ଜହ୍ନମାମୁଁ -୫୩

ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ - ୨

ଯୁଦ୍ଧ ପରେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ମୃତ୍ୟୁ ଯୋଗୁଁ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ହୃଦୟ ଦୁଃଖ ଓ ରାଗରେ ଜର୍ଜରିତ ହେଲା । ପ୍ରତିଶୋଧ ପରାୟଣ ଅନ୍ଧ ରାଜା ଛଳନା କରି ଭୀମ ସହିତ ମିଳିତ ହେବାକୁ ଚାହିଁଲେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କର ଦୁରଭିସନ୍ଧି ବୁଝିପାରି ଭୀମ ବଦଳରେ ଏକ ଲୌହଭୀମକୁ ତାଙ୍କ ହାତରେ ଦେଲେ । ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ତାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ମୁହୂର୍ତ୍ତକରେ ଚୂର୍ଣ୍ଣବିଚୂର୍ଣ୍ଣ କରି ଧୂଳିସାତ୍ କଲେ । ଗାନ୍ଧାରୀ ପୁତ୍ରଶୋକରେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଏହି ଅଭିଶାପ ଦେଲେ କି, “ହେ କୃଷ୍ଣ, କୌରବମାନଙ୍କ ପରି ତୁମ ଯାଦବବଂଶ ମଧ୍ୟ ଧ୍ୱଂସ ହେବ ।”

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ଦେବୀ, ଆପଣ ତ ମହାସତୀ, ଆପଣଙ୍କ କଥା କଦାପି ମଧ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ହେବ ନାହିଁ, ନିୟତିର ନିର୍ଣ୍ଣୟହିଁ ଆପଣଙ୍କ ମୁଖରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା, ତାହାହିଁ ହେବ ।”

ସୁପ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କର ପାଞ୍ଚପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମା ହତ୍ୟା କଲା । ସେଇ ଘଟଣାର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବା ପାଇଁ କୃଷ୍ଣ ଓ ଅର୍ଜୁନ ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମାକୁ ବାନ୍ଧି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଆଣି ହାଜର୍ କରାଇଲେ । କିନ୍ତୁ ଦ୍ରୌପଦୀ ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମାଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି ଦେଲେ ଓ କହିଲେ, “ତୁମ ପାଇଁ ଉଚିତ୍ ଦଣ୍ଡ ହେଉଛି ଶାଶ୍ୱତ ନାରକୀୟ ଜୀବନ । ମୃତ୍ୟୁ ହେଲେ ତ ତମେ ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତ ହେବ । ତେଣୁ ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ନିକଟକୁ ଆସିବ ନାହିଁ ।”

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଦେଶ ଅନୁସାରେ ଅର୍ଜୁନ ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମାର ଶିରସ୍ଥାନରୁ ମଣି ନେଇ ତାକୁ ଛାଡି ଦେଲେ । ମଣିହୀନ ହେବାରୁ ସେ ମାନସିକ ରୋଗ ଦ୍ୱାରା ଆକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ଚାରିଆଡେ ଘୁରି ବୁଲିଲା ।

ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମା ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ନିର୍ବଂଶ କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ବଂଶର ଶେଷ ଆଶା ଉତରାଙ୍କ ଗର୍ଭସ୍ଥିତ ଶିଶୁକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମ ଅସ୍ତ୍ର ପ୍ରୟୋଗ କରିଥିଲା । ତେଣୁ ସେହି ପିଲାଟି ପେଟରୁ ମରି ଜନ୍ମ ହେଲା । ଏଥିରେ ପାଣ୍ଡବକୁଳର ସମସ୍ତେ ମର୍ମାହତ ହେଲେ । ଅବଶେଷରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସି ପରୀକ୍ଷା କରି ଦେଖିଲେ ଯେ ତା’ ଭିତରେ ଅଳ୍ପ ଜୀବନ ଅଛି । ତେଣୁ ସେ ତା’ ପାଦସ୍ପର୍ଶ କରି ତାକୁ ସୁସ୍ଥ ଜୀବନ ଦାନ କଲେ । କେବଳ ସେଇଥିପାଇଁ ତା’ର ନାମ ପରୀକ୍ଷିତ ହେଲା ।

ଶରଶଯ୍ୟା ଉପରେ ଶୋଇ ରହି ବୃଦ୍ଧ ଭୀଷ୍ମ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଉତରାୟଣ ଗତି ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିଲେ । ସେହିଠାରେ ଥାଇ ସେ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ ରାଜଧର୍ମର ଉପଦେଶ ଦେଲେ । ସମୟ ଅନୁସାରେ ସେ ତାଙ୍କ ଦେହ ତ୍ୟାଗ କରି ସ୍ୱର୍ଗଗମନ କଲେ ।

ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କର ରାଜ୍ୟାଭିଷେକ ହେଲା । ତା’ ସହିତ ଅଶ୍ୱମେଧ ଯଜ୍ଞ ପାଇଁ ବି ସବୁ ପ୍ରକାର ପ୍ରସ୍ତୁତି ଚାଲିଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ଅନ୍ୟ ଯାଦବବୀରମାନେ ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଯଦୁବଂଶୀ ଯୁବକମାନେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉଦ୍ଧତ ଓ ଗର୍ବୀ ହୋଇ ଉଠିଲେ । ବଳରାମ ତ ଯୁଦ୍ଧ ପୂର୍ବରୁହିଁ ତୀର୍ଥାଟନରେ ବାହାରି ଯାଇଥିଲେ ।

ଦିନେ ଦ୍ୱାରକାକୁ କେତେକ ଋଷିମୁନି ବୁଲି ଆସିଥାନ୍ତି । ମୂର୍ଖ ଯାଦବମାନେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପୁତ୍ର ଶାମ୍ବକୁ ସ୍ତ୍ରୀ ବେଶ କରାଇ ମଜା କରିବା ପାଇଁ ଋଷିମାନଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “କୁହନ୍ତୁ ତ ଦେଖି ଏହା ପେଟରେ ଯେଉଁ ପିଲା ଅଛି ସେଇଟି ପୁଅ ନା ଝିଅ ।”

ଏପରି ଅଶାଳୀନ ବ୍ୟବହାରରେ ଭୀଷଣ କ୍ରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ସେ ଋଷିମାନେ ଅଭିଶାପ ଦେଲେ ଯେ ଏହା ପେଟରେ ଯିଏ ଅଛି କେବଳ ତା’ରି ଦ୍ୱାରାହିଁ ଏ ସମସ୍ତ ଯଦୁ ବଂଶ ଦିନେ ଅଚୀରେ ଧ୍ୱଂସ ହେବ ।

ପ୍ରକୃତରେ ତା’ ଲୁଗା ଭିତରୁ ଏକ ଲୌହରମୂଷଳ ବାହାରିଲା ଓ ତାକୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଡରିଗଲେ । ପରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ବଳରାମ ଫେରିବା ପରେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକଥା ଜାଣିଲେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ଭୀମ ସେହି ଲୌହରମୂଷଳଟିକୁ ଘସି ଘସି ସମୁଦ୍ରରେ ପକାଇଲା । ଶେଷରେ ବଳିଥିବା ଛୋଟ ଖଣ୍ଡେ ଲୁହାକୁ ସମୁଦ୍ରରେ ଥିବା ମାଛଟିଏ ଗିଳି ଦେଲା । ପରେ ଜଣେ ଶବରର ଜାଲରେ ସେହି ମାଛଟି ପଡିଲା । ମାଛଟିକୁ କାଟି ଏଡେ ସୁନ୍ଦର ଲୁହା ଖଣ୍ଡେ ପାଇ ତାକୁ ସେ ତା’ର ତୀରରେ ଲଗାଇଲା ।

କିଛିଦିନ ପରେ ଥରେ ଯଦୁବଂଶୀମାନେ କୌଣସି ଏକ ଉତ୍ସବରେ ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦ କରିବାବେଳେ ବହୁତ କାଦମ୍ବରୀ ରସ ପାନକରି ନିଜର ଜ୍ଞାନ ହରାଇ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ମାଡଗୋଳ ହୋଇ ସେମାନେ ମରିଗଲେ ।

ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ବଳରାମ ଖୁବ୍ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ନିଜେ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଚାଲିଯାଇ ସମାଧି ଅବସ୍ଥାରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କଲେ ଓ ଶେଷନାଗ ରୂପେ ନିଜର ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ସେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଗମନ କଲେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦ୍ୱାରକା ନଗରୀର କିଛି ଅଂଶ ସମୁଦ୍ରଠାରୁ ମାଗି ନେଇଥିଲେ । ସେଇ କେତେକ ଭୂମିକୁ ତାଙ୍କୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଫେରାଇବାର କଥା ଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ, “ଏବେ ତମେ ସ୍ତ୍ରୀ, ପିଲା, ବୁଢା ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ନେଇଯାଅ । କାରଣ ମୋ କଥା ଅନୁସାରେ ଏବେ ସମୁଦ୍ର ପୁଣି ମାଡି ଆସିବ ।”