ରାତିର ମଲ୍ଲିକା

ରାତିର ମଲ୍ଲିକା

ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସେକ୍ସ ୱାର୍କର ଓ କଲ ଗର୍ଲସଙ୍କ ଚର୍ଚ୍ଚା ବେଶି ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ । ସହରୀ ସଭ୍ୟତାରେ ରେଡ ଲାଇଟ୍ ଏରିଅ। ବଦନାମର ଗଳି ଭାବେ କୁଖ୍ୟାତ । ଦିନକୁ ଦିନ ଅ।ମ ଦେଶରେ ବଦନାମର ଗଳି କାୟା ବଢାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଅ।ଧୁନିକ ବେଶଭୂଷାରେ ସୁସଜ୍ଜିତ ନାରୀ ଦେହର ପସରା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରି ଗ୍ରାହକଙ୍କ ମନୋରଞ୍ଜନ କରୁଛନ୍ତି । କିଶୋରୀ ବୟସର ସୁନ୍ଦରୀ ଦେହଜୀବୀଙ୍କ ଚାହିଦା ଅଧିକ । ରାଜରାଜୁଡାଙ୍କ ଅମଳରେ ଅନେକ ଗଣିକା ନୃତ୍ୟ, ସଙ୍ଗୀତ ଅ।ଦି କଳାରେ ପ୍ରବୀଣା ଓ ପ୍ରଖ୍ୟାତ ଥିଲେ । ସେମାନେ କଳା ପରିବେଷଣ କରି ପ୍ରତିଭା ଦେଖାଉଥିଲେ । ଅ।ଜିକାଲି ଦେହଜୀବୀଙ୍କ ବୃତ୍ତି ଫେଶନରେ ବଦଳି ଯାଇଛି । ସେମାନେ କଲଗର୍ଲ ସାଜି ବିଭିନ୍ନ ବିଳାସପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଟେଲ ଓ ନିକାଞ୍ଚନ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇ ଗ୍ରାହକଙ୍କ ଲାଗି ରାତିର ମଲ୍ଲିକା ସାଜୁଛନ୍ତି । 

ପେଟ ଲାଗି ଦେହ ବେପାର କରୁଥିବା ଯୁବତୀ ଦୈହିକ ଓ ମାନସିକ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହେବା ସତ୍ତ୍ବେ ସେମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତିର ବାଟ ଦେଖାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅ।ଜିର ସମାଜ ଦେଇ ଅ।ସୁଛି ଅପବାଦ ଓ କଳଙ୍କର ଟିକା । ବିସ୍ମୟର କଥା, କେତେକ ଦେହଜୀବୀ ଏଭଳି ସମାଜ ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଘୃଣା ନ କରି ସମାଜ ଲାଗି ସେବାମୂଳକ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ମାନବିକତାର ଅର୍ଘ୍ୟ ବାଢି ଦେଉଛନ୍ତି । ସଂଖ୍ୟା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅତି କମ୍ ହେଲେ ବି ଏଭଳି ଘଟଣା ଗଣମାଧ୍ୟମ ଜରିଅ।ରେ ପଦାକୁ ଅ।ସୁଛି ।

ଦେହ ବେପାର ବୃତ୍ତିର ଇତିହାସ ବହୁ ପୁରୁଣା। ଅତୀତରେ ରାଜରାଜୁଡା ଅମଳରେ କଳା ସଂସ୍କୃତି ପ୍ରସାର ନାଁରେ ଗଣିକା ବୃତ୍ତି ଚାଲିଥିଲା । ମୋଗଲ ଶାସନ କାଳରେ ଉଲ୍ଲଗ୍ନ ନାରୀଦେହର ବଜାର ବସିଲା । ଯୌନଦାସୀ ପ୍ରଥା ବ୍ୟାପକ ହେଲା । ଦେହଜୀବୀ ବେପାର ମାନବ ଇତିହାସରେ ଏଭଳି ଅନେକ କଳଙ୍କିତ ଅଧ୍ୟାୟ ଯୋଡି ଦେଇଛି । 

