ଜହ୍ନମାମୁଁ - ୪୧

ତିନି ତାନ୍ତ୍ରିକ - ୧

ସମୁଦ୍ରରେ ଦୁଇ ଜାହାଜ ଭିତରେ ସଂଘର୍ଷ ହୋଇ ଦୁଇଟିଯାକ ଜାହାଜ ବୁଡିଯିବା ଉତାରୁ ପିଙ୍ଗଳ କୌଣସି ମତେ ଆସି କୂଳରେ ଲାଗିଲା । ସେଠାରେ ନବାବ୍ଙ୍କର ଜଣେ ପଦସ୍ଥ କର୍ମଚାରୀ ହସନ୍ ସହ ତା’ର ପରିଚୟ ହେଲା । ସେ ମରୁ ଅଂଚଳରେ ଜଣେ ଡାକୁ ସର୍ଦ୍ଦାରକୁ ଧରିବା ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ହସନ୍ ବାହାରିଥାଏ । ପିଙ୍ଗଳକୁ ଧରି ହସନ୍ ଓ ତା’ ସୈନ୍ୟଦଳ ଗୋଟାଏ କିଲ୍ଲା ଆଡେ ବାହାରିଲେ । ତା’ପରେ…

କିଲ୍ଲାର ପରିବେଶ ଜନମାନବଶୂନ୍ୟ ଦେଖି ହସନ୍ ସର୍ଦ୍ଦାର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । ପିଙ୍ଗଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଦେଖିଲା, ସେ କିଲ୍ଲା ବହୁତ ପୁରାତନ ଏବଂ ଖୁବ୍ ବଡ । ଆଖପାଖରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଘରଦ୍ୱାର କାହିଁ ଆଖିରେ ପଡିଲେ ନାହିଁ ।

ସେହି କିଲ୍ଲା ପାଖରେ ଗୋଟାଏ ପାହାଡ । ପାହାଡ ଉପରୁ ଗୋଟାଏ ଝରଣା ଝରି ଆସୁଥାଏ । ଝରଣାର ଦୁଇ କଡରେ ଦୁଇଟି ବଡ ବଡ ଖଜୁରୀ ଗଛ । କିଲ୍ଲା କାନ୍ଥରେ ଗଛଚାରା ଉଠିଥାନ୍ତି ଓ ଲତା ମାଡିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥାନ୍ତି । କେହି କିଲ୍ଲାର ତତ୍ତ୍ୱ ନେଉଥିବା ଭଳି ମନେ ହେଲା ନାହିଁ ।

ପିଙ୍ଗଳ ପଚାରିଲା “ତମେ ଯେଉଁ କିଲ୍ଲା କଥା କହୁଥିଲ, ଇଏ ସେହି କିଲ୍ଲା ତ?”

“ହଁ, ହଁ । ଏହାହିଁ ତ ସେହି କିଲ୍ଲା । ଦେଖ, କିଲ୍ଲା ପାଖରୁ ଗୋଟାଏ ରାସ୍ତା ପାହାଡ ଉପରକୁ ଉଠି ଯାଇଛି । ତେହେରାନ୍ ଆଡକୁ ଏହାହିଁ ରାଜପଥ । ବାଟ ମଝିରେ ଏ କିଲ୍ଲା ବଣିକମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ବିଶେଷ ସହାୟ । ଡାକୁମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆଖି ରଖିବା ପାଇଁ ଏହା ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଲା । ଏଠି ସବୁବେଳେ ଦୁଇଶହ ସୈନିକ ଥାନ୍ତି । ବଣିକ ଓ ଅନ୍ୟ ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଓ ଆଶ୍ରୟ ଦେବା ହେଉଛି ସେମାନଙ୍କ କାମ । କିନ୍ତୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ଜଣକୁ ବି ମୁଁ ଏଠି ଦେଖୁ ନାହିଁ ।”

ହସନ୍ ଏକଥା କହିସାରିବା ବେଳକୁ ସେ ଦୁହେଁ କିଲ୍ଲାର ଦରଜା ପାଖରେ ପହଁଚି ଯାଇଥିଲେ ।

ପିଙ୍ଗଳ କହିଲା “ହୁଏତ ଦସ୍ୟୁଦଳପତି ଭୈରବନାଥ କିଲ୍ଲା ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କରି ସବୁ ସୈନିକଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରିଛି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାରି ପକାଇ ନଥିଲେ ରକ୍ଷା । ବୋଧହୁଏ କିଲ୍ଲା ଭିତରକୁ ଗଲେ ଯାଇ ସବୁ କଥା ଜଣାଯିବ!”

