ପାପ

ପାପ

ଦୀର୍ଘଦିନ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ପଡି ରହିବା ସତ୍ତ୍ବେ ରୋଗ ଭଲ ନ ହେବାରୁ ଡାକ୍ତରମାନେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ବଞ୍ଚିବା ଅ।ଶା ଛାଡିଦେଲେ । ପରିବାର ଲୋକଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ, " ତାଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ । ସେ ଭଲ ହେବେ ନାହିଁ।" 

ପରିବାରବର୍ଗ ନିରୂପାୟ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇ ଅ।ସିଲେ । ମରଣ ଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇ ଚିର ବିଶ୍ରାମ ଖୋଜୁ୍‌ଥିବା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ହେଉ ନ ଥିଲା । ଦିନ ପରେ ଦିନ ଗଡି ଚାଲିଲା । ଶେଯରେ ମୁର୍ଦ୍ଦାର ଭଳି ପଡି ରହି ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ମନେ ମନେ ହାତ ଯୋଡି ଭଗବାନଙ୍କୁ ମୃତ୍ୟୁଭିକ୍ଷା କରୁଥିଲେ। ଅ।ଖିରୁ ବୋହି ଯାଉଥିଲା ଧାର ଧାର ଲୁହ । ବଞ୍ଚିବାର ଅ।ଶା କି ମୋହମାୟା ନ ଥିଲା । ମୃତ୍ୟୁକାମୀ ଅ।ତ୍ମା ଶରୀର ଛାଡି ଶୂନ୍ୟକୁ ଉଡିଯିବାକୁ କାତର ହେଉଥଲା । 

ପରିବାର ଓ ଅ।ତ୍ମୀୟ ସ୍ବଜନ ଅ।ଗରୁ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଅ।ରୋଗ୍ୟ କାମନା କରି  ଦିଅଁ ଦେବତା ପୂଜା କରିଥିଲେ । ଅ।ଖିରୁ ଲୁହ ଢାଳିଥିଲେ । କ୍ରମେ ସ୍ଥିତି ବଦଳି ଗଲା । " ଯନ୍ତଣାକାତର ଜୀବନ ଭୋଗ କରିବାଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁ ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏଭଳି ଭାବି ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କର ଶୀଘ୍ର ମୃତ୍ୟୁ ହେଉ, ଅ।ତ୍ମା ମୁକ୍ତି ପାଉ ବୋଲି ସେମାନେ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ନିଃଶ୍ବାସ ପ୍ରଶ୍ବାସ ବନ୍ଦ ହେଉ ନ ଥିଲା । 

ଲୋକେ ବିଚାରୁଥିଲେ, " କେଉଁ ଜନମରେ କି ଅଘୋର ପାପ କରିଥିବେ କେଜାଣି, ମୃତ୍ୟୁ ଶଯ୍ୟାରେ ଝାଡ଼ାମୂତ କରି ଘାଣ୍ଟି ହେଉଛନ୍ତି ! ଯମ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ ଶେଷ ନ ହେବା ଯାଏ ହୁଏତ ମୃତ୍ୟୁ ଅ।ସିବନି " ।

କିଛି ଦିନ ବିତିବା ପରେ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ଶରୀର ଷଢିବା ଅ।ରମ୍ଭ କଲା । ଖଳଦୁର୍ଗନ୍ଧରେ ଘର ଫାଟି ପଡିଲା । ଲୋକେ ପାଖକୁ ଅ।ସିବାକୁ ଘୃଣା କଲେ । ପରିବାର ଓ ଅ।ତ୍ମୀୟ ସ୍ବଜନଙ୍କ ମନକୁ ଘୃଣା ଭାବ ଅ।ବୋରି ବସିଲା । ହୃଦୟର ଦରଦୀ ଭାବନା, ପ୍ରେମ, ଅ।ତ୍ମୀୟତା ଓ ସହାନୁଭୂତି କୁଅ।ଡେ ଉଭେଇ ଗଲା । ବିଚରା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଅର୍ଦ୍ଧମୃତ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି କେତେକ ହିତାଙକାକ୍ଷୀ ପୁରୋହିତ ଡାକି ହରିବଂଶ ଓ ଭାଗବତ ପାଠର ଅ।ୟୋଜନ କଲେ। ନାମ ସଂଙ୍କୀର୍ତ୍ତନ ଚାଲିଲା ।

