ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ

ବାସି ଉଠେ ଘର ବଉଳ ଫୁଲରେ

ହସେ ମୋ ଚଟାଣ ଝରା କୁସୁମରେ

ଘର କାନ୍ଥ ବାଡ଼ ଆନନ୍ଦ ବିଭୋରେ

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।। 

ଘୁଞ୍ଚିଯାଏ ଦ୍ଵନ୍ଦ ହୃଦୟରେ ଯେତେ

ରାତି ହସେ ଦିନ ଆଲୋକରେ ସତେ

ସମ୍ମୋହିତ ହୁଏ ମୋହନ ବଂଶୀର

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।। 

ଲିଭିଯାଏ ଯେତେ ଅଶାନ୍ତି ଅନଳ

ବହି ଆସେ କାହୁଁ ଶୀତଳ ଅନିଳ

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସେ ତପ୍ତ ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।।

         

ଆଳସ୍ୟର ଦୀର୍ଘ ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଯାଏ

ପ୍ରୀତିର ଚାଞ୍ଚଲ୍ୟ ହୃଦେ ଶୋଭାପାଏ

ପୁଷ୍ପଗୁଛ ଧରି ଫଗୁଣ ଆସେରେ

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।।

ଯୋଡ଼ି ହୋଇଯାଏ ବିଛୁରିତ ସ୍ୱପ୍ନ

ହୃଦ ସରସୀରେ ନବ ଆଶା ପଦ୍ମ

ଝୁମିଉଠେ ମନ ନବ ଶିହରଣେ

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।।

ବହୁ ଦିନୁ ହଜିଥିବା ଚାବି ମିଳେ

ଜୀବନ ଭଣ୍ଡାର ଘର ତାଲା ଖୋଲେ

ନବ ଜୀବନର ସନ୍ଧାନ ମିଳେ

ତୁମେ ଯେବେ ରଖ ପାଦ ମୋ ଦୁଆରେ।।