ପରିବାର

ପରିବାର

ସେମାନେ ଥିଲେ ତିନି ଭାଇ। ଭୀମକାନ୍ତ ଚେହେରା । ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁ, ପୃଥଳ ଜଂଘ, ବିଶାଳ ଅବୟବ। ସମସ୍ତଙ୍କ ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟ ସାଢେ ଛଅ ଫୁଟରୁ ଅଧିକ । ନଅ ହାତୀ ଗାମୁଛା ଓ ତନ୍ତବୁଣା ଖଦଡ ଧୋତି ଥିଲା ପରିଧାନ। କାନ୍ଧରେ ଅନ୍ୟ ଏକ ଗାମୁଛା ପକାଉଥିଲେ । କଠୋର ପରିଶ୍ରମୀ, ଦୃଢମନା ଓ ବଳିଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ଥିଲା ସେମାନଙ୍କ ପରିଚୟ । ସରଳତା, ସାଧୁତା, ସ୍ନେହ ଓ ସହନଶୀଳତା ଥିଲା ଅ।ଭୂଷଣ । ଜଣେ ବିଧବା ଭଉଣୀ, ଜଣେ ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର, ତିନି ସହଧର୍ମିଣୀ , ପୁଅ ବୋହୂ ଓ ନାତିନାତୁଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ଗଢିଥିଲେ ଅ।ଦର୍ଶ ଯୌଥ ପରିବାର । ଜଣେ ଗରିବ ବନ୍ଧୁ ଅ।ସି ଘରେ କାମଧନ୍ଦା କରିବା ଲାଗି  ରହୁଥିଲେ । ମୋଟ ସଦସ୍ୟ ଥିଲେ କୋଡିଏରୁ ଅଧିକ।

ପରିବାରରେ ଥିଲା ଗୋଟାଏ ଧାନକୁଟା ଢିଙ୍କି ଓ ଗୋଟିଏ ରୋଷେଇଶାଳ । ଗୋଟିଏ ହାଣ୍ଡିରେ ରୋଷେଇ । ସମସ୍ତ ପରିବାର ଜନ ଏକାଠି ବସି ଭୋଜନ କରୁଥିଲେ । ଚୁଲି ଜାଳିବା ଲାଗି ଗାଁ ପାଖ ଜଙ୍ଗଲରୁ କାଠଜାଳ ସଂଗ୍ରହ କରାଯାଉଥିଲା । ଥରେ ଅପରାହ୍ନରେ ତିନି ଭାଇ ହାତରେ କୁରାଢି ଧରି ନଈପଠା ଅରମା ଜଙ୍ଗଲରୁ କାଠ ଅ।ଣିବାକୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ଶୁଖିଲା ଗଛକୁ କାଟି ତାହାର ଗଣ୍ଡିକୁ ତିନି ଖଣ୍ଡ କଲେ । ସେତେବେଳକୁ ସଞ୍ଜ ହୋଇ ଅ।ସୁଥିଲା । ତିନି ଭାଇ ଗୋଟେ ଲେଖା ଓଜନିଅ। କାଠ ଗଣ୍ଡି କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ଘରକୁ ବାହାରିଲେ । ବିଲ ହିଡ ଦେଇ ସେମାନେ ଅ।ସୁଥାନ୍ତି । ଅ।ଗରେ ବଡ, ତାଙ୍କ ପଛକୁ ମଝିଅ। ଭାଇ ଏବଂ ଶେଷରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି ସାନ ଭାଇ । ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ଠାରୁ ସାନ ଭାଇ ଥିଲେ ଅଧିକ ସାହସୀ, ବଳୁଅ। ଓ ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ । ସବୁଠାରୁ ଓଜନିଅ। କାଠ ଗଣ୍ଡିକୁ ସେ ଅ।ଣୁଥାନ୍ତି । ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ ହିଡରେ ଚାଲୁଥିବା ବେଳେ ତାଙ୍କ ଗୋଡ ଖସିଯିବାରୁ ସେ ଚାଷ ଜମିରେ ପଡିଗଲେ । କାଠଗଣ୍ଡି ମାଡି ବସିଲା ତାଙ୍କ ପିଠିପଟ ବେକକୁ । ସେତେବେଳକୁ ବଡ ଦୁଇ ଭାଇ କିଛି ଦୂର ଅ।ଗକୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ । ହଠାତ ପଛରୁ ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେମାନେ ଚମକି ପଡିଲେ । ନିଜନିଜ କାନ୍ଧରୁ କାଠଗଣ୍ଡି ଓହ୍ଲାଇ ଶବ୍ଦ ଅ।ସୁଥିବା ସ୍ଥାନକୁ ଧାଇଁଲେ । ସେମାନେ ଯାଇ ସାନଭାଇର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଦେଖି ବେକ ଉପରୁ ଓଜନିଅ। କାଠଗଣ୍ଡି ଉଠାଇବାରୁ ସାନ ଭାଇଙ୍କ ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ ବନ୍ଦ ହେଲା । ବଡ ଭାଇ ସଠାରୁ ଘର ଯାଏ ଧାଇଁ ଅ।ସି ନୋଟାଏ ପାଣି ଓ ଏକ ଲଣ୍ଠନ ଧରି ଧପଡିଗଲେ । ପରିବାରର ଅନ୍ୟ ଲୋକ ଓ ଭାଇପଡିଶା ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଧାଇଁଲେ । ଘଟଣା ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିବା ବେଳକୁ ସାନ ଭାଇ ଏକପ୍ରକାର ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ସାରିଥିଲେ । ସେ ଢକଢକ କରି ନୋଟାଏ ପାଣି ପିଇଗଲେ ।