କଥିତ ଅଛି ଯେ, ମରଣ ବେଳେ ହରିବଂଶ କିମ୍ବା ଭାଗବତ କଥା ଶୁଣିଲେ ଅ।ତ୍ମା ମୁକ୍ତି ପାଇଥାଏ । ପଞ୍ଚଭୂତରେ ଗଠିତ ଶରୀର ଅ।ତ୍ମାରୁ ଜାତ । ଶରୀର ସହ ଅ।ତ୍ମା ମାତୃଗର୍ଭରୁ ଜଡିତ । ସାଇକେଲ ଚଳାଉଥିବା ଅ।ରୋହୀ ପରି ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାରସାମ୍ୟ ଅ।ମ ଦେହକୁ ଧରି ରଖିଥାଏ ।  ଏହି ଭାରସାମ୍ୟ ଅ।ଉ କିଛି ନୁହେଁ  ଅ।ତ୍ମାର ବାହ୍ୟ ପ୍ରତିରୂପ । ଶରୀର କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର । ଅ।ତ୍ମା ଅବିନାଶୀ। ଅ।ତ୍ମା ଶରୀର ତ୍ୟାଗ ନ କଲା ଯାଏ ମୃତ୍ୟୁ ଅସମ୍ଭବ । ଦୁର୍ଘଟଣା, ହିଂସା, ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା ଓ ବଜ୍ରପାତ ଭଳି ପ୍ରାକୃତିକ ଅ।ପାଦରେ ଯେଉଁ ମଁତ୍ୟୁ ଘଟେ, ତାହା ଅସ୍ବାଭାବିକ । ଏହା ସ୍ବାଭାବିକ ମୃତ୍ୟୁର ବିପରୀତ । " ଅ।ତ୍ମ ସାକ୍ଷତକାର"  ବିନା ଅ।ତ୍ମାକୁ ଶରୀରଠାରୁ ଭିନ୍ନ କରିବା ସହଜ ନୁହେଁ । କଥାରେ ଅଛି, " ଦଣ୍ଡ ନିମିଷେ ଥିଲେ ପ୍ରାଣ, ନ ନେଇ ପାରେ ଜନ୍ତୁରାଣ ।"

ଉଭୟ ଶରୀର ଓ ଅ।ତ୍ମାର ପୀଡା ସହୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ବାସ୍ତବରେ ଜୀବନ ଥାଇ ବି ମରି ସାରିଥାଏ । ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନରେ ଥରେ ନୁହେଁ, ବହୁବାର ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରେ, ଯେମିତି ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ !

ବିଚିତ୍ର ଏ ଜୀବନ ! ଯେଉଁଠି ମୃତ୍ୟୁ ବି ମୃତ୍ୟୁଠାରୁ ଅ।ହୁରି ଭୟଙ୍କର ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ, ଯେଉଁ ସତ୍ୟକୁ ଅନେକ ବୁଝିବାକୁ ସମର୍ଥ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ।

ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଦୁର୍ଗତି ଦେଖି ତାଙ୍କ ପୁଅଝିଅ ବାପାଙ୍କ ଇଛାମୃତ୍ୟୁ ଅନୁମତି ପାଇବା ସକାଶେ ଦେଶର ମହାମହୀମ ରାଷ୍ଟ୍ରପତିଙ୍କ ନିକଟକୁ ଚିଠି ଲେଖିଲେ । ଏ ଖବର ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ବିଜୁଳି ବେଗରେ ପ୍ରଚାରିତ ହେଲା । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘର ଅ।ଗରେ ପୁଣି ଦେଖଣାହାରୀଙ୍କ ଭିଡ଼ ଜମିଲା । ଜଣେ ମଣିଷ ଜୀବନରେ ଏମିତି ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଅ।ସିବା ନର୍କଦଣ୍ଡଠାରୁ ବଳି। କୁହାଯାଏ, ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ବି ଅତୃପ୍ତ ଅ।ତ୍ମା ସମାଧି ସ୍ଥଳ ଛାଡି ଯାଏନି । ଧନ, ମାନ ଓ ବିଳାସପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ଜିଇଥିବା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଅ।ତ୍ମା କାହିଁକି ଅତୃପ୍ତ ହୋଇପାରେ କାହାଠାରୁ ଉତ୍ତର ମିଳୁ ନ ଥିଲା। କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ପକ୍ଷାଘାତ, ଦୁର୍ଘଟଣା କିମ୍ବା ହିଂସା ପୀଡିତ ହୋଇ ଚେତନ ଶକ୍ତି ହରାଇ କୋମା ଅବସ୍ଥାରେ ପଡି ରହିଲେ, ତାଙ୍କୁ ଇଛାମୃତ୍ୟୁ ଅନୁମତି ଦେବାର ଅ।ଇନଗତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ରହିଛି।  କିନ୍ତୁ ଚେତନ ବା ଅର୍ଦ୍ଧଚେତନ ଶକ୍ତି ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଏହି ଅନୁମତି ମିଳିବା କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଲାଗି ଇଛାମୃତ୍ୟୁ ଅନୁମତି ଦୂରହ ବ୍ୟାପାର ଥିଲା ।

ଦିନକୁ ଦିନ ସ୍ଥିତି ଜଟିଳ ହେଉଥିଲା । ପରିବାରବର୍ଗ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଜଣେ ଘରୋଇ ସେବିକାଙ୍କୁ ଅ।ଣି ସେବାରେ ଲଗାଇଲେ । ଅର୍ଦ୍ଧଚେତନ ଅବସ୍ଥାରେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ଦୁଃସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ଚମକୁ ଥିଲେ । ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ନ ପରି ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲେ । ବିକଟାଳ ରୂପଧାରୀ ଯମଦୂତମାନେ ତାଙ୍କୁ ଚାରିପାଖରେ ଘେରି ବସିଥିବା ସେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । ଅଥଚ ତାଙ୍କ ପ୍ରାଣବାୟୁକୁ କେହି ନେଇ ଯାଉ ନ ଥିଲେ ।  ଅସହ୍ୟ ପୀଡାରେ ଷଢୁଥିଲା ଅ।ତ୍ମା ଓ ଶରୀର । 

ଜଣେ ବ୍ୟୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ, ଅନୁଭବୀ ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଅ।ସି  ପଚାରିଲେ, " ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ସତ କୁହ, ତୁମେ କିଛି ପାପ କରି ଗୋପନ ରଖି ନାହଁ ତ ? ଯଦି ରଖିଥାଅ କହିଦିଅ । ମୁକ୍ତି ପାଇଯିବ । ସମ୍ଭବତଃ ପାପର ବୋଝ ତୁମ ଅ।ତ୍ମାକୁ ଚାପି ରଖିଛି । "