ଦେଖାଯାଏ, ସ୍ବାଧୀନ ଭାରତରେ ଅନେକ ଗରିବ, ଅନାଥ, ଅସହାୟ ପରିବାରର ଯୁବତୀଙ୍କୁ ଦଲାଲମାନେ ନାନା କୌଶଳରେ ଧରି ଅ।ଣନ୍ତି ବଦନାମର ଗଳିକୁ । ଛଳନା ଓ ପ୍ରତାରଣାର ଶିକାର ଯୁବତୀ ଶୋଷଣ ଓ ନିର୍ଯାତନା ଭୋଗନ୍ତି । ଦେହ ବିକି ସେମାନେ ପେଟ ପୋଷିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି ।  ବଦନାମ ଗଳିର ଅଂଧାରୀ ଯନ୍ତାରେ କେହି ଥରେ ପଡିଗଲେ, ସେଠାରୁ ମୁକୁଳିବାର ବାଟ ପାଇ ନ ଥାନ୍ତି । ଅପବାଦର ବୋଝ ମୁଣ୍ଡାଇ, ନିତିଦିନ ନିଜ ଦେହକୁ ଖିନଭିନ କରି ଜୀଇବା ଶିଖି ଯାଅ।ନ୍ତି ।

ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ମାଳି ସାହି ଝୁମ୍ପୁଡି ବସ୍ତି ବଦନାମର ଗଳି ଭାବେ ପରିଚିତ । ଏହା ଲାଲ କୋଠି ନୁହେଁ କି ସେଠି ନାଚଗୀତର ଅ।ସର ବସେନି । ଗ୍ରାହକ ରୂପୀ ଭ୍ରମରମାନେ ଅ।ସି କିଶୋରୀ, ନବଯୁବତୀ ଓ ରାଣୀ ମଲ୍ଲିକା ଭଳି ଫୁଲରୁ ମଧୁ ପିଇ ଉଡି ଯାଅ।ନ୍ତି ।

ମାଳି ସାହିର ଝୁମ୍ପୁଡି ବସ୍ତି ଏଭଳି ଏକ ଦୁନିଅ। ଯେଉଁଠି ପାଦ ଥାପିଲେ ଅ।ଉ କେହି ପଛକୁ ଫେରି ନ ଥାନ୍ତି ।  ଧୀରେଧୀରେ ସବୁକିଛି ଦେହସୁଅ। ହୋଇଯାଏ । ଅନ୍ୟର ମନୋରଞ୍ଜନ କରି ରୂପସୀ ତରୁଣୀମାନେ ପଣ୍ୟ ସମ ପାଲଟି ଯାଅ।ନ୍ତି । ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗ ସମେତ ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟ ଓ ଓଡ଼ିଶାର ଅ।ଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଇଲାକାରୁ ଅନେକ ଯୁବତୀ ଏହି ଗଳିକୁ ଚାଲାଣ ହୋଇ ଅ।ସନ୍ତି । ଦେଶ ଓ ବିଦେଶରୁ ଅ।ସୁଥିବା ପର୍ଯ୍ୟଟକ, ଅଭିଯାତ ସମ୍ପନ୍ନ ବ୍ୟକ୍ତି, ବିଭିନ୍ନ ଅପରାଧୀ, ଗାଡି ଡ୍ରାଇଭରଙ୍କ ଭଳି ମେହନତି ମଣିଷ ଓ ବିପଥଗାମୀ ଯୁବଗୋଷ୍ଠୀ ଗରାଖ ସାଜି ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ ମାଳି ସାହି ଝୁମ୍ପୁଡିକୁ ଅ।ସି ଯୌନକ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟାଇ ଫେରନ୍ତି । ରେଡ ଲାଇଟ ଗଳିରୁ ବାହାରି ସେମାନେ ପୁଣି ସମାଜରେ ମୁଖାପିନ୍ଧା ଭଦ୍ର, ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ମଣିଷ ପାଲଟି ଯାଅ।ନ୍ତି ।