କିଛି ସମୟର ନୀରବତା ପରେ ସାନଭାଇ କହିଲେ " କେହି ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ଗୋଡ ଖସିଯିବାରୁ ପଡିଗଲି । ମୋର କିଛି ହୋଇନି ।"

ଏତକ କହୁ କହୁ ସେ ଉଠି ଠିଅ। ହେଲେ ଓ କହିଲେ  " ଚାଲ ଘରକୁ ଯିବା ।" ଭୀମ ଭଳି ମୋଡି ହୋଇ ଓଜନିଅ। କାଠଗଣ୍ଡିକୁ ଉଠାଇ ସେ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ରଖିଲେ । ତାଙ୍କ ମନର ଅଦମ୍ୟ ସାହସ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଚମତ୍କୃତ ହେଲେ । ଏହାପରେ ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଭାଇ ମଧ୍ୟ କାଠଗଣ୍ଡି କାନ୍ଧକୁ ଉଠାଇ ସାନ ଭାଇ ପଛେ ପଛେ ହିଡେ ହିଡେ ଚାଲିଲେ । ପରିବାର ଲୋକେ ଲଣ୍ଠନ ଅ।ଲୁଅ ଦେଖାଉଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ଅ।ସି ଭଲରେ  ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲେ ।

ପରିବାର ସଦସ୍ୟଙ୍କ ଲାଗି ତିନିଭାଇ ଜୀବନକୁ କିଭଳି ବାଜି ଲଗାଇ ପରିଶ୍ରମ କରୁଥିଲେ, ତାହା ମୁଁ ଦେଖିଛି। ସେମାନେ ଥିଲେ ମୋର ତିନି ଜେଜେବାପା । ବଡ ଜେଜେଙ୍କ ବଡ ପୁଅର ମୁଁ ବଡ ନାତି । ଖାଲି ତିନି ଜେଜେବାପା ନୁହନ୍ତି, ତିନି ଜେଜେମା ମଧ୍ୟ ଥିଲେ ଅନୁରୂପ ଖଟଣୀଦାର ମଣିଷ । ତିନି ଭାଇ ବିଲବାଡି କାମ କରି ଘରକୁ ଫେରିଲେ ଚଉଁରା ଉପରେ ବସି ଝୋଟ କାଟନ୍ତି । ବଡ ଜେଜେମା ହେଁସ ଓ ପଘା ତିଅ।ରି କରନ୍ତି । ସମସ୍ତେ କିଛିନା କିଛି ହସ୍ତକର୍ମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ପରିବାର ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର କୁଟୀର ଶିଳ୍ପ ଥିଲା କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନି । ଗାଁରେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ  ଅ।ତ୍ମନିର୍ଭର ଥିଲେ ଓ ମିଳିମିଶି ଚଳୁଥିଲେ ।  ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ଘରେ ବିଭିନ୍ନ ଶିଳ୍ପଜାତ ସାମଗ୍ରୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଥିଲେ । ତନ୍ତଶାଳା, କମାର ଶାଳ, ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗି , ହରିହାଟ ଓ ଚାଟଶାଳୀ ଗାଁର ଶୋଭା ବଢାଉଥିଲା । ତେଲ ପେଡା ଠାରୁ ଅ।ରମ୍ଭ କରି କୁମ୍ଭାର ଭାଟିରେ ହାଣ୍ଡି, ଅ।ଟିକା ପୋଡାଯାଇ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ଚାହିଦା ପୂରଣ କରାଯାଉଥିଲା । କାହାକୁ ଦୂର ହାଟବଜାରକୁ ଯିବାକୁ ପଡୁ ନ ଥିଲା । ବୈଦ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟସେବା ଯେଗାଉଥିଲେ ।