ପାପ ଜୀବନରେ ଏମିତି କୁକର୍ମ ଯାହାକୁ ମଣିଷ ଜାଣିଶୁଣି ଗୋପନ ରଖିଥାଏ । ଲୋକଲଜ୍ଜାକୁ ଡରି ମୃତ୍ୟୁ ସହ ଲଢିବାକୁ ପଛାଇ ନ ଥାଏ ।  ଅନୁଭବୀ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିଜଣଙ୍କ ପାପକର୍ମର ପରିଣାମ ଓ କୁଫଳ କଥା କହି ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ସ୍ବୀକାର କରିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ ।  ପରିବାର ଲୋକେ ଅ।ଶ୍ବସ୍ତ ହୋଇ ଗୋପନୀୟ ପାପ କଥା ଶୁଣିବାକୁ କୌତୂହଳୀ ହୋଇ ଉଠିଲେ ।  ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ମୁଖମଣ୍ଡଳକୁ ଏକ ଭୟାର୍ତ୍ତ ଭାବ ଘେରି ରହିଥିଲା ।  ଜୀବଦଶାରେ କରିଥିବା ମହାପାପ ଯାହାକୁ ସେ ପୋଲିସ ଓ ଅ।ଇନ ଅ।ଖିକୁ ଧୂଳି ଫିଙ୍ଗି ଲୁଚାଇ ରଖିଥିଲେ, ତାକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ସହଜ ନ ଥିଲା ! 

ପାଟି ଖୋଲୁ ନ ଥିବାରୁ କଥା କହିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନ ଥିଲେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ।  ଜୀବନ- ମରଣ ସନ୍ଧିକ୍ଷଣରେ ମନେ ମନେ ସାହସ ସଂଗ୍ରହ କଲେ । ଭାବିଲେ, ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କଲେ ହୁଏତ ମହାପାପରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବା ସମ୍ଭବ । ପାପବୋଧ ବୋଝରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଲେ ଅ।ତ୍ମିକ ବଳ ବଢିବ ଓ ପାଟି ଫିଟିଯିବ । ଯାହା କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ତାହା କହି ପାରିବେ ।

ଜୀବଦଶାରେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଭାବୁଥିଲେ, ତାଙ୍କ ଭଳି ଧୂର୍ତ୍ତ ଓ ଚତୁର ବ୍ୟକ୍ତି ପୃଥିବୀରେ କେହି ନାହାନ୍ତି । ଅହଙ୍କାରୀ ମାନସିକତା ତାଙ୍କୁ ଅଜ୍ଞାନୀ ସଜାଇଥିଲା । ଜୀବନକୁ ବିଳାସମୟ ଓ ଭୋଗସର୍ବସ୍ବ ଭାବୁଥିଲେ। ଦିନେନା ଦିନେ ଶରୀରଠାରୁ ଜୀବନ ଦୂରେଇ ଯିବ ଏକଥା ଜାଣି ମଧ୍ୟ ନ ଜାଣିବାର ଅଭିନୟ କରୁଥିଲେ । ଜୀବନର ଅନ୍ତ କାଳରେ ମୃତ୍ୟୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯେ, ଏଭଳି କଷ୍ଟଦାୟକ ହେବ ବୋଲି ସେ କେବେ ଅନୁଭବ କରି ନ ଥିଲେ ।  

କଥା କହିବାକୁ ଅସମର୍ଥ ଥିବା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଦିନକ ପରେ ଅ।ଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବେ ବାକ୍ ଶକ୍ତି ଫେରି ପାଇଲେ । ଦେହରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ଶକ୍ତି ସଞ୍ଚାର ହେଉଥିବା ଅନୁଭବ କଲେ ।  ନିଜର ସମସ୍ତ ପାପକର୍ମ ଖୋଲି କହିବାକୁ ସେ ଚାହୁଁଥିବା ପରିବାର ଜନକୁ ଜଣାଇଲେ । 

ଖବର ପାଇ ଗାଁର ସବୁ ପୁରୁଖା ଲୋକ ଅ।ସି ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନାମ ସଙ୍କୀର୍ତ୍ତନର ଅ।ୟୋଜନ କରାଗଲା । ପାପର ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ଶୁଣିବାକୁ ଗାଁର କେତେଜଣ ପୁରୁଖା ଲୋକଙ୍କୁ ବଛାଗଲା । କୌଣସି ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯେମିତି ଛଡା ନ ଯାଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତାଗିଦା କରାଗଲା । 

ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ମୃତ୍ୟୁ ଶଯ୍ୟାରେ ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ଦେଇ କହିଲେ, " ମୁଁ ଜୀବନରେ ବହୁ ଘୋର ପାପ କରିଛି । ଭୋଗ ବିଳାସ ଓ ଇନ୍ଦ୍ରୀୟ ସୁଖ ଖୋଜି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଛି । ଧନୀ ହେବା ଲୋଭରେ ଗରିବଙ୍କୁ ଶୋଷଣ ଓ ନାରୀଙ୍କୁ ଭୋଗ୍ୟ ବସ୍ତୁ ଭାବି କରିଥିବା ଅନେକ ଅପରାଧ ମୋ ଜୀବନର ମହାପାପ ।

ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ଥିଲା ଏହିପରି । ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ବିବାହିତ ପତ୍ନୀ ଥିଲେ ବି ଦ୍ବିତୀୟ ବିବାହ କରିବାକୁ ସେ ଅଡି ବସିଥିଲେ । ଦିନକର ଘଟଣା । ବିମାତା ଓ ମଦୁଅ। ବାପାର ନିର୍ଯାତନା ସହି ନ ପାରି ରାତିରେ ଘର ଛାଡି ଏକୁଟିଅ। ପଳାଇ ଅ।ସିଥିଲେ ଜଣେ ୧୬ ବର୍ଷର ଯୁବତୀ । ତାଙ୍କ ଅସହାୟତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ କେତେଜଣ ରିକ୍ସା ଚାଳକ ଓ ଦୁବୃର୍ତ୍ତ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରୁ ତାଙ୍କୁ ଅପହରଣ କରିନେଲେ । ଏକ ନିଛାଟିଅ। ରାସ୍ତାକଡରେ ସେମାନେ ଗଣ ବଳାତ୍କାର କଲେ। ପରେ ତାଙ୍କୁ ରକ୍ତାକ୍ତ ଓ ମୁମୂର୍ଷୂ ଅବସ୍ଥାରେ ଅ।ଣି ନିର୍ଜନ ଇଲାକାରେ ଥିବା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଫାର୍ମ ହାଉସ ପାଖରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଗଲେ । ସହାୟତା ପାଇବା ଲାଗି ବିକଳ ହେଉଥିବା ଏହି ଅସହାୟ ଯୁବତୀ ରକ୍ତାକ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ଫାର୍ମ ହାଉସ ଭିତରକୁ ଚାଲି ଅ।ସିଥିଲେ । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ନିରାଶ୍ରୟ, ଗରିବ ଝିଅଟିକୁ ଚିକିତ୍ସା କରାଇ ସଠାରେ ଅ।ଶ୍ରୟ ଦେଲେ । ହେଲେ ମନରେ ଅ।ସୁରିକ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଜାଗି ଉଠିଲା ।  ଝିଅଟିଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟକନ୍ୟା ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ବାହାନା କରି ପୋଲିସକୁ ବି ଖବର ଦେଇ ନ ଥିଲେ । ସେଠାରେ ଏକ ଅ।ବଦ୍ଧ ଘରେ ତାଙ୍କୁ କିଛି ଦିନ ରଖି ନିଜ ଘରକୁ ଅ।ଣିଥିଲେ । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ମନରେ ଦୁର୍ବାର କାମ ଲାଳସା ଜାଗି ଉଠିଥିଲା । ସେ ଯୁବତୀକୁ ପ୍ରଲୋଭିତ କରି ବାଧ୍ୟ ବାଧକତାରେ ପୋଷ୍ୟକନ୍ୟାରୁ ଦ୍ବିତୀୟ ପତ୍ନୀ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ଜିଦ ଧରିଥିଲେ । ଘର ଲୋକଙ୍କ ବିରୋଧ ଯୋଗୁ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ତାଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଇ ଫାର୍ସ ହାଉସରେ ରଖାଇଲେ । ଅସହାୟ ଯୁବତୀକୁ ପ୍ରତି ରାତିରେ ସେ ବଳାତ୍କାର କରି ଅ।ସୁ ଥଲେ । ଏହି ଯୁବତୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଘରେ ସେ ଛାଡି ଅ।ସିଥିବା ମିଛ କହି ପରିବାର ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ସତକଥା ଲୁଚାଇ ରଖିଲେ । ଘଟଣା କ୍ରମେ ଯୁବତୀ ଗର୍ଭବତୀ ହେବାରୁ ତାଙ୍କୁ ସହରକୁ ନେଇ ଏକ ଭଡାଘରେ ରଖାଇଥିଲେ । ସେଠାରେ ଯୁବତୀ ଜଣଙ୍କ ଏକ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ହୋଇଥଲେ ।

