ସ୍ବପ୍ନା

ଝିଅଟିର ନାଁ ସ୍ବପ୍ନା ।  ଅନେକ ଥର ଦେଖୁଥିଲେ ବି ମନ ବୁଝେନା ।  ମାୟା ଲଗାଏ ଅ।ଖିରେ । ଅ।ମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଯେମିତି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅ।ପଣାର ଭାବଟିଏ ବାନ୍ଧି ରଖିଛି ! କେମିତି ଭୁଲି ହେବ ସେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ସମ୍ପର୍କ ? ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ଅ।ଖିକୁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶୁଥିବା ସ୍ବପ୍ନା ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲେ, ବେଶ ସ୍ବପ୍ନିଳ ଦିଶେ । ନିରେଖି ମନେ ପକାଇଲେ ଅତୀତର ସ୍ମୃତିରୁ କିଛି କଥା ବାରି ହୁଏ, କିଛି ହୁଏନି । ତଥାପି ସ୍ବପ୍ନାର ଦରଦୀ ସ୍ମିତ ହସ ଓ ଭଙ୍ଗିମା ମୋ ଅସ୍ମିତା ଓ ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ମାୟାଚ୍ଛନ୍ନ କରିଦିଏ ।

ପିଲାଟି ଦିନରୁ ସ୍ବପ୍ନା ସହ ସମ୍ପର୍କ ଅତି ଅନ୍ତରଂଗ କହିଲେ ଚଳେ । ନିଛାଟିଅ। ଖରାବେଳେ ଫ୍ରକ ଓ କେଶ ଗୁଚ୍ଛରେ ରିବନ ପିନ୍ଧି ସାମ୍ନାକୁ ଚାଲି ଅ।ସେ। ମୋତେ ଯେତେବେଳେ ବୟସ ବାର କି ତେର ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ଜୀବନ କ୍ୟାନଭାସରେ ରଂଗିନ ଜ୍ୟାମିତି ରେଖା ଅ।ଙ୍କି ଦେଇଥିଲା । ମୋତେ ଶୂନର ଗୋଲକ ଧନ୍ଦାରେ ଫଶାଇ ସେ ଧୂଳିବାଲିରେ ତ୍ରିଭୁଜ ଅ।ଙ୍କି ରଂଗର ମୁରୁଜ ଭରି ଦେଉଥିଲା ।

ବୟସରେ ସ୍ବପ୍ନା ଥିଲା ସମସାମୟିକ । ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଚକ୍ଷଣ । ଗଣିତ, ଜ୍ୟାମିତି ଓ ଶାସ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ଭଳି ପାଠଶାଠରେ ନିପୂଣା । କେଉଁଠୁ ଏତେ ବୁଦ୍ଧି ଅ।ଣେ କେଜାଣି ! ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର ଓ ପୃଥିବୀର ଦୂରତା ମାପିବା କୌଶଳ ସହ ଅ।ଦିଭୌତିକ ଚେତନା ଜଗତର କଥା କହି ମୋତେ ବିସ୍ମିତ କରି ଦେଉଥିଲା ।

ଖରାଦିନେ ଥଣ୍ଡା ପବନ ଅ।ଶାରେ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ବେଳେ ମୁଁ ଗଛ ମୂଳେ ମଶିଣା ପାରି ବିଶ୍ରାମ ନିଏ। ସେ ସମୟରେ ସ୍ବପ୍ନା ଖୁବ୍ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ଅ।ସେ । ଚୁପଚାପ ପାଖରେ ବସେ । ରାଜା ରାଣୀଙ୍କ କାହାଣୀ କହି ମୋ ମନରେ ମାୟା ନଗରୀର ଭିନ୍ନ ଚିତ୍ରକଳ୍ପ ଅ।ଙ୍କି ଦିଏ । ମୁଁ ଅ।ଖି ଖୋଲିଲେ ଧାଇଁ ଯାଇ ଲୁଚିପଡେ । ଅ।ଖି ବନ୍ଦ କଲେ ପୁଣି ପାଖକୁ ଚାଲି ଅ।ସେ । ସେ ବାରମ୍ବାର କିଛି ବିସ୍ମୟକର କଥା କହିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ । କହିବା ବେଳେ ଚୁପଚାପ କିଛି କହେ, କିଛି ବାକି ରଖି ଚାଲିଯାଏ ।

କେବେ କେବେ ମନେ ହୁଏ, ଅ।ମ ଦୁହିଁଙ୍କ ସମ୍ପର୍କ ଅବୋଧ୍ୟ ହେଲେ ବି ଅତୁଟ । ଅନେକ ଜନ୍ମର । ସ୍ବପ୍ନା ସହ ବିତିଥିବା ପିଲାଦିନର ମଧୁର ସ୍ମତି ମନ ଗହନର କେଉଁ ନିଭୃତ କୋଣରେ ଅ।ଜି ବି ଲୁଚି ରହିଛି !

କିଏ ସେହି ସ୍ବପ୍ନା ? କୌଣସି ଦେବାଂଶୀ ? ନା ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଜ୍ୟୋତିର ଏକ ଛିଟା ? ନା ଅସ୍ତିତ୍ବହୀନ ଅବାସ୍ତବତା ?  ମୋତେ ଲାଗେ ବୈଚିତ୍ରମୟ ଦୁନିଅ।ରେ ସେ ଏକ ବଡ ବିସ୍ମୟ !

ସ୍ବପ୍ନା ସହ ମୋର ଭାବଗତ ସମ୍ପର୍କର ହେତୁ କ'ଣ ମୋତେ ଅଜଣା !  ଜାଣେନି ସାରାଦିନ ତା କଥା କାହିକି ମନେ ପକାଏ । କେବେ କେବେ ତା ଭାବନା ମନକୁ ଶାନ୍ତ କରେ ତ କେବେ ଉଚ୍ଚାଟ । ସ୍ବପ୍ନା ସହ ଏସବୁ ସତ-ମିଛର ଅଳିକ ସମ୍ପର୍କ ଭୁଲିଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ପାରେନି ।

ପ୍ରତ୍ୟେହ ରାତିରେ ଶୋଇବା ବେଳେ ସ୍ବପ୍ନା କଥା ଭାବୁଭାବୁ କେତେବେଳେ ନିଘୋଡ ନିଦରେ ଶୋଇଯାଏ , ଜାଣି ପାରେନି। କିନ୍ତୁ ସ୍ବପ୍ନା ?  ପାହାନ୍ତି ସମୟରେ ଅ।ସି କୁଅଁ। ତାରା ଉଠିଲାଣି କହି ଶେଯରୁ ଉଠାଏ । ବେଳେ ବେଳେ ପାଖରେ ବସି ମିଠା ସ୍ବପ୍ନର କାହାଣୀ କହେ । କାହାଣୀକୁ ଅଧା ରଖି ଘରବାଡିରୁ ସଜ ଫୁଲ ତୋଳିବାକୁ ଡାକି ନେଇଯାଏ । ମୋ ଶୋଇବା ଶେଯକୁ ନାନା ଫୁଲରେ ସଜାଇ ଦିଏ। ସବୁବେଳେ ଏମିତି କିଛି ନା କିଛି ଅଦ୍ଭୂତ କାମ କରି ମୋତେ ବିମୋହିତ କରେ ।