ଗାଁରେ ଧାନ ସାଙ୍ଗକୁ ପନିପରିବା ଓ ଅନ୍ୟ ଅ।ନୁସଙ୍ଗିକ ଚାଷ ହେଉଥିଲା । ବର୍ଷ ତମାମ କାମଧନ୍ଦାର ଅଭାବ ନ ଥିଲା । ବିଭିନ୍ନ ପୁନେଇ, ପରବ ଓ ଯାନିଯାତ୍ରା ଗ୍ରାମ୍ୟ ଜୀବନରେ ଭରି ଦେଉଥିଲା  ସରସତା ।

ଧାନକଟା ବେଳ ଅ।ସିଲେ ପୁରୁଷ ଲୋକେ ଖଳାକୁ ଧାନ ବୋହି ଅ।ଣୁଥିଲେ । ମହିଳାମାନେ ତାକୁ ବଦାଡି ମାରି ସାଇତି ରଖୁଥିଲେ । ଘରେ ଗାଈଗୋରୁ ଭରପୁର ଥିବାରୁ ସମସ୍ତେ ମିଶି ସେମାନଙ୍କ ଯତ୍ନ ନେଉଥିଲେ । ବୋହୂମାନେ ରୋଷେଇ କାମ କରୁଥିଲେ । ମୋ ବୋଉ ଚୁଲିରେ ରୋଷେଇ କରି ପ୍ରାୟ କୋଡିଏ ଜଣ କୁଟୁମ୍ବଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ପରସି ଦେଉଥିଲେ । ଶ୍ରମ , ସହଯୋଗ , ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ସ୍ନେହପ୍ରେମ ଓ ମାନସିକ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ଥିଲା ସବୁ ପରିବାରର ଅସଲ ସମ୍ପଦ ।

ବଡ ଜେଜେବାପାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣିଛି ଥରେ

ଗାଁରେ ଶିବ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ ଲାଗି ସମ୍ମିଳିତ ଉଦ୍ୟମ ହୋଇଥିଲା । ଦୂର ସ୍ଥାନରୁ ଶଗଡରେ  ଶିବ ଲିଙ୍ଗ ଅଣାଗଲା । ଗାଁକୁ ରାସ୍ତା ନ ଥିବାରୁ ଏକ ପାଖ ଗାଁରେ ଶଗଡରୁ ଶିବ ଲିଙ୍ଗ ଓହ୍ଲାଇ ରଖାଗଲା । ପରେ ଏହି  ଶିବଲିଙ୍ଗ ଏତେ ଓଜନିଅ। ଥିଲା ଯେ, ତାହାକୁ ତଳୁ ଉଠାଇବା  ସହଜ କଥା ନ ଥିଲା  । ଶେଷରେ ମୋ ତିନି ଜେଜେବାପା ଓ ଗାଁ ଲେକେ ଯାଇ ଶିବଲିଙ୍ଗକୁ କାନ୍ଧେଇ ମନ୍ଦିର ଯାଏ ଅ।ଣିଥିଲେ । ସାନ ଜେଜେବାପା ଏହାର ନେତୃତ୍ବ ନେଇଥିଲେ । ସେବେଠାରୁ ଏହି ଶିବଲିଙ୍ଗ ବାଲୁଙ୍କେଶ୍ବର ନାମରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇ ପୂଜା ପାଇ ଅ।ସୁଛି ।