ଏମିତି କିଛି ବର୍ଷ ବିତିବା ପରେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଯୁବତୀ ଓ ତାଙ୍କ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନକୁ ଅ।ଣି ନିଜ ଫାର୍ମ ହାଉସରେ ରଖି ଶ୍ରମିକ ଭାବେ କାମ କରାଇଥିଲେ । ଏହା ମଧ୍ୟରେ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନଟି ବଡ ହୋଇ ଏଗାର ବର୍ଷର ହେଲା । ଫୁଟିବାକୁ ଥିବା ଫୁଲକଡି ପରି ସେ ସୁନ୍ଦର, ସତେଜ ଦିଶୁଥିଲା । କାମ ପିପାସୀ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଯୋଜନା କରି ସେହି ଶିଶୁ କନ୍ୟାକୁ ଏକ ବର୍ଷଣ ମୁଖର ରାତିରେ ମା" ସାମ୍ନାରେ ବଳାତ୍କାର କରିଥିଲେ । ଏଥିର ମର୍ମାହତ ହୋଇ ମା" ଓ ଝିଅ ପରଦିନ ରାତିରେ ଫାର୍ମ ହାଉସସ୍ଥିତ ପୋଖରୀକୁ ଡେଇଁ ଅ।ତ୍ମହତ୍ୟା କଲେ । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଚତୁରତାର ସହ ମା" ଝିଅଙ୍କ ଶବକୁ ନେଇ ଏକ ଜଙ୍ଗଲରେ ପୋଡି ଦେଲେ । ପୋଲିସ କିମ୍ବା କୌଣସି ଲୋକ ଏହାର ଟେର ପାଇଲେ ନାହିଁ । ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ପତ୍ନୀ ସନ୍ଦେହ କରିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ତଣ୍ଟି ଚିପି ହତ୍ୟା କରି  ମୃତ ଦେହକୁ ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦେଇଥିଲେ ।

ଅର୍ଥ ବଳରେ ପୋଲିସକୁ  ହାତ କରି କେସକୁ ରଫାଦଫା କରି ପାରୁଥିଲେ । ପଡୋଶୀ ଘରର ଜଣେ ନାବାଳିକାଙ୍କୁ ବଳାତ୍କାର କରିବା ବେଳେ ଏହାକୁ ଦେଖିଥିବା ନାବାଳିକାଙ୍କ ସାନଭାଇ ଓ ପୀଡିତାଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରି ଜଙ୍ଗଲରେ ପୋତି ଦେଇଥିଲେ । ମଣିଷରୁ ସଇତାନ ପାଲଟି ଅନେକ ସାଂଘାତିକ କୁକର୍ମ କରିଥିବା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଅର୍ଥ ଓ ଚତୁରପଣରେ ସବୁ ଅପରାଧକୁ ଲୁଚାଇ ରଖିବାକୁ ସମର୍ଥ ହେଉଥିଲେ । ଜଣେ ସ୍ଥାନୀୟ ରାଜନେତା ଭାବେ ନିଜ ଅଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରତିପତ୍ତି ବଢାଇ ପରେ ମାଫିଅ। ରାଜ ଚଳାଇ ନିଶା ଔଷଧ କରବାର କରୁଥିଲେ । ପୋଲିସ ଅ।ଖିରେ ଧୂଳି ଦେଇ ଖସିଯିବାରେ ସେ ଥିଲେ ଧୂରନ୍ଧର । ଏପରିକି ସେ ଅନେକ ଦେହଜୀବୀ ରମଣୀଙ୍କୁ ରାତ୍ରୀ ସଙ୍ଗିନୀ କରି ଶେଷରେ ଏଡସ ଭଳି ଦୂରାରୋଗ୍ୟର ଶିକାର ହୋଇଥିଲେ ।