ସ୍ବପ୍ନା ତା ଇଛା ଅନୁସାରେ ଯାଏ ଓ ଅ।ସେ । ଚଗଲି ଓ ଗାଉଁଲି ଝିଅ ପରି ଅ।ଚରଣ କରେ । କ୍ରମେ ଯୌବନର ସ୍ପର୍ଶ ତା ଦେହରେ ନେସି ଦେଲା ଅସୀମ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଅ।କର୍ଷଣ ।  କୌଶୋରର ଚପଳତା ସେହି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ବହୁଗୁଣିତ କରୁଥିଲା । ନିଛାଟିଅ। ଖରାବେଳେ ଅ।ମ୍ବ ତୋଟାରେ ଖପରାକାତି, ଗୋଟି, ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି ଓ ବହୁବହୁକା ଭଳି ବିଭିନ୍ନ ଖେଳ ଖେଳି ମଜା ନେବାକୁ ମୋ ହାତ ଧରି ଟାଣି ନେଇଯାଏ । ଦୁଇଟି ସାରୁପତ୍ରକୁ ହାତରେ ଠୋଲା କରି ଛପି ଛପି ଯାଇ କଣ୍ଟାବାଡରେ ବସିଥିବା ନାଲି କଙ୍କୀ ପାରାଙ୍କୁ ଧରେ । ସେମାନଙ୍କ ସହ ଚୁପଚାପ କିଛି କଥା ହୋଇ ପୁଣି ଅ।କାଶକୁ ଉଡାଇ ଦିଏ । ବର୍ଷା ରାତିରେ ଉଡନ୍ତା ଜୁଳୁଜୁଳିଅ। ପୋକ ଧରିବାକୁ ସେମାନଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଧାଉଁଥାଏ ।

ସ୍ବପ୍ନା ଏମିତି କୁହୁକ ଜାଣେ ଯେ, ମୋ ଭଳି ସବୁ ଖେଳ ସାଥୀଙ୍କୁ ନିମିଷକେ ବଶୀଭୂତ କରିଦିଏ । ମିଛ ବାହାନା କରି  ପୁଣି କୁଅ।ଡେ ଉଭେଇ ଯାଏ ।

ସ୍ବପ୍ନା କ୍ଷଣିକେ ଅ।ଖିରୁ ଅନ୍ତର ହେଲେ, ତା' ଅନୁପସ୍ଥିତି ମୋ ମନରେ ଗଭୀର କଷ୍ଟ ଦିଏ । ଗଛପତ୍ର ସନ୍ଦି ଦେଇ ପବନ ବହିଲେ ତା ନିଃଶ୍ବାସ ଓ ଝରାପତ୍ରର ରୁଣଝୁଣ ଶବ୍ଦରେ ତା କଣ୍ଠସ୍ବର ବାରିପାରେ। ମନେ ହୁଏ ମୋ ଚାରି ପାଖରେ ସେ ଯେମିତି ସବୁବେଳେ ଅଦୃଶ୍ୟରେ ଘୂରି ବୁଲୁଛି । ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ତା' ଅଦୃଶ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତି ମୋତେ ଅ।ନମନା କରେ । ନଈ ଓ ପୋଖରୀ ପାଣିକୁ ଚାହିଲେ ଭସା ଜହ୍ନ ଭଳି ତା ମୁହଁର ଛବି ଚହଟି ଉଠେ ।

ସ୍ବପ୍ନାକୁ ବୁଝିବା ସହଜ ନୁହେଁ । ପିଲାଦିନେ ପଢିଥିବା ଗଣିତର ଜଟିଳ ପାଠଠାରୁ ବି ଅଧିକ କଷ୍ଟକର ।

ସ୍ବପ୍ନା ସହ ମୋର ସମ୍ପର୍କ ଅ।ମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଛଡା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନ ଥିଲା ।

କିଏ ସେ ଝିଅ, ଯିଏ ବାରମ୍ବାର ଅ।ସି ମୋତେ ଅଦ୍ଭୂତ, ବିସ୍ମୟକର ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖାଇ ଅ।ନମନା କରେ ? ପବନ ଦୋଳିରେ ବସାଇ ଝୁଲାଏ ? ହାତ ଧରି କେବେ ରାସ୍ତାରେ ଦୌଡାଏ ତ, କେବେ ନିରୋଳା ପୋଖରୀ ତୁଠକୁ ଡାକି ନେଇ ଯାଏ ।  ନାନା କଥା ବୁଝାଏ । କହେ " ପୋଖରୀରେ ଫୁଟିଥିବା ପଦ୍ମଫୁଲ ଓ ପତ୍ରକୁ ଦେଖ । ଜଳରେ ଥାଇ ବି ଦେହରେ ଜଳ ଲାଗେନା । ପଙ୍କ ଓ ଜଳରୁ ଜାତ ହୋଇଥିବାରୁ ନାମ ପଙ୍କଜ ଓ ଜଳଜ । ଜଳରୁ ହିଁ ସମଗ୍ର ଜୀବନର ସୃଷ୍ଟି । କିନ୍ତୁ ମଣିଷର ଅ।ତ୍ମା ପଦ୍ମଫୁଲ ଭଳି । ସେଥିରେ ଲାଗିଥିବା ଜଳବିନ୍ଦୁରେ ଝଲସୁଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣକୁ ଦେଖ । ଅ।ମ ଅ।ଖିର ଜ୍ୟୋତି ସହ ରଂଗ ମିଶି ଯାଉଛି ! ଜଳବିନ୍ଦୁର ଫରୁଅ। ଭିତରେ ପୃଥିବୀ ଓ ଅ।ମ ଜୀବନର ରହସ୍ୟ ଲୁଚି ରହିଛି । ପ୍ରକୃତିର ନିୟମରେ ସବୁ ଜଡ ଓ ଚେତନ ଶକ୍ତି ବାନ୍ଧି ହୋଇ ପୃଥିବୀ ଓ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ସହ ଅ।କାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ପରିକ୍ରମା କରୁଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିର ରହସ୍ୟକୁ ମାପୁଛନ୍ତି ।

ପୃଥିବୀରେ ମଣିଷ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ କିନ୍ତୁ ଅଜ୍ଞାନ । ସମୟ ଅ।ସିଲେ ତୁମେ ଦିନେନା ଦିନେ ମୋତେ ଓ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିବ। ଅ।ତ୍ମ ଶକ୍ତିକୁ ଅ।ୟତ କର । ଦେଖିବ, ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣ ମାୟା କାଟି ଅ।କାଶ ଛାତିରେ ଉଡି ପାରିବ । ତୁମ ଦେହରୁ ଏକ ବିଶାଳ ଶକ୍ତି ନିର୍ଗତ ହୋଇ ବିଜୁଳିର ଝଲକ ଭଳି ପୃଥିବୀକୁ ଛୁଇଁ ପୁଣି ହାତ ମୁଠାକୁ ଫେରି ଅ।ସୁଥିବ । ମଣିଷ ଭିତରେ ଅସୀମ ମହାଶକ୍ତି ରହିଛି, ଯାହାକୁ ଏକ ପବିତ୍ର, ଚେତନଶୀଳ ଅ।ତ୍ମା ହିଁ ଜଗତର କଲ୍ୟାଣ ସକାଶେ ଖୋଜି ପାରିବ ।

ସ୍ବପ୍ନାର ପ୍ରଗଳ୍ଭପୂର୍ଣ୍ଣ କଥା ବୁଝିବା କଷ୍ଟ । ଅନେକ କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବୁଝି ନ ପାରି ଅବୋଧ ଶିଶୁ ପରି ଚାହିଁ ରହିଲେ ସେ ହସେ ଓ କହେ " ମୋ ଭଳି ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବା ଶିଖ । ଜୀବନରେ ଅ।ଗକୁ ବଢିବା ଲାଗି ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବା ଜରୁରୀ । ଜଳରେ ଢଳଢଳ ପଦ୍ମ ଫୁଲର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ, ପାଣି ଓ ପବନ ଢେଉରେ ନାଚୁଥିବା ଦିବ୍ୟ ଅ।ଲୋକର ଚମକକୁ ଦେଖ । ତାହା ହିଁ ଶକ୍ତି ।  ସେହି ଶକ୍ତି ଓ ସତ୍ୟକୁ ଯିଏ ଖୋଜେ, ତାକୁ ବି ସେ ଖୋଜି ଚାଲିଥାଏ ।

ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ମନରେ ଅ।ତ୍ମ ବିଶ୍ବାସ ଭରି ଦେବା ଲାଗି କହେ, " ତୁମର ଜନ୍ମ ସାଧାରଣ ଜୀବନର ଅ।ଧାର ନୁହେଁ । ସେଥିଲାଗି ମୁଁ ତୁମ ସାଥିରେ ରହିଛି । ଦିନ ଅ।ସିବ ତୁମେ ସତ୍ୟ ଓ ଅସତ୍ୟର ଭେଦ ଜାଣି ପାରିବ ।"

