આશ્ચર્ય!

અંતકાળે લોક ભેગા થઈ ગયા,

યાદ મારી થોક બાંધી ધરી ગયા.

 

ના નડી બે આંખ કેરી જો શરમ,

પંડના એ કોક થૈને ફરી ગયા

 

જીવતાં બેમોત માર્યો સ્નેહમાં,

ને જતાં, એ શોકમાં થથરી ગયા.

 

ખોળિયે રમતાં હતાં ખગ જીવના,

વાત વાતે ચોટ એ મારી ગયા.

 

પ્રાણનો પમરાટ જ્યારે ખીલતો,

એ ઉદાસી, રોક મૂકી ઠરી ગયા.

 

જીંદગીની અબળખાને આંચકી,

મોત ટાણે પોક મૂકી સરી ગયા.