ଏବେକାର କଲଗର୍ଲମାନେ ଅ।ଧୁନିକ ଶୈଳିରେ ଦେହ ବେପାରକୁ ବୃତ୍ତି କରି ଡ୍ୟାନ୍ସ ବାର, ତାରକା ହୋଟେଲ ଓ ପ୍ରାଇଭେଟ ହୋମରେ ରାତି ବିତାଇ ଫେରୁଛନ୍ତି । ଅ।ଉ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଗ୍ରାହକଙ୍କୁ ମାଳି ସାହି ଧାଇଁବାକୁ ପଡୁନି ।

ଏଇ ଲେଖକ ବାଣୀବିହାରସ୍ଥିତ ଉତ୍କଳ ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପଢୁଥିବା ବେଳେ ପାର୍ଟ ଟାଇମ ସାମ୍ବାଦିକତା ବୃତ୍ତି ଅ।ରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ସାମ୍ବାଦିକତା କାର୍ଯ୍ୟକୁ ନେଇ ମନରେ ଯୁବ ସୁଲଭ ଉଦ୍ଦୀପନା ଭରି ରହିଥିଲା । ହଷ୍ଟେଲରେ ରହୁଥିବା କେତେକ ସାଂଗ ନିୟମିତ ଭାବେ ମୋ ରୁମକୁ ଅ।ସି ବିଭିନ୍ନ ଖବର ସମେତ ପାଠପଢା ବିଷୟରେ ଅ।ଲୋଚନା କରୁଥିଲେ ।

ଦିନେ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ କହିଲେ, " ଦଲାଲଙ୍କ ଜରିଅ।ରେ ମାଳି ସାହିକୁ ଅ।ସିଥିବା ଜଣେ ଯୁବତୀଙ୍କୁ ପୋଲିସ ଉଦ୍ଧାର କରିଛି । କିଛିଦିନ ତଳେ ତିନି ଜଣ କଲେଜ ଛାତ୍ରୀ ରାତିରେ ଏକ ହୋଟେଲରୁ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହି ଖବର କୌଣସି ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇନି । ଏହାକୁ ଚାପି ଦିଅ। ଯାଇଛି କିମ୍ବା ସାମ୍ବାଦିକମାନେ ସେଠି ପହଞ୍ଚି ପାରି ନାହାନ୍ତି । ମାଳି ସାହିରେ ଦଲାଲଙ୍କ ରାଜୁତି ଓ ପ୍ରଭାବ କହିଲେ ନ ସରେ । ପ୍ରତି ରାତିରେ ଗ୍ରାହକମାନେ ଲୁଟେରା ଓ ଦଲାଲଙ୍କ ଦ୍ବାରା  ଲୁଟର ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି । ପୋଲିସର ନାକ ତଳେ ଏସବୁ  ଘଟୁଥିବା ବେଳେ ଗଣମାଧ୍ୟମ ନୀରବ ।"

ସାଙ୍ଗ ଜଣକ ଏଭଳି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଦେବା ପରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅନ୍ୟ ସାଥୀମାନେ ଏହାକୁ ସମର୍ଥନ କରିଥିଲେ । ଅ।ଲୋଚନା ବେଳେ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ " ଅ।ମ ସହିତ ଜଣେ ସାମ୍ବାଦିକ ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି । କୌଣସି ଏକ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଅ।ମେ ମିଶି ମାଳି ସାହିକୁ ଯାଇ ସେଠାକାର ହାଲ ବୁଝିବା ଦରକାର । 

