ତୁମେ ମୋର ନିଜର ବୋଲିତ

ତୁମେ ମୋର ନିଜର ବୋଲିତ

କହୁଛି ଖୋଲି ଘୁଣଖିଆ ମନର କଥା

ଦୁଃଖସୁଖ ବ୍ୟଥା ଯନ୍ତ୍ରଣାର

ଅବା ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟର ଗୋପନ କଥା ।

ଶୁଣିଛି ମୁଁ

ମନକଥା ଖୋଲି କହିଦେଲେ

ପ୍ରିୟତମ ଘର ଅଗଣାରେ

ଅନାବିଳ ସ୍ନେହ ମମତାରେ

କାଳେତୁ ପରଷି ଦେଉ

ମାନସିକ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ସାନ୍ତ୍ୱନା

ଆଉ ବରପାତ୍ର ଯାଚିଦେଉ

କଷ୍ଟମୂଳେ ଇଷ୍ଟର ବୃତ୍ତିରେ ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପାଇଛି ମୁଁ କାଳକୂଟ ଦଂଶନ

ଜାତି ପ୍ରତିପତ୍ତି ସୋଦର କ୍ଷମତା ବନ୍ଧନ

ଛଟପଟ ହୁଏ ମୋର ନିରୀହ କପୋତ ପ୍ରାଣଟା

ତୁମର ଶରଣ ପଶେ କିଂକର୍ତ୍ତବ୍ୟବିମୂଢ଼

ମୋର ଏ ଦୀନ ପ୍ରାଣସତ୍ତା

ତୁମେ ମୋର ନିଜର ବୋଲିତ

ମନଖୋଲି କହିଦିଏ

ସେହି ଅଳନ୍ଧୁ ଅନ୍ଧାରର କପଟ ତୁଠରେ

ଦିବ୍ୟଚକ୍ଷୁ ଆଲୋକରେ ଦେଖିନିଏ

ତୁମ ହସହସ ପ୍ରସନ୍ନ ମୂରତି

ଆଉ ବିମଳ ଶୋଭାର ବଡ଼ସିଂହାରର ବେଶ ।

ତୁମର ଦର୍ଶନ ମାତ୍ରେ ସାପଫଣା ନଇଁଯାଏ

ଶୀତଳି ଯାଏ ଭଡ଼ଭାଡ଼ ସେଚେଁ ରଡ଼ନିଆଁ ତକ

ତୁମ ପୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ପ୍ରଧାନ କଣ୍ଠରୁ

ସ୍ବତଃ ବୋହିଆସେ ଭଗୀରଥ ତପସ୍ୟାର ଜଳ

ଆଉ ବୋହିନିଏ ମତେ

ବିଶୁଦ୍ଧ ଉକ୍ତିର ସେହି ପାବନ ସ୍ରୋତରେ ।

ତୁମେ ଦିଅଁ, ତୁମେ ନିଅଁ

ତୁମେ ମୋର ଆଦି ଅନ୍ତ କର୍ତ୍ତା

ତୁମେ ମୋର ଗତି ମୁକ୍ତିଦାତା

ତୁମରି ଜଳକୁ ସୃତି ତର୍ପଣରେ ଭରି

ପ୍ରାର୍ଥନା ମୁଁ କରେ ବାରବାର

ହେ ! ମୋର ଇଷ୍ଟ ଦେବତା

ଦିଅ ମୋତେ ସୁଖଶାନ୍ତି

ବରାଭୟ ଆହେ ପ୍ରାଣର ଦେବତା ।