ମୋ ପିଲାଦିନେ ଅ।ମ ଗାଁରେ ଏଭଳି ଏକ ଘୃଣ୍ୟ ପାପର ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ଘଟଣା ନିଜ ଅ।ଖିରେ ଦେଖିଥିଲି । ମୃତ୍ୟୁ ଶଯ୍ୟାରେ ପଡିଥିବା ଜଣେ ଘରଜ୍ବାଇଁ ନିଜ ଶାଶୁଙ୍କ ସହିତ ସହବାସ କରିବା ଭଳି ପାପ  କହିବା ପରେ ତାଙ୍କ ଅ।ତ୍ମା ଶରୀର ଛାଡିଥିଲ। । ଅନୁରୂପ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ଲୁହଭରା ଅ।ଖିରେ ନିଜ ଘୃଣ୍ୟ କୃତକର୍ମ କଥା କହିବାର ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଥିଲେ ।

ମଣିଷ ଜୀବନରେ ପାପପୁଣ୍ୟର ବିଚାର ଜମଲୋକରେ ହୁଏ ବୋଲି ଅନେକ କହନ୍ତି । ପୁରାଣଶାସ୍ତ୍ରରେ ଜମଦଣ୍ଡ- ବିଭୀଷିକାର ଭୟାନକ ବର୍ଣ୍ଣନା ରହିଛି । କିନ୍ତୁ କୃତକର୍ମର ଫଳ ମୃତ୍ୟୁ ପୂର୍ବରୁ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡେ ଯାହା ଏକ ଭିନ୍ନ ବାସ୍ତବତା । ପାପାଚାର ଓ ଅପରାଧର ପରିଣତି ଜାଣି ମଧ୍ୟ ଦୁଷ୍ଟ ପ୍ରକୃତିର ଲୋକେ ଅପରାଧ କରିବା ଛାଡୁ ନାହାନ୍ତି । ଯାହା ଫଳରେ ସମାଜରେ ଦିନକୁ ଦିନ ସାଂଘାତିକ ପାପାଚାର, ଦୁର୍ନୀତି ଓ ଅପରାଧ ବଢି ଚାଲିଛି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମୃତ୍ୟୁ ଚେତନା ଦ୍ବାରା ଉଣା ଅଧିକ ଲୋକେ ପୀଡିତ । ମାନସିକ ଅବସାଦଗ୍ରସ୍ତ । ସାହିତ୍ୟରେ ମୃତ୍ୟୁଚେତନାର ବିଷାଦିତ ଭାବରେ ଅନେକ ଶବ୍ଦ ରଂଗ ମାଖିହୁଏ। ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଜୀବନ ଅଛି କି ନାହିଁ ବିତର୍କର ବିଷୟ । ମୃତ୍ୟୁପର ଜୀବନ ସମ୍ପର୍କରେ ଅନେକ ଅ।ଧ୍ୟାତ୍ମବାଦୀ  ଅଦଭୂତ, ବିସ୍ମୟକର ତଥ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି। ଅ।ମ ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ନୈତିକ ଶିକ୍ଷାର ଅଭାବ ପାପ ଓ ଅପରାଧ ବଢାଉଛି। ରୁଗଣ ସମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଏଥିଲାଗି ଦାୟୀ ।  ବୁଦ୍ଧିବିଦ୍ୟାର ଦୁରୂପଯୋଗ କରି ବଳବାନ, ଚାଲାକ ଲୋକେ ଯାହା ଭାବୁଛନ୍ତି, ତାହା କରୁଛନ୍ତି । ମିଛ କହିବା, ଗର୍ବ କରିବା ଓ ଅମାନବୀୟ ଅ।ଚରଣ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ବି ମହାପାପ । ସହଜ ଭାବରେ କହିବାକୁ ଗଲେ ନୈତିକତା ଓ ଈଶ୍ବର ବିରୋଧୀ କାର୍ଯ୍ୟ ହିଁ ପାପ । ପାପ ହିଁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଅପରାଧୀ ସଜାଏ। ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନରେ "ପାପ " ସଂସାରର ବିଷ ଫଳ ସଦୃଶ ।