ମାଳି ସାହିରୁ କିଛି ନୂଅ। ତଥ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ଲାଗି ସାଙ୍ଗମାନେ ମୋତେ ଉସୁକାଇଲେ । ପ୍ରସ୍ତାବରେ ମୁଁ ରାଜି ହୋଇଗଲି । ଅ।ମେ ପାଞ୍ଚ ସାଂଗ ମିଶି କେମିତି ମାଳି ସାହିକୁ ଯିବୁ ଯୋଜନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲୁ । ଗ୍ରାହକମାନେ ଅ।ସି କିପରି ରାତିର ମଲ୍ଲିକାଙ୍କୁ ଭେଟୁଛନ୍ତି ଓ କଣସବୁ ଘଟୁଛି, ସେକଥା ଜାଣିବାର କୌତୂହଳ ଅ।ମ ମନର ଜୀଜ୍ଞାସା ବଢାଇଥିଲା ।

ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସଂଧ୍ୟାରେ ଅ।ମେ ପାଞ୍ଚ ସାଙ୍ଗ ଏକାଠି ହୋଇ ବାଣୀବିହାରସ୍ଥିତ ହଷ୍ଟେଲରୁ ବାହାରି ପଡିଲୁ । ଯିବା ବେଳେ ସାଥିରେ ମୁଁ ପ୍ରେସ ଅ।ଇ କାର୍ଡ ନେବାକୁ ଭୁଲି ନ ଥିଲି । 

ଏକ ଫିଲ୍ମ ହଲ ପାର୍ଶ୍ବସ୍ଥ ଗଳି ରାସ୍ତା ଦେଇ ଅ।ମେ ଝୁମ୍ପୁଡି ବସ୍ତି  ଅଞ୍ଚଳକୁ ପଶିଲୁ । ଯାହା ଦେଖିଲୁ ବିସ୍ମୟର ସୀମା ନ ଥିଲା । ପ୍ରତି ଝୁମ୍ପୁଡି ଅ।ଗରେ କେବଳ ସାୟା ଓ ବ୍ଲାଉଜ ପିନ୍ଧି ଯୁବତୀମାନେ ଗ୍ରାହକଙ୍କ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିଲେ । ସ୍ନୋ ,ପାଉଡର ବାସ୍ନା ସାଂଗକୁ ଲିପଷ୍ଟିକ ଓ କଜ୍ବଳ ପ୍ରସାଧନରେ ସେମାନେ ଅ।କର୍ଷଣୀୟ ଦିଶୁଥିଲେ । ପ୍ରାୟ ବାର ବର୍ଷର କିଶୋରୀରୁ ପଚିଶ, ତିରିଶ ବର୍ଷର ଗଣିକାମାନେ ଅ।ମକୁ ଦେଖି ନୂଅ। ଗ୍ରାହକ ଭାବି ଡାକିବା ସାଙ୍ଗକୁ ହାତ ଧରି ଟଣାଓଟରା ଅ।ରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । କେତେ ଟଙ୍କା ଦେବ କୁହ ସେମାନେ ପଚାରି ଥିଲେ ।

ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ମନରେ ସାହସ ଜୁଟାଇ ସେହି ଯୁବତୀଙ୍କ ସହ ଦର କଷିବା ଅ।ରମ୍ଭ କଲେ । ଏହା ଦେଖି ଅ।ମେ ତାଙ୍କୁ ସେଥିରୁ ବିରତ କରାଇ ରାସ୍ତାରେ ଧୀରେଧୀରେ ଅ।ଗକୁ ବଢିଲୁ । ବାର କି ତେର ବର୍ଷର ଜଣେ କିଶୋରୀ ଅ।ମ ସାମ୍ନାକୁ ଅ।ସି " ଅ।ମାର ବାଡିତେ ଅ।ସୋ " କହି ଜଣେ ସାଙ୍ଗର ହାତକୁ ଧରି ଟାଣିଲେ । ଏଥିରେ ସାଙ୍ଗ ଜଣକ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ମୁଁ ପଚାରିଲି "  ଝିଅ ତୁ କେବେଠୁଁ ମାଳି ସାହିରେ ରହି ଏ କାମ କରୁଛୁ ? " ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଝିଅଟି ବିସ୍ମୟ ଅ।ଖିରେ ଚାହିଁ  କହିଲା, " କିଛୁ ଜିଞ୍ଜାସା କରବାନେ ନା।  ଅ।ପନେ ଚାହିଲେ ଅ।ସତି ପାରେନ, ନାହେଲେ ଯେତେ ପାରେନ ।"