ହସନ ନିଜ ଓଟ ବୁଲାଇ ପାଚିରୀ ପାଖରେ ଏପଟ ସେପଟ ହୋଇ ଅବସ୍ଥା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁ କରୁ କହିଲା “ତୁମ କଥା ଠିକ୍ ହୋଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ଡାକୁଦଳର କେହି ବି ଏଠାରେ ଥିଲାଭଳି ତ ମୋର କାହିଁ ମନେ ହେଉନାହିଁ!”

ପିଙ୍ଗଳ ତା’ ଓଟକୁ ହସନ ପାଖକୁ ନେଇଯାଇ କହିଲା, “ସର୍ଦ୍ଦାର! ବାହାରୁ କିଛିବି ବୁଝା ପଡିବ ନାହିଁ । ସଂଘର୍ଷ ହୋଇଥିଲେ ତ ଭିତରକୁ ଗଲେ ଜଣା ପଡିଯିବ ।”

ହସନ ସର୍ଦ୍ଦାର କହିଲା “ଆମର ଦୁଇଶହ ସୈନିକଙ୍କୁ ମାରି ପକାଇବା ଅଥବା ବନ୍ଦୀ କରିବା କେବେବି ଏତେ ସହଜ ହୋଇ ନଥିବ । ସେଥିପାଇଁ ତ ସେ ଡାକୁଦଳକୁ ଭୀଷଣ ଲଢେଇ କରିବାକୁ ପଡିଥିବ ।” ଦୁହେଁ କିଲ୍ଲାର ମୁଖ୍ୟ ଦ୍ୱାର ପାଖକୁ ଆସି ଯାଇଥାନ୍ତି ।

ଦ୍ୱାର ଭିତରୁ ବନ୍ଦ ଥିବାର ଜଣାଗଲା । ଦ୍ୱାର ପାଖରେ ସଂଘର୍ଷର କୌଣସି ଚିହ୍ନ ନଥାଏ ।

ପିଙ୍ଗଳର ବିସ୍ମୟର କୌଣସି ଅନ୍ତ ନ ଥାଏ । ଯଦି ଦୁଇଶହ ସୈନିକ ଏଠାରେ ରହିଥିଲେ, ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ ବା ହତ୍ୟା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଡାକୁଦଳକୁ ଭୀଷଣ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ପଡିଥିବ । ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲେ ପରିବେଶରୁ ତ ତାହାର ପ୍ରମାଣ ମିଳନ୍ତା । କିଲ୍ଲାର ଦ୍ୱାର ମଧ୍ୟ ଖୋଲା ପଡିଥାନ୍ତା । ତେବେ କ’ଣ ଦ୍ୱାର ଭିତରୁ ବନ୍ଦ କରି ସମସ୍ତେ ନିଘୋଡ ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିଲେ? ଅଥବା ସମସ୍ତେ ଆଖପାଖର କୌଣସି ରମଣୀୟ ସ୍ଥାନକୁ ଭୋଜି କରିବା ପାଇଁ ଚାଲି ଯାଇଥାଇ ପାରନ୍ତି । ହୁଏତ ଯେଉଁ ଜଣେ ସୈନିକ କିଲ୍ଲା ଜଗି ରହିଥିଲା, ଡାକୁମାନେ ତାକୁହିଁ ହତ୍ୟା କରି ସେ ପଥର ଦେହରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଥିଲେ ।

ହଠାତ୍ ହସନ୍ ସର୍ଦ୍ଦାର ହସିଲା । ପିଙ୍ଗଳ ତା’ ଆଡେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଅନାଇବାରୁ ସେ କହିଲା, “ଆମ ସୈନିକମାନଙ୍କର ପତା ନ ମିଳିବାର ଅନ୍ୟ ଏକ କାରଣ ବି ଥାଇପାରେ । ସେ କାରଣକୁ ଅବାସ୍ତବ ବୋଲି ଉଡାଇ ଦିଆଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ସେ କାରଣ କ’ଣ ହୋଇପାରେ ଅନୁମାନ କରି ପାରିବ?”

ପିଙ୍ଗଳ ନାସ୍ତିସୂଚକ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା ।

ହସନ୍ ପୁଣି ହସି ପକାଇ କହିଲା “ହୁଏତ ସେମାନେ ପ୍ରଚୁର ମଦ ପିଇ ମାତାଲ୍ ହୋଇ ଭିତରେ ପଡିଛନ୍ତି!”

