అస్థిర జీవితం

తటస్థంగా ఉండలేనన్న అసంతృప్తి ఆత్మను అనలేక

నిరాశ ఆమ్లక్షారాలని గొంతులో పోసుకుని గోలచేస్తూ

కళ్ళనే చెమ్మచేసె, ఆవేదనపు సాంద్రతను తెలుపలేక

మస్తిష్కమే వేదనతో పొంగ, మోమేమో ముసురుపట్టె!

రంగులేని వర్ణం లోలోన చిగురాశ స్పటికంగా జనించి

కనిష్టమైన కోర్కెలు గరిష్టమై జ్ఞాపకాల పరిభ్రమణంలో

ఆటపాటలకి దూరంగా ఆవేశపు ఆలోచనలలో అలసి

పాలపుంతలాంటి శరీరం అగ్నిగోళమై భగభగా మండె!

వెలుగు చూడలేని హృదయ దర్పణం పారదర్శకమై

కాలానికి వ్రేలాడదీయబడ్డ నిర్లిప్తత ఆశలవైపు చూడ,

ఒంటరితనంతో స్నేహం చేయనన్న జీవితం డోలకమై

బ్రతుక్కీ చావుకీ మధ్య ఊగిసలాడే యంత్రంగా మారె!!!