవసాయమంటే ఇష్టం తనకు. మావయ్య సంపాదించి పెట్టిన అయిదెకరాల పొలం ఉంది.
నాకు మేనరికం చేయమని అమ్మను, నాన్నను ఎంతగానో బ్రతిమాలింది అత్తయ్య. నాన్న మౌనం వహిస్తే…అమ్మ కుండ బ్రద్దలు కొట్టేసింది – ‘ఇంజనీరింగు చదివి ఉద్యోగం చేస్తున్న పిల్లను…చదువులేని, అరక దున్నుకునేవాడికిచ్చి ఎలా చేస్తామనుకున్నావు?’ అంటూ.
అత్తయ్యను చూస్తే జాలివేసింది నాకు. బావ బాగానే ఉంటాడు. తానంటే నాకిష్టమే. కాని, అది పెళ్ళి చేసుకునేంతటి ఇష్టం కాదు. అమ్మ చెప్పిందే రైటనిపించింది నాకు. మట్టి పిసుక్కునేవాణ్ణి నాలాంటి సాఫ్ట్ వేర్ గాళ్ భర్తగా కలలో కూడా ఊహించుకోలేదు మరి!
‘నిన్ను నా కోడల్ని చేసుకుని కడుపులో పెట్టుకుని చూసుకోవాలనుకున్నానే, మల్లికా! కూతురు లేని లోటు తీర్చుకోవాలనుకున్నాను. రక్తసంబంధం బలపరచుకోవాలనుకున్నాను. ప్చ్! నాకు ప్రాప్తం లేదు’ అంటూ నా దగ్గర కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంది అత్తయ్య వెళ్ళిపోతూ.
కొడుకు లేని లోటు తెలియకుండా…కొన్నాళ్ళపాటు పెళ్ళి వాయిదా వేసి, నా సంపాదనతో నాన్నకు తోడుగా ఉండాలనుకున్నాను నేను. కనీసం చెల్లి కాలేజ్ చదువులకు వచ్చేంత వరకైనా. కాని, నా ఆలోచన ఫలించలేదు. వివేక్ తో నా నిశ్చితార్థం జరిపించేసారు నాన్న.
నిశ్చితార్థానికి వచ్చారు అత్తయ్య, బావాను. ‘సారీ, మల్లీ! మనసుకే తప్ప బుర్రకు పని చెప్పదు అమ్మ. పిచ్చి సెంటిమెంటుతో నిన్ను నాకిచ్చి పెళ్ళి చేయమంటూ మిమ్మల్నందరినీ ఇబ్బంది పెట్టినట్టుంది. అందుకు నేను క్షమాపణ చెప్పుకుంటున్నాను’ అన్నాడు బావ, నాతో. ‘నువ్వంటే నాకు ప్రాణం కావచ్చును, మల్లీ! కాని, చదువుల సరస్వతివి నువ్వెక్కడా? మట్టిలో పనిచేసే నేనెక్కడా?? నేను నీతో జీవితం పంచుకోవాలనుకోవడం అత్యాశే కాదు, అవివేకం కూడాను!’ అన్నాడు మళ్ళీ.
‘సారీ, బావా!’ అనడం మినహా, ఇంకేమనాలో తెలియలేదు నాకు.
నా పెళ్ళికి ముహూర్తం కూడా నిర్ణయింపబడింది. ఇక రెండు నెలలే ఉంది.
ఆ రోజు – నా కొలీగూ, క్లోజ్ ఫ్రెండూ నైన జయంతి పుట్టిన రోజు. ఇంట్లోనే పార్టీ ఇచ్చింది. అంతా సరదాగా సందడిగా జరిగిపోయింది. ఆ వేడుక ముగిసేసరికి రాత్రి పదకొండు గంటలయిపోయింది. స్కూటర్ మీద ఇంటికి బైలుదేరాను నేను.