ସ୍ବାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମ ବେଳେ ତିନି ଜେଜେବାପାଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ମଝି ଜେଜେବାପା ପ୍ରଜାମେଳିରେ ଭାଗ ନେଇଥିଲେ । ସେ ସଂଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କୁ ଗୁପ୍ତରେ ବାର୍ତ୍ତା ଯୋଗାଉଥିଲେ । ସାଳନ୍ଦୀ ନଦୀ ଅବବାହିକାସ୍ଥିତ କାଉପୁର ଥିଲା ସବୁ ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କ ଗୁପ୍ତ ଅ।ଡ୍ଡା ସ୍ଥଳୀ । ସେବେଳର ଅନେକ ସାହସିକ ଓ ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କ ରୋମାଞ୍ଚକର କାହାଣୀ ମଝି ଜେଜେବାପାଙ୍କଠାରୁ ବିଶୁଣିଛି। ଗାଁରେ ପୁରୁଣା ଚାଟଶାଳୀ ଥିବାରୁ ସମସ୍ତେ ପ୍ରାୟ ସାକ୍ଷର ଥିଲେ । ପିଲା ଦିନେ ସେହି ଚାଟଶାଳୀରୁ ମୋ ପାଠପଢା ଅ।ରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ଗୁରୁକୂଳ ରୀତିରେ ପାଠ ପଢା ଯାଉଥିଲେ ବି ଏହା ଥିଲା ଅଣଅ।ବାସିକ ଅନୁଷ୍ଠାନ । ସେଠାରେ ଖଡି ଛୁଇଁ ପାଠ ପଢିବା ମୋ ଜୀବନରେ ଥିଲା ଅନ୍ୟତମ ସୌଭାଗ୍ୟ ।

ଅ।ଧୁନିକ ସଭ୍ୟତା ଓ ବିକାଶ ଛୁଇଁ ନ ଥିବା ଅନ୍ଧାରୀ ମୂଲକର ଏ ଗାଁ ମେହନତି ମଣିଷଙ୍କ ଲାଗି କିଭଳି ସମୃଦ୍ଧ ଥିଲା କଳନା କରି ହେବନି । ମଝି ଜେଜେବାପା ପାଠଶାଠରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଅ।ଗୁଅ। ଥିଲେ । ଗାଁରେ ନ୍ୟାୟ ନିଶାପ ଲାଗି  ତାଙ୍କୁ ଡକାଯାଉଥିଲା । ସେତେବେଳେ ଜମିଦାରଙ୍କୁ ଲୋକେ ଖଜଣା ଦେଇ ପାଉତି ଅ।ଣୁଥିଲେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ହରିହାଟ ଓ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗିରେ ଭାଗବତ ପାଠ ସାଙ୍ଗକୁ ଅ।ଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଚର୍ଚ୍ଚା କରାଯାଉଥିଲା । ପରମ୍ପରା, ସଂସ୍କୃତି ଓ ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ପାଳନ ନେଇ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ଅ।ଲୋଚନା ହେଉଥିଲ। । ସାଇପଡିଶା ଲୋକେ ପର୍ବପର୍ବାଣୀରେ ଖାଦ୍ୟର ଅ।ଦାନପ୍ରଦାନ କରି,  ଦୁଃଖସୁଖର ସାଥୀ ହୋଇ ଚଳୁଥିଲେ ।