ତୁମେ ବଙ୍ଗାଳି ଲଡକୀକି ବୋଲି ପଚାରିବାରୁ ଝିଅଟି କହିଲା, " ହେଁ, ଅ।ମି ବାଙ୍ଗାଲି ମେଁ । ଅ।ଜକେ ଅ।ମାର ଗ୍ରାହକ ଅ।ସେନ । ଅ।ମି ଏରଜନ୍ୟେ ଡାକଚି ।" 

" ତୁମେ ଓଡ଼ିଶାକୁ କେମିତି ଅ।ସିଲ ?" ପଚାରିବାରୁ ଝିଅଟି କିଛି ନ କହି ଝୁମ୍ପୁଡି ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା । ଅ।ଉ ଜଣେ ଯୁବତୀ ଅ।ସି ଅ।ମକୁ ପଚାରିଲେ, " ହଇହୋ ତୁମେ ଅଦା ବେପାର କରିବାକୁ ଅ।ସି ଜାହାଜ କଥା କାହିଁକି ପଚାରି ବୁଝୁଛ ?"

ଦେହଜୀବୀଙ୍କ ସହ

ଏମିତି ପଦେଅଧେ କଥା ମଧ୍ୟରେ ଅ।ମ ପାଦ ଅ।ଗକୁ ଅ।ଗକୁ ବଢୁଥିଲା । ଜଣେ ଜିନ୍ ପେଣ୍ଟ ପିନ୍ଧା ଯୁବତୀ ଝୁମ୍ପୁଡି ଅ।ଗରେ ଠିଅ। ହୋଇ ସିଗାରେଟ ଟାଣୁଥିବାର ଦେଖିଲୁ। ରଂଗଢଂଗ ଥିଲା ବେଶ ମତୁଅ।ଲା । ସେ ଅ।ଡକୁ ଅ।ଦୌ ନ ଚାହିଁ କିଛି ବାଟ ଅ।ଗକୁ ଗଲାରୁ ଅ।ଉ ଜଣେ ମଧ୍ୟବୟସ୍କା ମହିଳା ଅ।ମକୁ ଦେଖି ଡାକ ଛାଡିଲେ। " ପନ୍ଦର ନ ହେଲେ ଦଶ, ଅ।ସ ଅ।ସ ।" 

ତାହା ଥିଲା ବସ୍ତିର ଶେଷ ମୁଣ୍ଡ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କହିଲି, " ଅ।ମେ ଗ୍ରାହକ ନୋହୁଁ, ସର୍ଭେ ପାଇଁ ଅ।ସିଛୁ । ତୁମ ବସ୍ତିକୁ କେତେକ ଯୁବତୀ ବାହାରୁ ଚାଲାଣ ହୋଇ ଅ।ସିଥିବା ଖବର ପାଇଛୁ । ସତ କି ?"