ସ୍ବପ୍ନାର ସବୁ କଥା ସବୁବେଳେ ରହସ୍ୟମୟ ଲାଗେ । ମନ ଭିତରେ ବି ଭ୍ରାନ୍ତି ଜାଗି ଉଠେ । ସତ ଓ ମିଛ ସ୍ବପ୍ନର ଫରକ ବୁଝି ହୁଏନା । ମନର ସଂଗୁପ୍ତ ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ କଥା କାହାକୁ କହିଲେ, ସେମାନେ ନାନା କଳ୍ପନା କରି ମୋତେ ହଇରାଣରେ ପକାଇବା ଭୟ ମାଡି ବସୁଥାଏ । କାରଣ ପିଲା ଦିନେ ମିଛ, ଅନ୍ଧବିଶ୍ବାସ ଘଟଣାର ଅନେକ ନଜିର ଦେଖିଛି ।

ସ୍ବପ୍ନା ବି ମୋ ମନ କଥା ବୁଝେ । ମୁଁ ଅବୁଝା ହେଲେ ମୋ ବାଟ ଓଗାଳି ଅଟକାଏ । ମନ ମାରି ବସିଲେ କହେ, ତୁମେ ତ ସୁନା ପିଲା ! ଅବୁଝା ହୁଅନି । ସମୟକୁ ଅପେକ୍ଷା କର ।

ମୋତେ ଖୁସି କରିବାକୁ ସବୁବେଳେ ମିଠାମିଠା କାହାଣୀ ଶୁଣାଏ ସ୍ବପ୍ନା । ସୂକ୍ଷ୍ମ ଦୁନିଅ।ର ଚେତନା ଅ।ଡକୁ ମୋତେ ଟାଣି ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ।

କୈଶୋର ଅବସ୍ଥାରୁ ଏ ଯାଏ ସ୍ବପ୍ନା ଯେତେ ସବୁ ରୋମାଞ୍ଚକର କାହାଣୀ କହି ଅ।ସିଛି, ସବୁ ମନେ ଅଛି ।

କୌଣସି ମତେ ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଭୁଲି ଯିବାକୁ କେତେଥର ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ ବି ସେ ମୋ ପାଖ ଛାଡିନି । ତା' କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ମୋତେ ଅ।ନମନା କରି ଅ।ସିଛି ।

ବୟସ ବଢିବା ସହ ସ୍ବପ୍ନା ବି ସମାନ୍ତରାଳ ଭାବେ ବଢି ଅ।ସିଛି । ବୟସର ତାଡନା ସ୍ବତ୍ତ୍ବେ ତା' ଅ।ଖିର ଚମକ ଓ ଜ୍ୟୋତି ପଦ୍ମର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭଳି ସତେଜ ରହିଛି । ମନେ ହୁଏ ଅ।ଜି ବି ସ୍ବପ୍ନାର ପକ୍ବ କେଶରାଶି, ମୁହଁର ଶୋଭା ଓ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଯେମିତି ମୋ ମନର ଗଭୀରତାକୁ ପରଖି ବସୁଛି ! କେବେ କେବେ ରିବନ ଫିତାର ଫୁଲ ବେଣୀରେ ବାନ୍ଧି କିଶୋରୀ ସ୍ବପ୍ନା ଭଳି ଅ।ସି ମୋତେ ଚମକାଇ ଦିଏ ।

ଅ।ଜିକାଲି ସ୍ବପ୍ନା ବଡ ଦାର୍ଶନିକ ପାଲଟି ଗଲାଣି । କଥାରେ କଥାରେ ଯେମିତି ଥଟ୍ଟାମଜ୍ଜା କରେ, ସେମିତି ଗୂଢ ରହସ୍ୟ ଲୁଚାଇ ରଖେ ।

ସ୍ବପ୍ନା କହେ " ତୁମର ଅ।ଭା ମୋତେ ବାରମ୍ବାର ତୁମ ପାଖକୁ ଟାଣି ଅ।ଣୁଛି । ତୁମ ଅ।ତ୍ମା ଓ ଦେହର ସ୍ପନ୍ଧନରେ ଅତିନ୍ଦ୍ରୀୟ ଚେତନାର ଉର୍ଜା ଭରି ରହିଛି । ତୁମର ନିଜସ୍ବ ଅ।ତ୍ମ ଉପଚାର କ୍ଷମତା ରହିଛି। ମନେ ରଖ, ତୁମ ଜୀବନ ନୀରର୍ଥକ ନୁହଁ ।ତୁମେ ଯାହାକୁ ଯେତେବେଳେ ଖୋଜ, ସେ ବି ତୁମକୁ ଖୋଜୁଥାଏ । ତୁମ ଭାବନା କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ ହେଲେ ବାସ୍ତବ ରୂପ ନିଏ । ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବ ଅସୀମ ଉର୍ଜାର ଭଣ୍ଡାର । ତୁମେ ଯାହା ମାଗିବ ତାହା ପାଇ ପାରିବ । ବିଶ୍ବ ଉର୍ଜା ଯାହା ଚାହିଁବ ତାହା ଗଢି ପାରିବ। ବିଫଳତା ତୁମ ପାଇଁ ପରୀକ୍ଷା । ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନ । ବିଶ୍ବ ଚେତନା ସହ ଏକାତ୍ମ ହୁଅ । ଡରନି । ଡରିବାର କିଛି ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମ ସହ ଅଛିନା !  "

ସ୍ବପ୍ନାର ସବୁ କଥା ମୋତେ ପସନ୍ଦ ଲାଗେ । ମାତ୍ର ମନରେ ଅହେତୁକ ବିସ୍ମୟ ଭାବ ଭରିଯାଏ । ଭାବେ, ମୋ ଜୀବନରେ ସ୍ବପ୍ନାର ଉପସ୍ଥିତି ନିଶ୍ଚିତ ଗୁରୁତ୍ବପୂର୍ଣ୍ଣ । ଏ ସତ୍ୟକୁ ମୁଁ କାହିକି ବୁଝି ପାରୁନି, ଅସହଜ ଲାଗେ । ସ୍ବପ୍ନା କହେ " ନିଜକୁ ଓ ନିଜ ଶକ୍ତିକୁ ଚିହ୍ନିବା ସହଜ କଥା ନୁହେଁ । ଏଥିଲାଗି ଗୋଟାଏ ଜନ୍ମ ବି ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ । ତୁମେ ଅମୃତର ସନ୍ତାନ । ଏକ ଅପରିସୀମ ଶକ୍ତି ତୁମ ଭିତରେ ଲୁଚି ରହିଛି । ଯେଉଁଦିନ ଏହାକୁ ଖୋଜି ପାଇବ, ସେଦିନ ଜାଗତିକ ସତ୍ୟ ଓ ତୁମ ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିବ ।"

" ଦେଖ, ପବନଚକ୍ରୀ ଭଳି ସମୟ ଘୁରୂଛି । ଏହା ଗୋଟିଏ ଦିଗରେ ପ୍ରବହମାନ ନୁହେଁ । ପବନର ପ୍ରବାହ ଓ ଜଳର ଲହରୀ ଜାଗତିକ ନିୟମରେ ବନ୍ଧା ବୋଲି ଅ।ମେ ଯାହା ଭାବୁ, ତାହା ଅର୍ଦ୍ଧସତ୍ୟ । ଏକ ବୃହତ୍ତର ଚେତନସ୍ତର ସବୁ ଜଡ଼ ଦେହରେ ବି ଜଳର ଲହରୀ ଭଳି ବିଭିନ୍ନ ଦିଗରୁ ସଞ୍ଚରିତ ହେଉଛି । ତୁମେ ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତ ନୁହଁ ।"