ମୋ ତିନି ଜେଜେବାପାଙ୍କ ବାପାଙ୍କର ଜଣେ ଭାଇ ଭିନ୍ନେ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । ଘର ମଝି କାନ୍ଥର ଦୁଇ ପାଖେ ରୋଷେଇ ହେଉଥିଲା । ସେ କାନ୍ଥରେ ଥିଲା ଏକ ଛୋଟ ଜଳାକାବାଟି। ଦୁଇ ପରିବାରରେ ପ୍ରତିଦିନ ଯାହା ତରକାରୀ ରୋଷେଇ ହୁଏ, ତାହାର ଅ।ଦାନପ୍ରଦାନ ସେହି କଣା ବାଟ ଦେଇ କରାଯାଉ ଥିଲା । ଏଥିରୁ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସହବସ୍ଥାନ ଓ ସହଯୋଗ ରୀତି କିପରି ଥିଲା ଜଣାପଡେ । ଭୂମିକମ୍ପ ଭଳି କୌଣସି ବିପଦ ଅ।ପଦର ସଙ୍କେତ ମିଳିଲେ, ଘରେ ଘରେ କିଭଳି ସମୂହ ଶଙ୍ଖନାଦ କରାଯାଉଥିଲା, ତାହା ଦେଖିଛି ।

ଅନ୍ଧବିଶ୍ବାସ ଓ ଗୁଜବ ଥିଲା ସେବେଳର ମଣିଷଙ୍କ ବଡ ଶତ୍ରୁ। ରାତି ଅନ୍ଧାରକୁ ଲୋକେ ଡରୁଥିଲେ। ଜହ୍ନରାତି ଗାଁ ମାଟିରେ  ଅ।ନନ୍ଦ ଓ ପୁଲକ ଭରି ଦେଉଥିଲା ।  ମାଟି, ପାଣି ଓ ପବନର ମହକରେ ବିମୋହିତ ହେଉଥିବା ସେବେଳର ସରଳ, ନିଷ୍କପଟ ଓ ମେହନତୀ ମଣିଷ ଥିଲେ କିଛିଟା ନିଅ।ରା ଓ ବ୍ୟତିକ୍ରମ । ଗାଁ ଚାଟଶାଳୀର ପାଠ ଓ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗିର ଅ।ଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଚେତନା  ସେମାନଙ୍କୁ  ଶିକ୍ଷିତ କରୁଥିଲା ଓ ନୈତିକତା, ଏକତାର ମନ୍ତ୍ର ଶିଖାଉଥିଲା ।  ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ମହୋତ୍ସବରେ ପାଲା, ଦାସକାଠିଅ।, ନବରଙ୍ଗ, ଚଢେୟା ଚଢେୟାଣୀ,  ଯାତ୍ରା ( ଅପେରା ) ଭାଲୁ ଓ ବାଘ ନାଚ ଭଳି ସାଂସ୍କୃତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଗାଁ ମାଟିରେ ଉଲ୍ଲାସ ବୁଣି ଦେଉଥିଲା ।  ଗାଁ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପୀଠରେ ପାଟୁଅ। ଓ ଦିଅ।ସୀ ନାଚ ଅନ୍ୟତମ ଅ।କର୍ଷଣ ଥିଲା । କାହା ଗାଈ ବଳଦ ହଜିଗଲେ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ବିଶ୍ବାସ କରି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଗୁଅ।ପଇସା ବସା ଯାଉଥିଲା । ହଜିଲା ଗାଈ ବଳଦ ଅ।ପେ ଫେରି ଅ।ସୁଥିଲେ ।

କୁହାଯାଏ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିବାର ପ୍ରକୃତି ଓ ଭଗବାନଙ୍କ ଅମୂଲ୍ୟ ବରଦାନ । ଯେଉଁଠି ପରିବାର ରହିଛି, ସେଠି ତ୍ୟାଗ, ଅ।ନନ୍ଦ, ନିସର୍ତ୍ତ ପ୍ରେମ, ସାମର୍ଥ୍ୟ, ଯତ୍ନ ଓ ସମର୍ଥନ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିବାର ଅଲଗା ଓ ଅଦ୍ବିତୀୟ । ପରିବାର ବଡ ହେଉ କି ସାନ, ସେଠି ଗୋଟିଏ ସମାନତା ରହିଛି, ତାହା ପ୍ରେମ । ଏହା ପରିବାକୁ ଶକ୍ତି ଯୋଗାଏ । ପରିବାରରେ ସ୍ମତି ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି । ଜନ୍ମ, ବିବାହ, ସାମାଜିକ କର୍ମ ମଧ୍ୟରେ ଏକାଠି ରହିବା ଭାବନା ପରିବାର ଶିଖାଏ । କିନ୍ତୁ ପରିବାରରେ ସମସ୍ୟା ଥିଲେ ତାହା ଖୁସି ଛଡାଇ ନିଏ । ଏହା ପରିବାରର ଜଣେ ସଦସ୍ୟଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦିଏନି ବରଂ ସମ୍ପୃକ୍ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଥାଏ । ସମସ୍ୟା ଯେତେ ବଡ ହେଉ ପଛେ ତାକୁ ସାନ ଭାବିଲେ ଅ।ପେ ଅ।ପେ ସେହି ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହୋଇଯାଏ ।

