ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି କେତେ

ଆପଣା ବୋଲି ତ ଡାକିଛି କେତେ ମୁଁ

ତୁମେ ତ କହିଲ ସ୍ୱାର୍ଥ କାହିଁ ସ୍ୱାର୍ଥ କାହିଁ ।।

ଆଜି କିଆଁ ଆଉ ଖୋଜୁଛ କି ମୋତେ 

ନାହିଁ ନାହିଁ କହି ସଭିଏ ଗଲେ ଦୂରେଇ ।।

ଚାଲି ପାରିଲିନି ଆକାଶକୁ ମାପି 

ମାଟି ମଣିଷ ମୁଁ ଯାଉଛି ମାଟିରେ ମିଶି ।

ପଛରୁ କାହିଁକି ଡାକୁଛ ବି ମୋତେ 

ଏକଲା ପଣଟା ମୋ ପାଇଁ ଆକାଶେ ଶଶୀ ।

ଯୋଜନ ଦୂରରେ କ୍ଷତାକ୍ତ ପାଦ ମୋ 

ଅନ୍ତରେ ତୁମେତ କେତେ ବି ଯାଉଛ ଋଷି ।

ବାଟ ଚଲା ଶେଷେ ନେବି ମୁଁ ଗୋ ସାଥେ 

ମୁଦିବି ଆଖି ମୁଁ ବିଦାୟ ଦେବ ଗୋ ହସି ।।

ଜୁଆର ଆସିବ ବେଳାକୁ ଧୋଇବ 

ସୂରୁଜ ଉଇଁବ ମାଆ କୋଳେ ଥିବି ଶୋଇ ।

ଆପଣାର ବୋଲି ଆଉ ଡାକିବିନି

ଯଦି କେବେ ଡାକ ହୃଦୟେ ଉଠିବି ଚେଇଁ ।।

ଆଖିରେ ଭାସିବି  ମନରେ ଖେଳିବି 

ପାରିବନି ଧରି ଦେଖୁ ଥିବି ହସ କାନ୍ଦ ।

କରି ପାରିବିନି   କାହା ପାଇଁ କିଛି

କହିବନି କେବେ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ହୋଇଛି ଅନ୍ଧ ।

ଏ କବିତାର ସ୍ୱର   ହେବ ଗୁଞ୍ଜରଣ

ଥିଲା ବୋଲି କିଏ ଚାହିଁଲେ ପାଇବ ମୋତେ ।

ଯଦି ମନେ ପଡ଼େ ଦେଖିବ ମୋ ମୁଖ 

ପ୍ରତିଟି ଅକ୍ଷରେ  ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି କେତେ ।