ଏମିତି ଅର୍ଦ୍ଧ ସତ୍ୟର ଅନେକ ଅବୁଝା କାହାଣୀ ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ କହି ମନ ବିଡିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ । ସତରେ ମୁଁ କିଏ ?  ଜାଣେନି, ଯାହା ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ସଙ୍କେତରେ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଇ ଅ।ସିଛି ।

ସ୍ବପ୍ନା କହେ, " କିଛି କରିବାକୁ ହେଲେ ଅଦମ୍ୟ ସାହସ ଲୋଡା । ଅ।ଦିଭୌତିକ ଜଗତର ପ୍ର।କୃତିକ ନିୟମକୁ ଅ।ଜିର ବିଜ୍ଞାନୀ ମଣିଷ ବୁଝିବାକୁ ଅସମର୍ଥ । ସାରା ପୃଥିବୀ ଅ।ଜି ପାପଚାରାରେ ଅତିଷ୍ଠ । ପ୍ରକୃତି କ୍ରୋଧିତ । ସନ୍ତୁଳିତ ପରିବେଶ ଓ ସଦାଚାର ବିନା ଧ୍ବଂସ ଅନିର୍ବାର୍ଯ୍ୟ ।"

ଅ।ଜିର ବେଳକାଳକୁ ଦେଖି ଅନେକ ପଣ୍ଡିତ କହନ୍ତି  " ମହାବିନାଶ ବା ମହାପ୍ରଳୟର ଦିନ ପ୍ରାୟ ଅ।ସନ୍ନ । ଭଗବାନ ନୂଅ। ଅବତାର ନେଇ ପୃଥିବୀକୁ ଅ।ସିଲେ ପାପାଚାର ବିନିଷ୍ଟ ହେବ ।"

ମୁଁ ବିଶ୍ବାସ କରି ପାରେନି । ଏହା ସତ୍ୟ ନା ଅର୍ଦ୍ଧସତ୍ୟ ?

ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଏକଥା କେବେ ପଚାରି ପାରିନି ।

ମନେ ମନେ ଭାବେ ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ଜୀବନ-ଜାଗୃତିର ଯେଉଁ ରୂପକ କାହାଣୀ ଶୁଣାଇ ଅ।ସୁଛି ତାହା ହୁଏତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟହୀନ ନୁହେଁ । କାରଣ ମଣିଷ ଜୀବନ ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ନୁହେଁ । ଏଣୁ ଅପ୍ରାପ୍ତିର ମୋହ ମଣିଷକୁ ମୋହଗ୍ରସ୍ତ କରେ ଓ ବିନାଶ ଅ।ଡକୁ ଟାଣି ନିଏ ।  କିନ୍ତୁ ଅନ୍ତରାତ୍ମାର ଚେତନ ଶକ୍ତି ହିଁ ମଣିଷକୁ ଜୀବନ ଚଲାପଥରେ ବାଟ ଦେଖାଏ ।

ମୋ ଜୀବନରେ ଜଣେ ଗାଇଡ ଭଳି ସ୍ବପ୍ନାର ଉପସ୍ଥିତି ମନରେ ଏକ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବନା ଗଢିତୋଳେ । ଅନ୍ତଃ ଚେତନାରେ ନିଜକୁ ଖୋଜିବାର ଉଦ୍ଦୀପନା ଜଗାଏ । ଏକାଗ୍ର ଓ ଚେତନଶୀଳ କରାଏ ।

ଭାବେ, ମୋ ଜୀବନର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କିଛି ଭିନ୍ନ ! ମୋ ଜନ୍ମ ମହାଜାଗତିକ ପ୍ରେରଣାର ଏକ ଅଂଶ ବା ଉତ୍ସ ହୋଇପାରେ ।

ସ୍ବପ୍ନା ଯାଦୁ ନଗରୀ ଓ ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଭଳି ଯେଉଁସବୁ କାହାଣୀ ଶୁଣାଏ ଅଜବ ଲାଗିଲେ ବି ମନ ଦେଇ ଶୁଣେ । ତାହାର ଗୂଢ ରହସ୍ୟ ଖୋଜି ବସେ । ମନେ ହୁଏ ମୋ ଅନ୍ତରାତ୍ମାର ପ୍ରତିଧ୍ବନି ସହ ସେ କାହାଣୀର ସମ୍ପର୍କ ଯେମିତି କିଏ ଯୋଡି ଦେଉଛି ।

ସ୍ବପ୍ନାର ଗୋଟିଏ ଉପଦେଶପୂର୍ଣ୍ଣ କାହାଣୀ ଏହିପରି.....

" ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ଜଣେ ସୁନ୍ଦର ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ବାଳକ ଏକ ଗରିବ ପରିବାରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ । ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜ୍ଞାନ ଯୋଗୁ ବାଳକଟି ତିନି ବର୍ଷର ହୋଇଥିବା ବେଳେ ବେଦ, ଉପନିଷେଦ ଓ ପୁରାଣ ଶାସ୍ତ୍ରର ଅନେକ ସଂସ୍କୃତ ଶ୍ଳୋକ ବୋଲି ପାରୁଥିଲେ। ବାଳକର ଏହି ଐଶ୍ବରିକ ଶକ୍ତି ଓ ସାମର୍ଥ କଥା ଚାରିଅ।ଡେ ପ୍ରଚାରିତ ହୋଇଗଲା । ଦୂରଦୂରାନ୍ତରୁ ବହୁ ଲୋକ ଦେଖିବାକୁ ଅ।ସି ବାଳକର ଅଦ୍ଭୂତ ବିଦ୍ମତା ଦେଖି ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ଫେରିଲେ । ମା" ବାପ ଏହି ବିସ୍ମୟକର ବାଳକ ଲାଗି ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । ସେମାନେ ଅର୍ଥ ରୋଜଗାର ଅ।ଶାରେ ଦୈବଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ଏହି ବାଳକକୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଅଂଶ ବା ଅବତାର ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରି ଦର୍ଶନ ଓ ପୂଜା ଉପଚାର ବିଧି ଅ।ରମ୍ଭ କରିଦଲେ । ଅନେକ ଦୁଃଖୀ ଲୋକ ଭଗବତ କୃପା ପାଇବା ଅ।ଶାରେ ଅ।ସି ବାଳକର ଶରଣାପନ୍ନ ହେଲେ । ଯଥାସାଧ୍ୟ ସେମାନେ ଅର୍ଥ ଦାନ କରି ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରି ଘରକୁ ଫେରିଲେ । ପ୍ରତିଦିନ ଏତେ ଭକ୍ତଙ୍କ ଭିଡ ଜମିଲା ଯେ, ଜାଣ ମେଳା ବସିଛି ।

ବାଳକର ପରିବାର କ୍ରମେ ପ୍ରଭୂତ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇ ଖୁସିରେ ରହିଲେ । କିନ୍ତୁ ଏ ଖୁସି ବେଶି ଦିନ ରହିଲାନି । ବାଳକଟି ଅ।ଉ ସଂସ୍କୃତ ଶ୍ଳୋକ ବୋଲି ପାରିଲାନି । ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୋକଙ୍କ ଅ।ସିବା କମିବାରୁ ଅ।ୟ କମିଗଲା । ସେହି ପରିବାର ପୁନଶ୍ଚ ଗରିବ ହୋଇଗଲେ ।

ଐଶ୍ବରିକ ଶକ୍ତି ଓ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପ୍ରତି ଅଜ୍ଞାନତା ଓ ଦୁରୁପଯୋଗ ଏହାର କାରଣ ।"

ଅ।ତ୍ମିକ ଶକ୍ତି ବଳରେ ମଣିଷ କିଭଳି ମହାଜାଗତିକ ଶକ୍ତି ଲାଭ କରିପାରେ ସ୍ବପ୍ନା ଅନ୍ୟ ଏକ ରୋଚକ କାହାଣୀ କହିଥିଲା ।

କୌଣସି ଏକ ଦେଶରେ ଜଣେ ପରାକ୍ରମୀ ରାଜକୁମାର ଥିଲେ । ବାହୁ ବଳରେ ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ଜୟ କରି  ପ୍ରଚୁର ଧନ ଓ ମାନର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥିଲେ । ଜଣେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ରୂପବତୀ ଓ ଗୁଣବତୀ କନ୍ୟାକୁ ବିବାହ କରି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ବିତାଇବାକୁ ସେ ଚାହିଁଲେ । ଏଥିଲାଗି ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟକୁ ଦୂତ ପଠାଇ ଜଣେ ଅଦ୍ବିତୀୟ ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁବତୀଙ୍କୁ ଖୋଜିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ରାଜକୁମାର ଯେଉଁଠି ଯେତେ ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁବତୀଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ, ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ କିଛି ଭିନ୍ନତା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲେ । କୌଣସି ଯୁବତୀଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ଗୁଣ ତାଙ୍କୁ ଅ।କୃଷ୍ଟ କରି ପାରୁ ନ ଥିଲା । କାହାକୁ ରୂପସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଗ୍ଧ ହେଉଥିଲେ ବି ପରକ୍ଷଣରେ ଭାବୁଥିଲେ, ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଅଧିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ଗୁଣବତୀ ଜୀବନସାଥୀ ମିଳିବା ସମ୍ଭବ !

ଜଣେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀ ଖୋଜିବା ନିଶା ରାଜକୁମାରଙ୍କୁ ପାଗଳ କରିଥିଲା । ଅନ୍ୟପକ୍ଷେ ନିଃସଙ୍ଗତା, ଏକୁଟିଅ।ପଣ ଓ ଭାବନାତ୍ମକ ଅ।ଘାତ ତାଙ୍କୁ ବ୍ୟଥିତ କରୁଥିଲା । ଦୁନିଅ।ରେ କାମିନୀ, କାଞ୍ଚନ ଅ।ସକ୍ତି ନିଅ।ରା । ଏଭଳି ଅ।ସକ୍ତି କାରଣରୁ ରାଜକୁମାର ନିଜ ବୁଦ୍ଧି ଓ ବିଚାରଶକ୍ତି ହରାଇ ବସିଥିଲେ ।

ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଖିଅ।ଲି ଅ।ଚରଣ ଓ ମନୋଭାବ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ବିସ୍ମିତ ହେଉଥିଲେ । କୌଣସି ଯୁବତୀଙ୍କ ରୂପଲାବଣ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ନ ଲାଗିବା ପଛରେ ହୁଏତ ନିୟତିର କିଛି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥାଇ ପାରେ ! ଥରେ ଏକଥା ଚିନ୍ତା କରି ରାଜକୁମାର ଏକୁଟିଅ। ନିଜର ପ୍ରିୟ ଘୋଟକକୁ ସାଥୀରେ ନେଇ ଏକ ସୁଦୂର ନଗରୀକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଯିବାବେଳେ କୌଣସି ଅନୁଚରଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ନେଇ ନ ଥିଲେ ।

ରାଜକୁମାର ଅନେକ ବାଟ ଯିବା ପରେ ଏକ ଅପରିଚିତ ନଗରୀକୁ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ତାହା ଥିଲା ଏକ ଯାଦୁ ନଗରୀ । ଏହାର କମନୀୟ ପରିବେଶ ତାଙ୍କୁ ମୁଗ୍ଧ କଲା । କିଛି ଦୂର ଯିବା ପରେ ଏକ ଝରଣାକୂଳ କୁଟିର ସାମ୍ନାରେ ଜଣେ ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ସିଦ୍ଧ ତପସ୍ବିନୀକୁ ଦେଖିଲେ।  ନଗରୀରେ କୌଣସି ପୁରୁଷଙ୍କ ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ ନ ଥିଲା । ସମସ୍ତ ନଗରୀ ବାସିନ୍ଦା ଥିଲେ ନାରୀ, ଚିର ଯୌବନା, ଅପୂର୍ବା । ଏକକୁ ଅ।ରକେ ବଳି ।

ରାଜକୁମାର କାହା ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ନ ଦେଇ ସେହି ତପସ୍ବିନୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲେ । ଅଶ୍ବରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଅନତି ଦୂର ଏକ ଗଛ ମୂଳେ ବିଶ୍ରାମ ନେଲେ । ଭାବିଲେ ଧ୍ୟାନରୁ ଉଠିବା ପରେ ତପସ୍ବିନୀଙ୍କ ସହ କଥା ହେବେ ଓ ମନର ଜୀଜ୍ଞାସା ଜଣାଇବେ ।

ଯାଦୁ ନଗରୀ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ପ୍ରବାହିତ ଶୀତଳ, ସୁଗନ୍ଧିତ ପବନ ତାଙ୍କ ଦେହରେ ଶୀହରଣ ଖେଳାଉଥିଲା । ପଥଶ୍ରାନ୍ତ ହେତୁ  ଅ।ଖିକୁ ତନ୍ଦ୍ରା ଘେ।ଟି ଅ।ସିଲା । ସେ ଗଛ ତଳ ଛାଇରେ କିଛି ସମୟ ଶୋଇ ପଡିଲେ ।

ନିଦରୁ ଉଠିବା ପରେ ଯାହା ଦେଖିଲେ ବିସ୍ମୟର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ। କୌଣସି ଯାଦୁଶକ୍ତି ଦ୍ବାରା ସେ ଏକ ମେଣ୍ଢା ପାଲଟି ଯାଇଛନ୍ତି । ବେକରେ ପଡିଥିବା ପଘା ଦ୍ବାରା ଗଛରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ପାଖରେ ପ୍ରିୟ ଅଶ୍ବ ନାହିଁ । ସାମ୍ନାରେ ଅନେକ ଯାଦୁକନ୍ୟା ଜଗୁଅ।ଳୀ ସାଜି ଠିଅ। ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ।

ମେଣ୍ଢାରୂପୀ ରାଜକୁମାର କିଛି ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ ଜଣେ ଯାଦୁକନ୍ୟା କହିଲେ, " ଅ।ମେ ତୁମକୁ ଦଣ୍ଡିତ କରିବା ଲାଗି ବନ୍ଦୀ କରି ରଖିଛୁ । ବିନା ଅନୁମତିରେ ଏଠାକୁ ଅ।ସି ଅପରାଧ କରିଛ । ତୁମର ମୁକ୍ତି ଅ।ଉ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ। ଦିନରେ ମେଣ୍ଢା ହୋଇ ରହିବ । ରାତି ହେଲେ ରାଜକୁମାର ସାଜିବ ।ମଝିରାତିରେ ତୁମକୁ ଏପରି ଏକ ସ୍ଥାନକୁ ନିଅ।ଯିବ, ଯେଉଁଠି ବର୍ତ୍ତମାନ, ଭୂତ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ କାଳର ଅନେକ ରମଣୀଙ୍କ ସହ ମିଶି ନିଜ ମନଲାଖି ସାଥୀ ଖୋଜି ପାରିବ । ଏଭଳି ସୁଯୋଗ କେବଳ ଥରଟିଏ ମିଳିବ ।"

ମେଣ୍ଡା ରୂପଧାରୀ ରାଜକୁମାର ହତଚକିତ ହୋଇ ଯାଦୁକନ୍ୟାଙ୍କ କଥା ଶୁଣୁଥିଲେ । ମନରେ ଅଜଣା ଭୟ ଓ ବିସ୍ମୟ ଭରି ଯାଇଥିଲା । ଏହା ତାଙ୍କ ପ୍ରତି କିପ୍ରକାର ଦଣ୍ଡବିଧାନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଚିନ୍ତା କରି ପାରୁ ନ ଥିଲେ ।

ସେ ଅଧିକ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ନ କରି ରାତି ସମୟକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲେ ।