ମହିଳା ଜଣଙ୍କ କହିଲେ, " ଜାଣିଲେ ତୁମେ କଣ କରିବ ? ଅ।ମ କଥା ଅ।ମେ ବୁଝୁଛୁ, ତୁମେ ନିଜ ବାଟରେ ଯାଅ । ପୋଲିସ ଓ ପ୍ରଶାସନ ଏଠି ଦଲାଲ । କାହାକୁ ବିଶ୍ବାସ ନାହିଁ ।"

ସେହି ମହିଳାଙ୍କ ଲୁଗା କାନି ଧରି ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷର କୁନି ଝିଅଟିଏ ଠିଅ। ହୋଇଥଲା । ପଚାରିଲି " ସେ କିଏ ? "

ମହିଳା ଜଣକ ନିର୍ବିକାର ଚିତ୍ତ ଓ ଦୃଢ ଅ।ତ୍ମ ବିଶ୍ବାସର ସହ କହିଲେ, " ସେ ମୋ ଝିଅ । "

" ତାକୁ ପାଠ ପଢାଇବ ?" 
ପଚାରିବାରୁ ସେ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲେ ।

ଅ।ଉ କିଛି କଥା ପ୍ରଶ୍ନ ନ କରି ଅ।ମେ ରେଳଷ୍ଟେଶନ ପାର୍ଶ୍ବସ୍ଥ ରାସ୍ତାକୁ ଚାଲି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲୁ। ମହିଳା ଜଣଙ୍କ ପଛରୁ ଡାକି କହିଲେ, " ଶୁଣି ଯାଅ । ରେଡ ଲାଇଟ ଏରିଅ।ରେ ଝିଅ ଜନ୍ମ ସୌଭାଗ୍ୟର କଥା ବୋଲି ଅନେକ ଭାବନ୍ତି।  କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ସମାନ ନୁହଁନ୍ତି । ମୋ ବଡ ଝିଅକୁ ଏକ ଅ।ବାସିକ ଅନାଥାଶ୍ରମ ସ୍କୁଲରେ ଛ।ଡି ପାଠ ପଢାଉଛି । ତାକୁ ଏବେ ଅ।ଠ ବର୍ଷ । ପାପର ଦୁନିଅ।ଠାରୁ ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ ଦୂରେଇ ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ।ଏଥର ସ୍ବାଧୀନତା ଦିବସ ପରେଡ ଉତ୍ସବରେ ସେ ପତାକା ଧରି ଅ।ଗ ଧାଡିରେ ରହିଥିଲା । ଦୂରରୁ ତାକୁ ଦେଖିଛି । ବଡ ଝିଅକୁ ସ୍କୁଲରେ ଛାଡିବାର ଦୁଇବର୍ଷ ହେଲାଣି । କେବେ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇନି । ସାନ ଝିଅକୁ ସ୍କୁଲ ପଠାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥାଭାବରୁ ପାରିନି । ଜାଣେନି ତା ଭାଗ୍ୟରେ କଣ ଅଛି !"

ପାପର ଦୁନିଅ।ରେ ପୁଣ୍ୟର କାହାଣୀ ଅ।ମକୁ ଚମତ୍କୃତ କରିଥିଲା । ମୁଁ ଜଣେ ସାମ୍ବାଦିକ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଇ ଝିଅଟି ପଢୁଥିବା ସ୍କୁଲର ଠିକଣା ପଚାରିବାରୁ ସେ କିଛି କହି ନ ଥିଲେ । ଅ।ମେ ସାଙ୍ଗମାନେ ତାଙ୍କ ହାତରେ ପଚାଶ ଟଙ୍କା ଗୁଞ୍ଜି ଦେଇ ଫେରିଲୁ ।

କିଛି ଦୂର ଅ।ସିଛୁ କି ନାହିଁ ଏକ ଅଘଟଣ ଘଟିଲା । ଚାରିଜଣ ଲୋକ ଅନ୍ଧାର ରାସ୍ତା ପଟୁ ଚାଲି ଅ।ସି ଅ।ମକୁ ଘେରିଗଲେ । ସେମାନେ ନିକଟସ୍ଥ ଥାନାର ପୋଲିସ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଇ " ଏଠାକୁ କାହିକି ଅ।ସିଛ ?" ପଚାରି ଧମକାଇଲେ । କହିଲେ , " ଅ।ମ ସାଙ୍ଗରେ ଥାନାକୁ ଚାଲ, ନଚେତ ଜରିମାନା ଦିଅ ।"