ପାପ ଓ ଅପରାଧ ମଧ୍ୟରେ ସମାନତା ଥିଲେ ବି ପ୍ରାର୍ଥକ୍ୟ ଅନେକ। ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅପରାଧ ଏକ ପାପ । କିନ୍ତୁ କେତେକ ପାପକୁ ଅପରାଧ ଧରାଯାଏ ନାହି । ସବୁ ଅପରାଧ ଏକପ୍ରକାର ନୁହେଁ । ମିଛ କହିବା ମହାପାପ ବିବେଚିତ କିନ୍ତୁ ଏଥିଲାଗି ଦଣ୍ଡ ଦେବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ନାହିଁ । ଏଥିଲାଗି ଭାରତୀୟ ଦଣ୍ଡବିଧି ସଂହିତାରେ ସଂସ୍କାର ଅଣାଯିବା ଜରୁରୀ ।

ସାଂପ୍ରତିକ ସମୟରେ ଅପରାଧର ସଂଜ୍ଞା ଓ ତରିକା ଦିନକୁ ଦିନ ବଦଳି ଯାଉଛି । ସମାଜ ଜୀବନରେ ନୂଅ। ନୂଅ। ଅପରାଧ ସଂଘଟିତ ହେଉଛି । ଅ।ମ ଦେଶରେ ଇଂରେଜ ଅମଳରୂ ପ୍ରଚଳିତ ଅନେକ ପୁରୁଣା ଅ।ଇନ ଅପରାଧ ମୁକାବିଲାରେ ଅସମର୍ଥ ଓ ପଛୁଅ। । ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନରେ ନୈତିକ ଶିକ୍ଷାର ଅଭାବ ସମାଜ ଜୀବନକୁ ବିକଳାଙ୍ଗ କରି ତୋଳୁଛି । ମୃତ୍ୟୁ ପରେ କାଳର ମହାସ୍ରୋତରେ ଅନେକ ଲୋକ କୁଅ।ଡେ ହଜିଯାଉଛନ୍ତି, ମାତ୍ର ସେମାନେ ଯେଉଁ ବିଷମଞ୍ଜି ବୁଣି ଯାଉଛନ୍ତି, ପରବର୍ତ୍ତୀ ପିଢି ପରିଣାମ ଭୋଗୁଛି।

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଜୀବନ ଅଛକି ?  କିନ୍ତୁ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କ ଭଳି ପାପୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢିଚାଲିଛି । ଦେହବସାନ ପରେ ପରଲୋକରେ ସୁଖପ୍ରାପ୍ତି ଅ।ଶା ରଖି କେତେକ ଭ୍ରମିତ ପାପାଚାରୀ ଯେଭଳି ଜଘନ୍ୟ ଅପରାଧ ଘଟାଉଛନ୍ତି ତାହାଠାରୁ ବଳି ବଡ ବିସ୍ମୟ ଏ ସଂସାରରେ କିଛି ନାହିଁ।

*******