రోడ్లపైన ట్రాఫిక్ తగ్గిపోయింది. కొంత దూరం వెళ్ళేసరికి హఠాత్తుగా ముగ్గురు యువకులు ఓ మోటార్ బైక్ మీద నన్ను ఓవర్ టేక్ చేసి వచ్చి నాకు అడ్డుగా నిలిచారు. ముగ్గురూ త్రాగియున్నారు. తప్పించుకుని వెళ్ళిపోబోయాను నేను. వాళ్ళు బైక్ దిగి, అసభ్యంగా మాట్లాడుతూ, నన్ను స్కూటర్ మీంచి క్రిందికి లాగారు. పేవ్ మెంటు పక్కనున్న చెట్లలోకి లాక్కుపోయి అత్యాచారం జరపడానికి పూనుకున్నారు. అంతకుమునుపు పత్రికలలో చదివిన గ్యాంగ్ రేప్ సంఘటనలు మదిలో మెదలడంతో క్షణకాలం నా మెదడు మొద్దుబారిపోయింది. అరుస్తూంటే నా నోరు నొక్కేసారు. నా దుస్తులు చింపేసారు. నన్ను ఆక్రమించుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు ఒకడు. వాడి పశుబలం ముందు నా ప్రతిఘటన వీగిపోతూంటే దుఃఖం ముంచుకు వస్తోంది నాకు. ఎలాగో 100 కి ఫోన్ చేద్దామంటే, అంతకుముందే నా సెల్ ని లాక్కుని దూరంగా విసిరేసారు వాళ్ళు. గోళ్ళతో రక్కాను, పళ్ళతో కసిగా కొరికాను. నాపైన పడబోతూన్న మృగాన్ని మొలపైన బలంగా తన్నాను. వెనక్కి పడిపోయాడు. దాంతో నా మఖం మీద బలంగా కొట్టాడు ఒకడు. మరొకడు నా వక్షం మీద పిడిగ్రుద్దులు గ్రుద్దాడు. మూడోవాడు నా పొత్తికడుపులో కాళ్ళతో తన్నాడు. వారి నోటి నుండి వెలువడుతూన్న బూతులు వింటూంటే, చచ్చిపోవాలనిపించింది నాకు. నేను బాధతో అరుస్తూంటే మరింత పైశాచికంగా ప్రవర్తించారు వాళ్ళు.
ఎక్కడ సంపాదించాడో, ఓ ఇనుపగొట్టం పట్టుకువచ్చాడు ఒకడు. ‘నీ పొగరు అణుస్తానే’ అంటూ కసిగా తిడుతూ దాన్ని నాలో చొప్పించడానికి ప్రయత్నించాడు. భయం ఆవహించుకుంది నన్ను. ఆ భయం నుంచి తెగింపు పుట్టుకొచ్చింది. ప్రాణం కంటె మానం ముఖ్యం! అంతటి బలం ఎలా వచ్చిందో నాకే తెలియదు. శక్తినంతా కూడదీసుకుని వాడి తొడల నడుమ రెండు కాళ్ళతోనూ తన్నాను. వాడు వెనక్కిపడిపోయి గిలగిల కొట్టుకుంటూంటే, చివాలున లేచి నిలుచున్నాను. క్రింద పడ్డ ఇనుపగొట్టాన్ని అందుకుని వారి పైన దాడి చేసాను. క్రిందపడ్డవాడు లేవడానికి అవకాశం ఇవ్వకుండా ఆవేశంతో పిచ్చి పట్టిందానిలా ఆగకుండా వాడి తల పైన కొడుతూనే ఉన్నాను. వాడు అచేతనంగా నేలకు ఒరిగి రక్తం ధారలై పారుతున్నప్పుడు కాని స్పృహలోకి రాలేదు నేను. మిగతా ఇద్దరూ బైక్ ఎక్కి ఎప్పుడో ఉడాయించేసారు.
ఆవేశం తగ్గాక గాని, జరిగిందేమిటో ఆకళింపుకాలేదు నాకు. వాడు చచ్చిపోయాడు! లేదు, వాణ్ణి చంపేసాను నేను!!...ఎక్కడలేని నిస్సత్తువా క్రమ్ముకురావడంతో నేలపైన కూలబడి ముఖం చేతుల్లో కప్పుకుని భోరుమన్నాను. అదిగో, అప్పుడే వినిపించింది – దూరంలో, పోలీస్ సైరన్!