ପୋଲିସ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଉଥିବା ଲୁଟେରାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବାରେ ଅ।ମେ ଭୁଲ କରି ନ ଥିଲୁ । ଜରିମାନା ଅର୍ଥ ମାଗିବାରୁ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ବଢିଥିଲା । ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସାମ୍ବାଦିକ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଇ ଅ।ଇ କାର୍ଡ ଦେଖାଇଲି ।  ପଚାରିଲି, " ଅ।ପଣମାନେ କେଉଁ ଥାନାରୁ ଅ।ସିଛନ୍ତି ? ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ଜରିମାନା ମାଗିବା ଅନ୍ୟାୟ । ଅ।ମକୁ ଥାନାକୁ ନେଇଚାଲ, ସେଠି କଥା ହେବା । "

ମୋ ଅ।ଇ କାର୍ଡ ଦେଖି " ଅ।ମେ ଅ।ସୁଛୁ, ଥାନାକୁ ଯିବା" କହି

ସେମାନେ ଇତତସ୍ତଃ ଛତ୍ରଭଂଗ ଦେଲେ ।  

ଅ।ମେ ପାଞ୍ଚ ସାଂଗ ଅ।ଶ୍ବସ୍ତ ହୋଇ ସେତିକିରେ "ମାଳି ସାହି ଅନ୍ଧାରୀ ବିଜେ" ଶେଷ କରି ବାଣୀବିହାର ଫେରି ଅ।ସିଲୁ । ସେହି ସନ୍ଧ୍ୟାର ଘଟଣା ଥିଲା ମାଳି ସାହି ଦୃଶ୍ୟପଟର ଏକ ଝଲକ । ଯେଉଁମାନେ ନିର୍ଯାତିତା, ପୀଡିତା ସେମାନେ  ଭୟବଶତଃ ମୁହଁ ଖୋଲିବାକୁ ନାରାଜ ।

କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ ମାଳି ସାହିକୁ ଭୁବନେଶ୍ବରର ଅନ୍ୟ ଏକ ସ୍ଥାନକୁ ଉଠାଇ ନିଅ।ଗଲା । ସରକାରଙ୍କ ଥଇଥାନ ଯୋଜନା ଠିକ କାମ କଲା ନାହିଁ । ଏବେ ଉଭୟ ସ୍ଥାନରେ ନୂଅ। ଢଙ୍ଗରେ ଦେହ କାରବାର ଚାଲିଛି ।

ଭାରତ ଭଳି ଏକ ସ୍ବାଧୀନ, ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଦେଶରେ ଅ।ଇନାନୁମୋଦିତ ଗଣିକା ବୃତ୍ତି ରହିବା ଉଦବେଗର ବିଷୟ । ଏହାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଚ୍ଛେଦ କରାଯିବା ଦରକାର । ପ୍ରତିବର୍ଷ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ଦେହଜୀବୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢିବାରେ ଲାଗିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସହରରେ ୨୦୦୦ରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ସେକ୍ସ ୱାର୍କର୍ସ ଥିବା ଏକ ସରକାରୀ ତଥ୍ୟରୁ ଜଣାପଡିଛି, ଯେଉଁମାନେ କି " ରାତ୍ରୀର ମଲ୍ଲିକା " ସାଜି ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ବର୍ଗର ମନୋରଞ୍ଜନ କରୁଛନ୍ତି । କେତେକ ମଲ୍ଲିକା ଉପହାର ସ୍ବରୂପ ଗ୍ରାହକଙ୍କୁ ଏଡସ୍ ରାଜ୍ୟକୁ ଯୁବତୀ ଚାଲାଣ ବର୍ଷକୁ ବର୍ଷ ବୃଦ୍ଧି ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ୨୦୨୧ ରେ ଓଡ଼ିଶାରୁ ୪୪୪ ମହିଳା ଓ ୪୯୭ ଶିଶୁ ଚାଲାଣ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ୨୦୨୩ରେ ଏହି ଧାରା ବଢୁଥିବା ସୂଚନା ମିଳିଛି । ଅ।ଉ ରାତିର ଦୁଃସ୍ଥ ମଲ୍ଲିକାଙ୍କ କଥା କିଏ ପଚାରେ ! ସରକାରୀ ଉଦାସୀନତା ଓ ପୋଲିସ ସୁରକ୍ଷା ଅଭାବରୁ ଗଣମାଧ୍ୟମ ବି ଏଭଳି ଘଟଣାଠାରୁ ଦୂରରେ।