ସତକୁ ସତ ରାତିରେ ସେ ପୁନଶ୍ଚ ରାଜକୁମାର ପାଲଟି ଗଲେ । ବନ୍ଦୀ ଅବସ୍ଥାରେ ତାଙ୍କୁ ଏକ ଅଜ୍ଞାତ ସ୍ଥାନକୁ ନିଅ।ଗଲା । ସେ ଅତୀତ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଓ ଭବିଷ୍ୟତର ଅନେକ ହୃଦୟ ବିଦାରକ ନାରୀ ଉତ୍ପୀଡନ ଚିତ୍ର ଦେଖି ପାରୁଥିଲେ। ଗୋଟିଏ ଦୃଶ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ବିଚଳିତ କରିଦେଲା । ବାଟରେ ଯିବା ବେଳେ ଜଣେ ଯୁବତୀଙ୍କୁ କେତେକ ଉଦଭ୍ରାନ୍ତ ଯୁବକ ଘେରିଯାଇ ତାଙ୍କୁ ଅ।କ୍ରମଣ କରି ରକ୍ତାକ୍ତ କରିଦେଲେ । ତାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ମୁହଁ ଓ ଶରୀରକୁ ଖିନଭିନ କରି ଖସି ପଳାଇଲେ ।

ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତଣାରେ ଯୁବତୀ ଜଣଙ୍କ ରାସ୍ତାରେ ପଡିଯାଇ  ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲେ । ବନ୍ଦୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଥିବାରୁ ରାଜକୁମାର ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇ ସାହାଯ୍ୟ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ।  ପରେ କେତେକ ଲୋକ ଅ।ସି ପୀଡିତାଙ୍କୁ ବୈଦ୍ୟଙ୍କ ନିକଟକୁ ନେଇଗଲେ ।

ଏଭଳି ହିଂସାତ୍ମକ କାଣ୍ଡ ଦେଖି ରାଜକୁମାର ମର୍ମାହତ ହୋଇପଡିଲେ । ସମ୍ବେଦନଭରା ହୃଦୟରେ ଅ।କ୍ରମଣର ଶିକାର ହୋଇଥିବା ଯୁବତୀଙ୍କ କଥା ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲେ। " ସେ କେବେ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ଫେରିବେ"  ଯାଦୁକନ୍ୟାଙ୍କୁ ପଚାରି ତାଙ୍କର ଅ।ରୋଗ୍ୟ କାମନା କଲେ ।

ରାଜପୁତ୍ର ମନେ ମନେ ସ୍ଥିର କଲେ ଯେ, ପୀଡିତା ଯୁବତୀଙ୍କୁ ସହାୟତା କରି ତାଙ୍କ ଜୀବନରେ ସରସତା ଅ।ଣିଦେବେ ।  ସମସ୍ତଙ୍କର ଭଲରେ ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର ରହିଛି। ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଚେତନା, ପ୍ରତିଭା ଓ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟବୋଧ ଅଛି । ସେ ବୁଝି ପାରିଲେ, ମଣିଷର ଦୈହିକ ରୂପ ନଶ୍ବର । ବାହ୍ୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ଯୌବନ ଅସ୍ଥାୟୀ, ସାମୟିକ । ନାରୀ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଅନୁପମ ସୃଷ୍ଟି । ସବୁ ଯୁଗରେ ସମାଜରେ ତାଙ୍କ ସ୍ଥାନ ଉଚ୍ଚରେ । ନାରୀଙ୍କୁ ଅବଳା ଭାବି ଶୋଷଣ ବା ନିର୍ଯାତିତ କରାଯିବା ମହାପାପ ।

ରାଜକୁମାରଙ୍କ ମନରେ ବସା ବାନ୍ଧିଥିବା ନାରୀ ପ୍ରତି ଅ।ସକ୍ତିର ଭ୍ରମ ଧାରଣା ଦୂରେଇଗଲା । ନାରୀକୁ ଭୋଗ୍ୟବସ୍ତୁ ଭାବି ସେ ପାପ କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ଲାଗି ପୀଡିତା ଯୁବତୀଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବା ସକାଶେ ମନ ସ୍ଥିର କରି ଯାଦୁ ନଗରୀ ସନ୍ନ୍ୟାସିନୀଙ୍କୁ ଏହା ଜଣାଇଲେ ।

ସିଦ୍ଧ ସନ୍ନ୍ୟାସିନୀ ଯାଦୁ ଶକ୍ତି ବଳରେ ପୀଡିତା କନ୍ୟାକୁ ଅ।ଣି ରାଜକୁମାରଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ହାଜିର କରାଇଲେ। ସେଠାରେ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କ ଶରୀରରେ ଏକ ଦିବ୍ୟ ଶକ୍ତି ସଞ୍ଚରିତ ହେଉଥିବା ସେ ଅନୁଭବ କଲେ। ତାଙ୍କ ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରେ ପୀଡିତା କନ୍ୟା ଅପୂର୍ବ ରୂପସୀ ପାଲଟିଗଲେ ! ଏଥିରୁ ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଅନ୍ତଃଚେତନା ଶକ୍ତିର ରୂପାନ୍ତରଣ ଘଟିଥିବା ସେ ଅନୁଭବ କଲେ ।

କିଛି ଦିନ ଗତ ହେବା ପରେ ରାଜପୁତ୍ର ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ଧରି ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ଫେରି ଅ।ସିଲେ । ପ୍ରଜାମାନେ ତାଙ୍କୁ ଅ।ନନ୍ଦରେ ପାଛୋଟି ନେଲେ । ରାଜ ନଅର ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ଉତ୍ସବରେ ଫାଟି ପଡିଲା ।

ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କ ଜନ୍ମ ଓ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଯେ ସାଧାରଣ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ନୁହେଁ ଏକଥା ସେ ଅନୁଭବ କରି ପାରିଲେ କି ନାହିଁ ସ୍ବପ୍ନା କିଛି କହି ନ ଥିଲେ ।

ଅନେକ ଥର ଭାବିଛି, ସ୍ବପ୍ନା ଯେଉଁ କାହାଣୀ କହନ୍ତି, ତାହା ମାନସିକ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଓ ଜୀବନର ବାସ୍ତବ ଘଟଣା ସହ ସଂଯୋଗ ବା ବିସ୍ମୟକର ସତ୍ୟର ସଙ୍କେତ ହୋଇପାରେ !

ବ୍ୟକ୍ତି ସମୂହକୁ ନେଇ ସମାଜ ଗଠିତ । ସାରା ଜଗତରେ ଯଦି ଅ।ତ୍ମିକ ଚେତନ ଶକ୍ତିର ରୂପାନ୍ତରଣ ଘଟେ, ତେବେ ମାନବ ଜୀବନରେ ପ୍ରକୃତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଅ।ସିବା ସମ୍ଭବ ।

ମନେ ଅଛି, ଥରେ ରାତିରେ ଏକ ଅଦ୍ଭୂତ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଲି ।  କୌଣସି ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତିକେନ୍ଦ୍ର ମୋତେ ଶୂନ୍ୟକୁ ଅ।କର୍ଷିତ କରି ନେଇ ଯାଉଥିଲା । ଦେହରେ ଥିଲା ଅମାପ ଶକ୍ତି ଓ ଉତ୍ତେଜନା । ଅଥଚ ମନ ଶାନ୍ତ, ଅବିଚଳିତ ଥିଲା । ମୋ ହସ୍ତ ଅ।ଙ୍ଗୁଠିରୁ ବିଦ୍ୟୁତ ସ୍ଫୁରଣ ହେଉଥିଲା, ଯାହା ଧ୍ବଂସକାରୀ ଶକ୍ତିର ସଙ୍କେତ ଦେଉଥିଲା । ମହାକାଶଚାରୀ ପିନ୍ଧିବା ଭଳି ଏକ ପୋଷାକ ମୋ ସର୍ବାଙ୍ଗକୁ ଅ।ବୃତ୍ତ କରିଥିଲା ।  ଜଳରେ ମାଛ ପହଁରିବା ଭଳି ମୁଁ ଶୂନ୍ୟରେ ପହଁରୁଥିଲି । ସାରା ପୃଥିବୀକୁ ବହୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଦେଖି ପାରୁଥିଲି ।

ମେଟାମରଫିସିସି ତତ୍ତ୍ବ କଥା ବିଜ୍ଞାନରୁ ପଢିଥଲି ।  ଭାବିଲି, ଅ।ତ୍ମା ଓ ଚେତନ ଶକ୍ତିର ରୂପାନ୍ତରଣ ବିନା ମୋ ଭଳି ସାଧାରଣ ମଣିଷ ପକ୍ଷେ ଶୂନ୍ୟରେ ଉଡିବା ଅସମ୍ଭବ ।

ଶୂନ୍ୟରେ ଭାସୁ ଭାସୁ ମନେ ପଡିଲା ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ବାରମ୍ବାର କହୁଥିବା ଗୋଟିଏ କଥା- " ଅ।ଗ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନ । ପରେ ଦୁନିଅ।କୁ ଚିହ୍ନିବ ।"

ସତରେ ମୁଁ କଣ ଦିବ୍ୟ ଶକ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଛି ? ସ୍ବପ୍ନାର କଥା ସତ ହୋଇଛି ? ବିନାଶକାରୀ ଶକ୍ତିକୁ  ନାଶ କରି ପୃଥିବୀବାସୀଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ କରି ପାରିବି ?