#
“రోజూ నువ్వు ఇంటికి తిరిగి వచ్చేదాకా నాకు భయంగానే ఉండేది…” – అమ్మ ఏడ్పుతో ఆలోచనల సుడిగుండంలోంచి బైటపడ్డాను నేను. ‘ఆడపిల్లల తల్లులందరూ ఇంతేనేమో!’ అనిపించింది. ఆ భయమే స్త్రీని నిర్వీర్యం చేస్తోంది. నిర్భీతితో ముందడుగు వేయడానికి నిరోధకమవుతోంది. అమ్మ, నాన్న తమ ధోరణిలో తాము మాట్లాడుతోంటే, వారి రాక నా దిగులును అధికం చేసిందే తప్ప ఉపశమనం కలిగించలేదు. నా మది ఒంటరితనాన్ని కోరుకోసాగింది. వాళ్ళను వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి వెనుదిరిగాను.
నా మదిలో సముద్రఘోష. ఎగసిపడుతూన్న ఆలోచనల సునామీ…’నేను ఓ మనిషిని హతమార్చడమే కనిపిస్తోంది అందరికీను. కాని, మూడు క్రూరమృగాలు నాపైన పడి నన్ను పెట్టిన చిత్రహింసలు వారి ఊహకు అందడంలేదు. నేను తిరగబడకుండా ఉంటే…వారికి లొంగిపోయుంటే…ఆ ఇనుప గొట్టం నా తొడల మధ్య చొచ్చుకుపోయివుండేది. నా కడుపులోని ప్రేగులు బైటకు వచ్చి రక్తం ఏరులై పారితే…నేను నా మానప్రాణాలను కోల్పోతే – అప్పుడు అందరూ జాలితో, ‘అయ్యో, పాపం!’ అంటూ విపరీతమైన సానుభూతి కురిపించేవారేమో! ఇప్పుడు ఆ ముష్కరుడు ఉన్న స్థానంలో నేనుంటే – సెంటిమెంటు పండించేవారేమో!...యుద్ధభూమిలో ఓ సైనికుడు శత్రువులను చీల్చి చెండాడితే – అతనికి గౌరవపతకం లభిస్తుంది. విధినిర్వహణలో పోలీసులు ఓ కరడుగట్టిన నేరస్థుణ్ణి కాల్చి చంపితే – అది హీరోయిజమ్. నాగరిక ప్రాంతంలో ప్రవేశించి సాధుజంతువులను చంపుతూన్న ఓ క్రూరమృగాన్ని మట్టుపెట్టడం హర్షనీయం. సినిమాలో హీరో, విలన్ ని చంపితే ప్రేక్షకుల ప్రశంసలను పొందుతాడు. కాని, అదే – ఓ ఆడపిల్ల…నిస్సహాయ స్థితిలో…గౌరవం కాపాడుకునేందుకు, ఆత్మరక్షణార్థం…ఓ మానవమృగాన్ని సంహరిస్తే – అది ఘోర నేరమవుతుంది! ఇదెక్కడి న్యాయం?...’
బిలబిలమంటూ వచ్చేసింది మీడియా. ‘ఆ హత్య ఎందుకు చేసావ్? హత్యాయుధాన్ని దగ్గర పెట్టుకుని తిరుగుతున్నావా? ఇలాంటి అవసరమేదో వస్తుందని నీకు ముందే తెలుసా? గ్యాంగ్ రేప్ కి గురయ్యావా? ఎంతమంది ఉన్నారు? వారిలో నీ బాయ్ ఫ్రెండ్ ఉన్నాడా? పోలీస్ కి ఎందుకు ఫోన్ చేయలేదు?అసలు అర్థరాత్రి వేళ నీకు అక్కడ ఏం పని? అలా రాత్రులు బైట తిరగడం నీకు అలవాటా?...’ – ప్రశ్నలవర్షం కురిపించారంతా. నా హృదయం భగ్గుమంది. ‘వీళ్ళు మనుషులేనా? ఓ ఆడపిల్లను అడగవలసిన ప్రశ్నలేనా ఇవి!’ దుఃఖం ముంచుకువస్తూంటే సమాధానం చెప్పకుండా సెల్ లో మూలకు ఒదిగిపోయాను.