ମୋ ସାମ୍ବାଦିକତା ଜୀବନରେ ଅ।ଉ ଏକ ଘଟଣା ମୋତେ ଚମତ୍କୃତ କରିଥିଲା । ପ୍ରାଥମିକ ଅବସ୍ଥାରେ ପ୍ରେସରେ ଉଭୟ ଡେସ୍କ ଓ ଫିଲଡ ରିପୋର୍ଟିଂ କରିବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ଥରେ ଭୁବନେଶ୍ବର ରେଳଷ୍ଟେଶନ ଇଲାକାରେ ସମୂହ ସଫେଇ କାର୍ଯ୍ୟ ହେଉଥିବା ଜାଣି ପ୍ରେସ ଫଟୋଗ୍ରାଫରଙ୍କ ସହ ସେଠାକୁ ରିପୋର୍ଟିଂ କରିବାକୁ ଯାଇଥିଲି । କେତେକ ମହିଳା ସମାଜସେବୀ ସଫେଇ କାର୍ଯ୍ୟର ନେତୃତ୍ବ ନେଉଥିଲେ ।  କେତେଜଣ ଗଣିକା ଓ କିନ୍ନର ଭଳି ଅବହେଳିତ ବର୍ଗର ମହିଳା ସ୍ବେଚ୍ଛାକୃତ ସଫେଇ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସାମିଲ ହୋଇଥିଲେ । ସେଠାରେ ଏକ ପରିବେଶ ସଚେତନତା ସଭା କରାଯାଇଥିଲା । ସ୍କୁଲ ସ୍ତରରେ ହୋଇଥିବା ପରିବେଶ ସୁରକ୍ଷା ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ କେତକ କୃତୀ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀଙ୍କୁ ସଭାରେ ମାନପତ୍ର ଦିଅ।ଯାଇ ପୁରସ୍କୃତ କରାଯାଇଥିଲା । ଜଣେ ଛାତ୍ରୀ ପୁରସ୍କାର ନେବାକୁ ମଞ୍ଚ ଉପରକୁ ଯିବା ବେଳେ ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଜଣେ ମହିଳା ଓ ସ୍କୁଲ ୟୁନିଫର୍ମ ପିନ୍ଧିଥିବା ଏକ କୁନି ଝିଅ ଅ।ସି ଠିକ ମଞ୍ଚ ନିକଟରେ ଅଟକିଥିଲେ । ଯେଉଁ ମହିଳାଙ୍କୁ ସେଦିନ ଅ।ମେ ପାଞ୍ଚ ସାଙ୍ଗ ପଚାଶ ଟଙ୍କା ଦେଇଥିଲୁ ୟେ ସେହି ମହିଳା ବୋଲି ମନରେ ଚିହ୍ନାଚିହ୍ନା ଭାବ ଜାଗି ଉଠିଲା । ଛାତ୍ରୀ ଜଣଙ୍କ ପୁରସ୍କାର ଗ୍ରହଣ କଲା ବେଳେ କରତାଳିରେ ସଭାସ୍ଥଳ ଉଛୁଳି ଉଠିଥିଲା । ଅ।ମ କ୍ୟାମେରା ଝଲକ ତୋଳି ଧରିଥିଲା ତାହାର ଛବି ।

*******