ప్రియా ప్రాణనాధా

నీ ప్రేమలో నేనే ఒక కవితగా మారిపోయాను...

నీలాంబరంలో మెరిసే నక్షత్రాలు నీ చూపుల్లా నాలో తళుక్కుమన్నాయి 

నీ స్పర్శలో జారిపోతున్న వెన్నెలను నా చర్మం ఆలింగనం చేసుకుంటోంది 

నీ సమీపంలో లయబద్ధంగా కొట్టుకుంటున్న నా గుండె,
 నీ వాయువ్యానిలలో తేలిపోతున్న ఒక సీతాకోకచిలుకలా
 మారిపోయింది 

నీ భుజాలకి తల ఆన్చుకున్న ప్రతిసారీ, 
నా లోపలి తుపానులు ప్రశాంతంగా మారిపోతాయి

నీ ఒడిలో ఒక దివ్యభూమిక ఏర్పడుతుంది,
 అక్కడ నాలో నేనే కనుమరుగై, నీవుగా మారిపోతాను 

నీ చేతుల్లో నిదురించే ప్రతి క్షణం, నువ్వు నన్ను అల్లుకున్న ఓ గీతంలా అనిపిస్తుంది

నీ హృదయాన్ని నా హృదయంలో నాటుకుని,
నీ ఊపిరిని నా లోపల నింపుకుని,
నన్ను నన్నుగా మరిచిపోయేంతగా నీ ప్రేమలో మునిగిపోవాలనుంది 

నీ ఆలింగనం కోసం శతజన్మలపాటు ఎదురు చూడగలను...

నీలో నన్నుగా మిగిలిపోయే వరకు, నా ప్రాణం నీ పేరు జపిస్తూనే ఉంటుంది.

నీవు నాలో ఒక వాక్యం, నేను నిన్ను చదివే ఒక శాశ్వత కవిత