”ఎవడో ఆకతాయిగా మీద చేయి వేసాడని వాణ్ణి రాడ్ తో కొట్టి చంపేసింది ఆ పిల్ల…” – ఓ కాన్ స్టబుల్ ఎవరికో చెబుతూన్నది చెవిన పడడంతో, దిగ్భ్రాంతికి గురయ్యాను నేను. ‘ఇదా లోకం…!?’ ‘ఆ మృగాడి చేతిలో చచ్చిపోకుండా నేను పొరపాటు చేసానా!?’ అనిపించింది నాకు ఆ క్షణంలో. మొదటిసారిగా!
మధ్యాహ్నం నాన్న వచ్చి, “హంతకురాలిని కోడలిగా చేసుకునేంతటి గొప్పమనసు మాకు లేదంటూ, పెళ్ళివారు మన సంబంధం రద్దు చేసుకున్నారు” అని చెబుతూంటే, ఆశ్చర్యపోలేదు నేను… సాయంత్రం పోలీసులు నన్ను న్యాయస్థానంలో హాజరుపరచడము, కోర్టు నాకు పధ్నాలుగు రోజులపాటు రిమాండ్ విధించడమూ జరిగాయి.
#
మర్నాడు అత్తయ్య, బావ నన్ను చూడడానికి సబ్ జైలుకి వచ్చారు. అత్తయ్య నన్ను చూసి కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటే, బావ నాకు ధైర్యం చెప్పాడు. “నువ్వు నా మరదలివయినందుకు నాకు గర్వంగా ఉంది, మల్లీ! ఆడపిల్లలంతా నీలాగే ధైర్యం చూపినట్లైతే, మీద చేయి వేయడానిక్కూడా సాహసించరెవరూ. ఓ ఆడపిల్ల దిక్కుతోచని స్థితిలో మానం కాపాడుకోవడానికి, ఆత్మరక్షణకోసమూ జరిగిన హత్య ఇది. మన న్యాయవ్యవస్థ పైన నాకు పూర్తి విశ్వాసం ఉంది. న్యాయస్థానం తప్పక అర్థం చేసుకుంటుంది. లేకుంటే నిర్భయ చట్టంలోని ‘నిర్భయ’ అన్న పదానికి అర్థం ఉండదు. ఆ చట్టానికి విలువ ఉండదు…” అన్నాడు బావ – నన్ను అర్థం చేసుకుని, నా మనోధైర్యానికి ఎరువు వేసిన మొదటి వ్యక్తి. “నాకు తెలిసిన ఓ అడ్వొకేట్ ని వెంటబెట్టుకుని వచ్చాను. ఇవాళే నీ బెయిల్ పెటిషన్ ని ఫైల్ చేస్తున్నాము. రెండు రోజుల్లో నువ్వు తప్పక బైటకు వస్తావు”.
పెద్దగా చదువుకోలేదనీ, మట్టి పిసుక్కునేవాడనీ చిన్నచూపు చూసిన బావే, అడక్కుండానే నన్ను ఆదుకోవడానికి ముందుకు వచ్చాడు. విద్యాధికుడన్న పెళ్ళికొడుకు కనీసం నా దుస్థితిని అర్థం చేసుకోవడానికి కూడా ప్రయత్నించలేదు. చదువుకు, సంస్కారానికీ సంబంధం లేదన్న సత్యం మరోసారి రుజువయింది...కన్నీటి తెరల నడుమ బావ వంక కృతజ్ఞతాభావంతో చూస్తూ అప్రయత్నంగా చేతులు జోడించాను నేను.
******