ପରିବାର ଓ ପ୍ରେମ ବିଶ୍ବର ଗୁରୁତ୍ବପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଭବ । ଅ।ମେ ରହିବା ଲାଗି ଯେଉଁ ଘର ତିଅ।ରି କରୁ ତାକୁ ଇଂଲିଶିରେ ହାଉସ କୁହାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ସହଯୋଗ ସମ୍ପନ୍ନ ପରିବାରର ଅବସ୍ଥାନକୁ ବାସସ୍ଥାନ ବା ହୋମ କୁହାଯାଏ ।

ଅ।ଜିକାଲି ଅ।ଉ ଅ।ଗଭଳି ଯୌଥ ପରିବାର ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁନି। ପୁରୁଣା ଦିନର ସବୁ ପରିବାର ଖଣ୍ଡଖଣ୍ଡ ହୋଇ ନ୍ୟୁକ୍ଲିୟର ପରିବାରରେ ପରିଣତ ହେଉଛି । ଯେତେ ପୁଅ, ସେତେ ଘର । ସେତେ ପରିବାର । କେବଳ ପୁଅ,ଝିଅ ଓ ବାପା ମା"ଙ୍କୁ  ନେଇ " ନୂଅ। ପରିବାର "ର ସଂରଚନା । ବୃଦ୍ଧ ମା" ବାପା, ଜେଜେ ଜେଜେମା ସମସ୍ତେ ଏବେ ଅଲୋଡା । କିଏ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ରହିଲେଣି ତ ଅ।ଉ କେହି ପୁଅବୋହୂଙ୍କ ଠାରୁ ଭିନ୍ନେ ହୋଇ ଦୁଃଖକଷ୍ଟରେ ଚଳୁଛନ୍ତି । ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ପରିବାରରେ ଏହି ସମସ୍ୟା ଅଧିକ ଜଟିଳ ରୂପ ନେଇଛି ।

ସମୟର ପ୍ରତିକୂଳ ପ୍ରଭାବ ଓ ସାମାଜିକ ଚଳଣିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସତ୍ତ୍ବେ କାଁ ଭାଁ କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ଯୌଥ ପରିବାର ତିଷ୍ଠି   ରହିଛି । ଓଡ଼ିଶାର ରାୟଗଡା ଜିଲା ବିଷମକଟକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଚାଳିଶ ସଦସ୍ୟ ବିଶିଷ୍ଟ ଏକ ପରିବାର ରହିଛି । ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ଚୁଲିରେ ରନ୍ଧାବଢା କରି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସ୍ନେହ, ମମତା ଓ ପ୍ରେମ ବାଣ୍ଟି ସୁଖ ଓ ଶାନ୍ତିରେ ଚଳୁଛନ୍ତି । ସେହିପରି ବିଷମକଟକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅ।ଉ ଏକ ଯୌଥ ପରିବାରରେ ଛବିଶ ସଦସ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି । କୋରାପୁଟ ଜିଲାର ଜୟପୁର ସହରରେ ଏକ ଯୌଥ ପରିବାର ରହିଛି, ଯାହାର ସଦସ୍ୟଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ତେଇଶି । ଏମିତି ଓଡ଼ିଶାର ଅନ୍ୟ କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ଯୌଥ ପରିବାର ରହିଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ପାରିବାରିକ ପ୍ରଥା, ପରମ୍ପରା ଓ ସଂସ୍କୃତିକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି ।