ପିଙ୍ଗଳ ଏ ତତ୍ତ୍ୱରେ ପରତେ ବି ଗଲା ନାହିଁ । ସେ କହିଲା, “ଯଦି ସେଇଆ ହୋଇଥାନ୍ତା, ତେବେ ଜଣେ ସୈନିକଙ୍କୁ ସେଠାରେ ହତ୍ୟାକରି କାହିଁକି କିଏ ଶାଗୁଣାପଲ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ରଖି ଯାଇଥାନ୍ତା?”

ହସନ୍ କହିଲା “ସେ ଲୋକଟି ବି ମଦ ପିଇ ବାହାରେ ବୁଲୁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ଭୈରବ ଦସ୍ୟୁର ଅନୁଚରମାନଙ୍କ କବଳରେ ପଡିଥିବ ଓ ମରିଥିବ!”

ପିଙ୍ଗଳ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । କାହିଁକିନା ତାକୁ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଥିବା ହସନ୍ ସର୍ଦ୍ଦାର ସହ ସେ ଆଉ ବେଶି କିଛି ଯୁକ୍ତି କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା । ସେ ଓଟରୁ ଓହ୍ଲାଇ ପଡି କିଲ୍ଲାର ଦରଜା ଉପରେ ହାତ ରଖି ତାକୁ ଠେଲିବାକୁ ଲାଗିଲା ।

ହସନ୍ ସର୍ଦ୍ଦାର ଉଚ୍ଚ କଣ୍ଠରେ ହସିଲା । ସେ କହିଲା, “ଯଦି ଦ୍ୱାର ଭିତରୁ ବନ୍ଦ ଥିବ, ତେବେ ତମେ ତାକୁ ଠେଲି ଖୋଲି ପାରିବ ବୋଲି ଭାବୁଛ? ଅନ୍ତତଃ ଯୋଡିଏ ହାତୀ ଯଦି ଏକ ସମୟରେ ଏହାକୁ ଠେଲିବେ, ତେବେ ଯାଇ ସେପଟେ ଥିବା ଅର୍ଗଳ ଭାଙ୍ଗି ପଡିବାର ଯଥେଷ୍ଟ ସମ୍ଭାବନା ଅଛି ।”

କିନ୍ତୁ ହସନ୍ ସର୍ଦ୍ଦାରର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଆଉ ଅଧିକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ । କବାଟ ଫାଙ୍କ ଦେଇ ଧୂଆଁ ଆସୁଥିବାର ଜଣାଗଲା । ତାହାର କାରଣ କ’ଣ ହୋଇପାରେ, ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବା ପାଇଁ ଅବକାଶ ମିଳିଲା ନାହିଁ ।

ହଠାତ୍ ଗୋଟାଏ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବିଷ୍ଫୋରଣର ଶବ୍ଦ ହେଲା । ପିଙ୍ଗଳ ବୁଲିପଡି ପ୍ରାଣମୂର୍ଚ୍ଛା ଦୌଡିଲା । କବାଟ ଚୂର୍ଣ୍ଣବିଚୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରାଚୀରର ଗୋଟାଏ ଅଂଶ ମଧ୍ୟ ଧୁଳିସାତ୍ ହୋଇଗଲା ।

ଏହା ଏଡେ ଅକସ୍ମାତ୍ ଘଟିଲା ଯେ ପ୍ରଥମେ ପିଙ୍ଗଳ କିଛିବି ବୁଝି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଦୈବକୁ ସେ କିଛି ନ ବୁଝି ମଧ୍ୟ ଦୌଡିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଥିଲା । ଅବଶ୍ୟ ଦୌଡି କରି ଯେ ସେ ରକ୍ଷା ପାଇଥାନ୍ତା, ସେପରି କଥା ନୁହେଁ । କାରଣ ତା ପାଖଦେଇ, ତା କେଶ ସ୍ପର୍ଶ କରି ବିଶାଳ କାଠଖଣ୍ଡ ଓ କିଛି ପଥର ନିକ୍ଷୀପ୍ତ ହେଲେ । ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ଦେହରେ ବାଜିଥିଲେହିଁ ସେ ମରିଥାନ୍ତା!

ପିଙ୍ଗଳ ଏଥିରୁ ବୁଝି ପାରିଲା ଯେ କବାଟ ସେପଟେ ବାରୁଦ ଜମାକରି ରଖା ହୋଇଥିଲା । କବାଟ ଠେଲିଦେବା ମାତ୍ରେ ସେ ବାରୁଦ ସ୍ତୁପରେ ବିଷ୍ଫୋରଣ ଘଟିଲା ।