ଧରାକୁ ମଣିଲି ସରା

ଆଗେ ରହିଥିଲି ରମ୍ୟକ ଦ୍ଵୀପରେ

ହେଲା ଗରୁଡ଼ ମୋ ଅରି ,

ବଡ଼ିମା ଦେଖେଇ ବାଦ କରୁ କରୁ

ପଳେଇ ଆସିଲି ଡରି ।

କାଳିନ୍ଦୀ ହ୍ରଦରେ ରହିଲି ନିର୍ଭୟେ

ମୋର ସ୍ବ କୁଟୁମ୍ବ ଘେନି ,

ଗରୁଡ଼ ଏଠିକୁ ଆସି ନ ପାରିଲା

ରହିଗଲା ହୋଇ ତୁନି ।

ଶୌଭରି ଋଷି ଯେ ତପ ସାଧୁଥିଲେ

ଏ କାଳିନ୍ଦୀ କୂଳେ ବସି ,

ରୋହିତ ମତ୍ସ୍ୟର କ୍ରୀଡ଼ା ଦେଖି ସେ ତ

ହେଉଥିଲେ ଭାରି ଖୁସି ।

ଏକ ଦିନେ ଆସି ବିନତା ନନ୍ଦନ

ଗ୍ରାସ କଲା ରୋହିତକୁ ,

ମୁନିଙ୍କ ବାରଣ ନ ମାନିଲା ଯେଣୁ

ଶାପ ଦେଲେ ଋଷି ତାକୁ ।

ଏ କାଳିନ୍ଦୀ ଜଳେ ନ ପଶିବୁ କେବେ

ଥିବାଯାଏ ତୋର ପ୍ରାଣ ,

ମୋର ବଚନକୁ ଅମାନ୍ୟ କରିଲେ

ଭସ୍ମ ହେବୁ ତତକ୍ଷଣ ।'

ସେଥିଯୋଗୁଁ ମୁହିଁ ନିରାପଦ ଜାଣି

ଏଠାରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲି ,

ବାସୁକୀ ମୋହର ସାନଭାଇ ଭାଳି

ମତ୍ତଗର୍ବେ ଅନ୍ଧ ହେଲି ।

ମୋ ଗରଳ ଢାଳି କାଳିନ୍ଦୀର ଜଳେ

ଧରାକୁ ମଣିଲି ସରା ,

ଏତେଦିନେ ମୋର ଗର୍ବ ନାଶି ପ୍ରଭୋ

ଦରଶନ ଦେଲ ପରା ।

ମୋ କୁଟୁମ୍ବ ଘେନି ତୁମରି ଅର୍ଚ୍ଚନା

କରୁଅଛି ଘେନକର ,

ତୁମରି ଆଦେଶେ ଏ କାଳିନ୍ଦୀ ତେଜି 

ସମୁଦ୍ରେ କରିବି ଘର ।।