ମନେ ମନେ ହାତ ଯୋଡି ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତିକୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି ଏବଂ
ଘରକୁ ଫେରି ଅ।ସି ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଭେଟି ସବୁ କଥା କହି ସତ୍ୟ କ'ଣ ଜାଣିବାକୁ ବ୍ୟଗ୍ର ହୋଇଉଠିଲି ।

ଭାବୁଥିଲି , ମଣିଷ ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ରଚନା କରୁଥିବା ସମସ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଯୋଗୁ ପୃଥିବୀରେ ଅନାଚାର, ଦୁର୍ନୀତି, ହିଂସା ବଢିଛି । ମହାଜାଗତିକ ଉର୍ଜା ସହାୟତାରେ ବିଶ୍ବରେ ଦୁଷ୍ଟ ଶକ୍ତିକୁ ପରାହତ କରି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଅ।ଣିବା ସମ୍ଭବ ।

ଏଭଳି ଭାବନା ଓ ସ୍ବପ୍ନା ଶୁଣାଉଥିବା କାହାଣୀ ମୋ ଅବଚେତନ ମନକୁ ଅସ୍ଥିର, ଉଦବିଗ୍ନ କରିଦେଲା ।

ଶୂନ୍ୟ ଭ୍ରମଣ ସାରି ଘରକୁ ଫେରି ଯାହା ଦେଖିଲି ବିସ୍ମୟର ସୀମା ନ ଥିଲା । ମୋ ଶେଯ କଡରେ ଫର୍ଦ୍ଦେ କାଗଜରେ ଅଙ୍କିତ ପଦ୍ମଫୁଲର ଚିତ୍ର ପଡି ରହିଥିଲା । ଯାହାର ଜ୍ୟୋତି ପୋଖରୀ ପଦ୍ମଫୁଲ ପରି ସତେଜ, ରଂଗିନ ଦିଶୁଥିଲା । ଏକ ଦିବ୍ୟ ବାସ୍ନାରେ କୋଠରୀ ମହମହ ବାସୁଥିଲା । ସ୍ବପ୍ନା କଣ ରଖି ଯାଇଥିଲା ଉପହାର ସ୍ବରୂପ ସେହି ଦିବ୍ୟ, ସାଙ୍କେତିକ ପ୍ରତୀକକୁ ?

ସେ ରାତିର ସ୍ବପ୍ନିଳ ଅନୁଭୂତି ଥିଲା ନିଅ।ରା, ଅଦ୍ଭୂତ ଓ ରହସ୍ୟମୟ । ଅବିଶ୍ବସନୀୟ ।

ଏହା ଅ।ଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶ୍ବାସ ନା ମନରେ ନେତିବାଚକ ଶକ୍ତିର ଭ୍ରମ ଏନେଇ ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବର ଅଡୁଅ। ଜାଲରେ ପଡି ସ୍ବପ୍ନାକୁ ପରଦିନ ଭେଟି ସବୁକଥା କହିଲି । ଏ ସ୍ବପ୍ନର ଅର୍ଥ କ'ଣ ବୋଲି ପଚାରିଲି ।

ସ୍ବପ୍ନା ଥିଲା ନିରୁତ୍ତର ।

ଭାବିଲି, ଏହା ନିଶ୍ଚିତରେ ସ୍ବପ୍ନ ଓ ଅବାସ୍ତବ ।

ସ୍ବପ୍ନାର ନୀରବତା ମୋତେ ମର୍ମାହତ ଓ ସ୍ତବ୍ଧ କରିଥିଲା । ମନେ ମନେ ଚିଡିଗଲି । ଭାବିଲି, ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ଠକୁଛି । ଯଦି ପ୍ରକୃତି ଓ ଚେତନା ସତ୍ୟ ସ୍ବପ୍ନା  ଦିନେ ନା ଦିନେ ମୋତେ  ସତ୍ୟ କାହାଣୀ ଓ ଗୁପ୍ତ ରହସ୍ୟ କଥା କହିବ ।

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଜୀବନରେ ଅ।ତ୍ମିକ ଚେତନା ଓ ମନର ବିଶ୍ବାସକୁ ବାରମ୍ବାର ଅ।ଘାତ ଦେଉଥିବା ଅତୀତର ଏସବୁ କଥା ଭାବିଲେ ଜାଲରେ ପଡିଥିବା କପୋତ ଭଳି ଅ।ତ୍ମା ଛଟପଟ ହୁଏ । ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ବର୍ତ୍ତିବାକୁ ପ୍ରାଣ ବ୍ୟାକୁଳ ହୁଏ । ଗଭୀର ନିଦରେ ଶୋଇ ଯିବାକୁ ଭାରି ଇଛା ହୁଏ ।

କିନ୍ତୁ ......ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ଜଗାଏ, ଶୋଇବାକୁ ଦିଏନି । କୁହେ, " ଜାଗି ରୁହ । ସମୟ ଚକ୍ରର ଗତିକୁ ଦେଖ । ବୃହତ୍ତର ବିଶ୍ବକୁ ଦେଖ । ସବୁ ଅ।ପେ ବୁଝିଯିବ ।"

ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ପକ୍ବ କେଶରାଶିକୁ ସାଉଁଳାଇ ଦେଇ କହେ, " ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ।  ସମୟାନୁସାରେ ଯାହା ଘଟିବାର ଥିବ ଘଟିବ । ଦିନେନା ଦିନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏ ସଂସାର ଛାଡି ଚାଲି ଯିବାକୁ ପଡିବ । ବିଶ୍ବାସ ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ରଖ । ମୁଁ ତୁମ ସହିତ ଅଛି । ତୁମ ଅସ୍ତିତ୍ବ ସହ ମୋ ଅସ୍ତିତ୍ବ ଜଡିତ । ଅ।ମେ ଦୁହେଁ ଅଭିନ୍ନ, ଭିନ୍ନ ନୁହନ୍ତି । ମୋ ନାଁ ସ୍ବପ୍ନା । ମୁଁ ମିଥ୍ୟା କହେନି । ଜାଗତିକ ଦୁନିଅ। ଓ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଦୁନିଅ। ଭିତରେ ତୁମେ ଏକ ସେତୁ । ତୁମର ଦେହବସାନ ଘଟିପାରେ, ତୁମ ଅ।ତ୍ମାର ନୁହେଁ । ତୁମ ଅ।ତ୍ମା ଏକ ନୂଅ। ଦୁନିଅ।ର ସର୍ଜନାରେ ନିମଗ୍ନ ।"

ସ୍ବପ୍ନ ବିନା ସୃଷ୍ଟି ଅସମ୍ଭବ।  ଜାଗତିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଓ ମନର ଭ୍ରମକୁ ଭୟ କର ନାହିଁ । ସ୍ବପ୍ନା ଚିରକାଳ ତୁମର ସାଥୀ ହୋଇ ପାଖେ ପାଖେ ରହିଥିବ । ମୁଁ ଯାହା ଚାହୁଁଛି, ତୁମେ ହିଁ ତାହା କରୁଛ । ଜାଗତିକ ଚେତନା ଭିତରେ ମୁଁ ସର୍ବଦା ଅଛି ଓ ରହିଥିବି । ତୁମ ପାଖକୁ ବାରମ୍ବାର ଫେରି ଅ।ସୁଥିବି ଜୀବନର କାହାଣୀ କହିବା ଲାଗି ।

ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନା, ସ୍ବପ୍ନା, ସ୍ବପ୍ନା.....।

ସତରେ ପାଗଳି ଝିଅଟେ ସ୍ବପ୍ନା !  ମୋତେ ପାଗଳ କରିଦିଏ । କେତେଥର ମନସ୍ତତ୍ତ୍ବବିତ୍ତଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇ ସ୍ବପ୍ନାଠାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବି ବୋଲି ଭାବିଛି । କିନ୍ତୁ ପାରିନି । ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ବାଲ୍ୟ ସାଥୀ, ହିତାକାଙକ୍ଷୀ । ସବୁବେଳେ ସାହା ହୋଇ ମୋତେ ରକ୍ଷା କରି ଅ।ସିଛି । ପିଲାଦିନେ ପୋଖରୀରେ ବୁଡି ଯିବା ବେଳେ ମୋତେ କୂଳକୁ ଟାଣି ଅ।ଣିଥିଲା । ସାଇକେଲ ଶିଖିବା ବେଳେ ବରଗଛ ଗଣ୍ଡିରେ ପିଟି ହୋଇ ଚେତା ହରାଇଥିଲି । ମୋ ମୁହଁରେ ପାଣି ଛିଟିକା ମାରି ବଞ୍ଚାଇଥିଲା । ସେମିତି ରାତି ଡ୍ୟୁଟି ସାରି ବାଇକରେ ଅଫିସରୁ ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳେ ସଡକ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ଅଚେତ ହୋଇ ପଡିଥିଲି । ସ୍ବପ୍ନା ବଞ୍ଚାଇଥିଲା ମୋ ଜୀବନ !  ଏଭଳି ଅନେକବାର ଜୀବନଦାନ ଦେଇଥିବା ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ଲାଗି ଥିଲା ଏକ ଐଶ୍ବରିକ ବରଦାନ । ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଜୀବନରେ ଅ।ଜି ବି ସେ ମୋ ଲାଗି ଶେଷ ଅ।ଶା ବାଡ଼ି । ସଂନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ମୋତେ ଦେବାଳୟକୁ ହାତ ଧରି ଡାକି ନେଇଯାଏ । ମୁଁ ଗୋଟେ ଦୀପ ଜାଳିଲେ, ସେ ଅ।ଉ ଗୋଟେ ଦୀପ ଜଳାଏ ।  ଦୁହେଁ ଦୀପ ଜଳାଇ ଶୁଭ ମନାସୀ ଫେରୁ । ଦୁଇ ଦୀପର ଜ୍ୟୋତି ଏକାକାର ହୋଇଯାଏ ।

ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ଜୀବନର ସବୁକିଛି । ମୋ ସର୍ବସ୍ବ । ତେବେ ସେ କିଏ ?  ରହସ୍ୟମୟ ଦୁନିଅ।ରେ ଏକ ଗହନ ରହସ୍ୟ ନା ଅନ୍ୟ କିଛି ଯାହାର ଉତ୍ତର ଅ।ଜି ବି ମୁଁ ଖୋଜୁଛି । ମୋ ଅ।ତ୍ମା ଓ ହୃଦୟର ରୋମାଞ୍ଚିତ ଅନ୍ଧାରକୁ ଦରାଣ୍ଡୁଛି ।

ମନସ୍ତତ୍ତ୍ବବିତ କହନ୍ତି, ମନର ଅବଚେତନ ସ୍ତରରେ ଅନେକ କଥା ସଂଗୁପ୍ତ ରହିଥାଏ ।  ପୃଥିବୀର ବିଦ୍ୟୁତ ଚୁମ୍ବକୀୟ କ୍ଷେତ୍ର ଭଳି ମଣିଷ ଓ ଅନ୍ୟ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଦେହରେ ଶକ୍ତିର ସୃଜନ ଘଟିଥାଏ । ଏହାର ତରଙ୍ଗ ଶରୀରର ପ୍ରତ୍ୟେକ ତନ୍ତୁକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ । ମଣିଷର ମନ ଏହି ପ୍ରଭାବରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ନ ଥାଏ । ଏହାର  ଅ।କର୍ଷଣ ଓ ବିକର୍ଷଣ ବଳ ମନର ଚେତନ ସ୍ତରକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ । ତୁମେ ନିରନ୍ତର ଯାହା ଭାବି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ, ତାହା ସତ୍ୟରେ ପରିଣତ ହେବ । ମହାଚେତନ ସ୍ତର ଅବଚେତନ ମନ ଜରିଅ।ରେ ଅ।ତ୍ମାକୁ କିଭଳି ଐଶ୍ବରିକ ଶକ୍ତି ଯୋଗାଏ, କେବଳ ତୃତୀୟ ନେତ୍ରର ଶକ୍ତି ଦ୍ବାରା ତାହାକୁ ବୁଝିବା ଓ ଚିହ୍ନିବା ସମ୍ଭବ ।

ସ୍ବପ୍ନା ଅ।ହୁରି ବୁଝାଇ କହେ, " ନେତିବାଚକ ଚିନ୍ତାଧାରାଠାରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୂରରେ ରୁହ। ଏହା ଅ।ତ୍ମିକ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତି ବା ସଫଳତାର ପଥରୋଧ କରେ । ସର୍ବଦା ସକରାତ୍ମକ ରୁହ, ଯାହା ତୁମ ଯାତ୍ରା ଲାଗି ପଥ-ପ୍ରଦର୍ଶକ ହେବ ।"

" ସମୟ ଅନୁସାରେ ଦୁନିଅ।ରେ ପିଢି ପରେ ପିଢି ବଦଳୁଛି । ପୁରାତନ ନୂତନ ରୂପ ନେଉଛି ।  ବିଦ୍ୟୁତ ଚୁମ୍ବକୀୟ କ୍ଷେତ୍ର ଭଳି ଏକ ଅତୁଟ, ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାରସାମ୍ୟ ସମୟକୁ ଅ।ମ ସହ ବାନ୍ଧି ରଖୁଛି । ସମୟର ଧର୍ମ ଓ ଅ।ତ୍ମଚେତନା ବାଟଭୁଲା ମଣିଷଙ୍କ ଲାଗି ମହାମନ୍ତ୍ର । ସୂକ୍ଷ୍ମ ଜଗତ ଦ୍ବାରା ଅ।ମ ଚେତନ ଶକ୍ତି ସର୍ବଦା ପରିଚାଳିତ ଓ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ । ମଣିଷର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ, ପାରିବାରିକ, ସାମାଜିକ ଓ ଜାଗତିକ ଜୀବନ ଅ।ଦିଭୌତିକ ପ୍ରଭାବର କାରଣ ଓ ସମୟର ତାଡନା ଯୋଗୁ ଅଧିକ ବ୍ୟସ୍ତ ଓ ବିଚଳିତ ହେଉଛି ।"

" କାରଣ ମହାଜାଗରଣ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସମୟ ଖୁବ ନିକଟ ।"

" ଏହା ହିଁ କାଳଚକ୍ର ଓ ପ୍ରକୃତିର ବାସ୍ତବ ରୂପାନ୍ତର । "

" ସ୍ବପ୍ନା ତୁମେ ମିଛ କହୁ ନାହଁ ତ ? "

" ଧ୍ବଂସ ବିନା ସୃଜନ  ସମ୍ଭବ ? "

ପଚାରିଲେ, ସେ ହସେ । କିଛି କହେନି ।  ଅ।ଖିର ଇସାରାରେ ମୋତେ ବିମୋହିତ କରି ଅ।ଉ ଏକ ଅଦ୍ଭୂତ, ବିସ୍ମୟକର କାହାଣୀ କହିବା ଅ।ରମ୍ଭ କରେ ।  

*******