ନ୍ୟୁକ୍ଲିୟର ଫେମିଲ ତୁଳନାରେ ଯୌଥ ପରିବାର ସଂଖ୍ୟା ଅତି ନଗଣ୍ୟ । ୨୦୧୧ ଜନଗଣନା ଅନୁସାରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ୯୬ ଲକ୍ଷ ୩୭ ହଜାରରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ପରିବାର ଥିଲା । ୨୦୨୧ ଜନଗଣନା ରିପୋର୍ଟ ପ୍ରକାଶ ପାଇ ନ ଥିବାରୁ ବର୍ଦ୍ଧିତ ପରିବାର ସଂଖ୍ୟାର ସଠିକ ଅ।କଳନ ହୋଇ ପାରିନି । ନ୍ୟୁକ୍ଲିୟର ପରିବାର ଗଠନ ଯୋଗୁ ପରିବାରର ମୂଳଦୁଅ। ଦୋହଲିବାରେ ଲାଗିଛି । ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ଘଟୁଥିବା ପାରିବାରିକ ହିଂସା ଓ ଗଣ ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା ଏକ ଭିନ୍ନ ସଙ୍କେତ ଦେଉଛି। ତଥ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ୨୦୨୧ରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରାୟ ୫ ହଜାରରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ଲୋକ ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା କରିଛନ୍ତି । ୨୦୨୨ରେ ସୁନ୍ଦରଗଡ ଜିଲାରେ ଗୋଟିଏ ପରିବାରରେ ୯ ଜଣ ବିଷ ପିଇ ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ସନ୍ଦେହ ଚାଞ୍ଚଲ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା । ୨୦୨୩ ରେ କଟକ ଜିଲାରେ ଗୋଟିଏ ପରିବାରର ଜଣେ ମହିଳା ୯ ମାସର ଶିଶୁପୁତ୍ର ସହ କୂଅକୁ ଡେଇଁ ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା କରିଛନ୍ତି ।

ପାରିବାରିକ ସମସ୍ୟା, ଏକୁଟିଅ। ରହିବା, ନିଃସଙ୍ଗତା, ଭର୍ତ୍ସନା, ହିଂସା, ମାନସିକ ଅସନ୍ତୁଳନତା, ଅ।ର୍ଥିକ କ୍ଷତି, ଦୂରାରୋଗ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ନିଶାସକ୍ତ ହେବା, ପ୍ରଫେସନାଲ ବା କ୍ୟାରିୟର ସମସ୍ୟା ଏହାର କାରଣ ବୋଲି ବିଶେଷଜ୍ଞମାନେ ଚେତାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଭାଙ୍ଗି ପଡୁଥିବା ପରିବାରକୁ ସଜାଡିବା ଉଦ୍ୟମ ନ ହେଲେ ଭାରତୀୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ପରିବାରର ମହତ୍ବ ଓ ଅସ୍ତିତ୍ବ ସଙ୍କଟଗ୍ରସ୍ତ ହେବା ସୁନିଶ୍ଚିତ ।

ଅ।ମ ପିଢିର ମଣିଷ ଚାରି ପିଢିର ସ୍ଥିତି ଦେଖିଛନ୍ତି । ଅ।ମେ ବାପା, ଜେଜେବାପା ଓ ଅ।ମ ପିଢି ପରେ ଏବେ ନୂଅ। ପିଢିଙ୍କୁ ଦେଖୁଛୁ । ପିଲାଦିନେ ଯୌଥ ପରିବାରର ନିବିଡ ରୂପକୁ ଅତି ପାଖରୁ ଅଙ୍ଗେ ନିଭାଇଛୁ। ମୋର ମନେ ଅଛି ଯେ ପୁଅଝିଅ, ନାତିନାତୁଣୀ , ପିଉସୀ, ଝିଅ।ରୀ ଓ ଜେଜେମା ଜେଜେବାପାଙ୍କୁ ନେଇ କିଭଳି ପରିବାର ଗଢାଯାଉଥିଲା ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନ କେତେ ବଳିଷ୍ଠ ଥିଲା । ଏବେ ନୂଅ। ପିଢିର ପିଲାଏ ହୁଏତ ତାହା ଅନୁଭବ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ ।

*******