କବିତା ଗୋ

ଅଗ୍ନି କଣା ସମ ଉଦ୍ଭାସିତ ହୁଅ 

ଶବ୍ଦର ଆଗ୍ନେୟଗିରି ।

ପାପ ନାଶ ଏଠି କଳୁଷ ବି ନାଶ

ରଖ ସମାଜର ଶିରି ।।

କୋମଳ କାକର ସ୍ପର୍ଶ ଦିଅ ତୁମେ 

କମନୀୟ ରୂପ ଧରି ।

ମିଠା ପରଶରେ ଲିଭି ଯାଉ ଦୁଃଖ

ଯାତନା ଯାଉ ଗୋ ହରି ।।

ବରଷା ସାଜ ଗୋ ଭିଜାଇ ଦିଅ ଗୋ 

ଆସ ନବ ସୃଷ୍ଟି ଧରି ।

ରୂପାନ୍ତର ହେଉ  ଦୁର୍ନୀତି ଦାନବ

ସାଜ ତୁମେ ଅଶାବାରୀ ।

ଚପଳ କୁଆଁରୀ  ନିଅ ମନ ହରି

ପ୍ରେମୀ ପ୍ରାଣ ଯାଉ ଭରି ।

ମିଠା ଜହ୍ନ ସ୍ମୃତି ଉଠୁ ମନେ ମାତି

ଅନ୍ଧାରର ବୁକୁ ଚିରି ।।

ହସି ହସାଅ ଗୋ ବ୍ୟଙ୍ଗ ପରିହାସେ

ମରୁ ଯେତେ ଅଣ୍ଟିଛୁରୀ ।

ବଜ୍ରାଘାତେ ତୁମ  ଛାଡୁ ଅପକର୍ମ

ସମାଜ ଯାଉ ସୁଧୁରି ।।

ଯୋଗୀ ସାଜ ତୁମେ ସମାଜ କଲ୍ୟାଣେ

ଦିନ ଯାଉ ବ୍ରହ୍ମ ସ୍ମରି ।

ଅମୃତ ସନ୍ତାନ   ଅମୃତ ବିତରି

ବିଷକୁ ଦିଅ ଗୋ ହରି ।।

ଶାନ୍ତିର ମୁକ୍ତିର   ତୁମେ ତ ପ୍ରଭାରୀ

ତୁମେ ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ ।

ପ୍ରଗତି ପଥର   ଯଶ ବାନା ତୁମେ

କ୍ରାନ୍ତିର ତ କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ ।

ଅନନ୍ତ ଚେତନା   ଦିଗନ୍ତ କଳ୍ପନା

ତୁମେ କାମନାର ଅରି ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ ସବିତା ସାଜ ଗୋ

ପଡ଼ୁ ସ୍ୱଣ୍ଣ ରେଣୁ ଝରି ।।

ପ୍ରେମିକା ପ୍ରଣୟୀ  ମମତା ମୃଣ୍ମୟୀ

ସମ୍ପର୍କ ସମୟ ଧାରୀ ।

ତୁମେ ମୋ କବିତା ତୁମେ ମୋ ବନିତା 

ଅମ୍ଳାନ ଅଝଟ ପରୀ ।।