ଜହ୍ନମାମୁଁ -୫୪

ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ - ୩

ତା’ପରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଭକ୍ତ ଉଦ୍ଧବକୁ ଅନେକ ଉପଦେଶ ଦେଇ ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମକୁ ପଠାଇ ଦେଲେ । ତାଙ୍କର ଅବତାର ହେବାର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଲା ।

ଅବଶେଷରେ ସେ ସମୁଦ୍ର ତଟସ୍ଥିତ ବନ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଦିବ୍ୟ ବେଣୁବାଦନ କଲେ । ତାଙ୍କ ବଂଶୀ ମଧ୍ୟରେ ସେ ରାଗ ହିନ୍ଦୋଳ, ଯମୁନାକଲ୍ୟାଣୀ ଓ ଦେବଗାନ୍ଧାର ରାଗମାନ ବଜାଇଲେ । ସମଗ୍ର ପ୍ରକୃତି ପୁଲକିତ ହୋଇ ଉଠିଲା । ସମୁଦ୍ରର ଜଳ ଶାନ୍ତ ହେଲା । ସେ କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ଗୋଟିଏ ଗଛକୁ ଆଉଜି ବସିଥା’ନ୍ତି । ସବୁଜ ଘାସ ଭିତରେ ତାଙ୍କ ପାଦ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଥାଏ । ପୂର୍ବୋକ୍ତ ବ୍ୟାଧଟି ଦୂରରୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଉ ଦେଖି ପାରନି, କେବଳ ତାଙ୍କର କୋମଳ ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପାଦଟିଏ ଘାସ ଭିତରେ ଦେଖି ହରିଣ କାନର ଭ୍ରମ କରି ତୀର ମାରିଲା । ତା’ର ସେଇ ତୀରରେ ହିଁ ସେହି ଅଭିଶପ୍ତ ମୁଷଳର ଶେଷାଂଶ ଥିଲା ।

ତୀର ମାରିବା ପରେ ଶିକାର ସଂଗ୍ରହ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟାଧ ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲା ଓ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଏ ଦଶା ଦେଖି ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । କିନ୍ତୁ ଦୟାସାଗର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ ବୁଝାଇ କହିଲେ, “ମୋର ଆଜି ଏ ଅବସ୍ଥା ପାଇଁ ତୁମେ ଆଦୌ ମନଦୁଃଖ କରନାହିଁ । ରାମ ଅବତାରରେ ମୁଁ ଗଛ ଉହାଡରେ ଥାଇ ବାଳୀକୁ ମାରିଥିଲି । ସେତେବେଳେ ତମେ ବାଳୀର ପୁଅ ଅଙ୍ଗଦ ଥିଲ । ତମ ମନ ଭିତରେ ଯେଉଁ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାର ଇଚ୍ଛା କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ହୋଇଥିଲା ଆଜି ତାହାହିଁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ତମେ ଆଉ କିଛିବି ଚିନ୍ତା କରନାହିଁ ।” ଏହିକଥା କହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେ ବ୍ୟାଧକୁ ଦିବ୍ୟଚକ୍ଷୁ ଦାନ କରି ନିଜର ରାମାବତାର ଘଟଣା ସବୁ ଦେଖାଇଲେ । ରାମଙ୍କର ଦର୍ଶନ ହେବାମାତ୍ରେ ବ୍ୟାଧ ତା’ ପୂର୍ବଜନ୍ମର ସମସ୍ତ ଘଟଣା ପୁନଃ ସ୍ମରଣ କରିପାରିଲା ।

ତା’ପରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାରଥୀ ତାଙ୍କୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲା । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେଇ ଅବସ୍ଥାରେ ଥାଇ ଯାହା ପାଇଁ ଯେପରି ସମ୍ବାଦ ଦେବାର ଥିଲା ବା ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାର ଥିଲା ସେସବୁ କରିବାକୁ ସେ ତାଙ୍କ ସାରଥିକୁ ନିର୍ଦେଶ ଦେଲେ । ସମସ୍ତ କଥା ନିର୍ଦେଶ ଦେବା ପରେ ସେ ତାଙ୍କ ସାରଥିକୁ ସେଠାରୁ ବିଦାୟ ଦେଲେ । ତା’ପରେ ସେ ତାଙ୍କର ପାର୍ଥିବ ଲୀଳା ସମାପ୍ତ କରି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ରୂପ ଧରି ବୈକୁଣ୍ଠ ଗମନ କଲେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ ପରେ ସମୁଦ୍ର ଦ୍ୱାରା ଦ୍ୱାରକା ଜଳମଗ୍ନ ହେଲା । ତା’ପରେ ଗୋଟିଏ ଯୁଗର ଅବସାନ ହେଲା ଓ କଳିଯୁଗ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ।

ଗୀତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯାହା କହିଛନ୍ତି ସେହି ଅନୁସାରେ ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ଅବତାର ଭାବରେ ସେ ସୁମ୍ପନ୍ନ କରିଥିଲେ । ଯେତେବେଳେ ଅସୁର ଶକ୍ତିର ପ୍ରାବଲ୍ୟ ଯୋଗୁଁ ଧର୍ମର ଗ୍ଳାନି ଘଟିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସେ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଦୁଷ୍ଟମାନଙ୍କୁ ବିନାଶ କରି ସାଧୁମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକରି ଧର୍ମର ସଂସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ । ସେ ଜନ୍ମରୁ ନିଜ ଅବତାର ବିଷୟରେ ସଚେତନ ଥିଲେ ।

ତାଙ୍କ ପରେ କଳିଯୁଗ ପ୍ରବେଶ କଲା । ସେ ଜାଣିଥିଲେ ସେଥିରେ ପାପର ଭାରା ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢିଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ସମାଜକୁ ଭୟଙ୍କର ପାପର କବଳରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ସେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଓ ଭକ୍ତିଯୋଗ ଗୀତା ମାଧ୍ୟମରେ ଦେଇଛନ୍ତି ତାହା ଅମୂଲ୍ୟ । ମହର୍ଷି ବ୍ୟାସହିଁ ତାକୁ ରଚନା କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ତାହା ଭଗବାନ୍ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖ ନିଶୃତ ବାଣୀ ଉପରେ ଆଧାରିତ ।

ପ୍ରକୃତରେ ସବୁ ଜ୍ଞାନରେ ଭରା ଗୀତା ବିଷୟରେ ଲେଖା ଅଛି ଉପନିଷଦ ମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ସବୁ ହେଲେ ଗାଈ; ଯାହାକୁ ଗୋପାଳନନ୍ଦନ କୃଷ୍ଣ ଦୋହନ କରୁଛନ୍ତି; ପାର୍ଥ ହେଉଛନ୍ତି ବାଛୁରୀ । ଆଉ ଯେଉଁ ଦୁଗ୍ଧ ଦୋହନ ହେଉଛି ତାହା ଗୀତାର ଅମୃତମୟ ବାଣୀ । ତାକୁ କେବଳ ସୁଧୀ ବା ଜ୍ଞାନୀଗଣହିଁ ପାନ କରି ଧନ୍ୟ ହେବେ ।