ତୁମେ ଅର୍ଦ୍ଧ ବିରାମ ପରି

ତୁମେ ଠିକ ଜୋସ୍ନା ବିଧୌତ ଇନ୍ଦୁଟେ ପରି

ଯେତେ ଦେଖିଲେ ବି ଭରେନି ମନ ,

ତା ଶୀତଳତାରେ ଭିଜିବାକୁ ହୁଏ ଭାରି ଉଚ୍ଛନ୍ନ ,

ପୁଣି ତୁମେ ସଙ୍ଗୀତର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ପରି ଯେତେ ଶୁଣିଲେ ପୁରେନି ମନ ,

ତା ମୂର୍ଚ୍ଛନା ରେ ଭିଜିବାକୁ କରେ ମନ ।

ବାସ୍ନା ତୁମ ପହିଲି ବର୍ଷା ଭିଜା ମାଟି ପରି ,

ଯେତେ ବଢେ ମନ କହେ ମିଳୁ ବାସ ଆହୁରି ,

ତୁମ ମୁଖ ବର୍ଦ୍ଧିତ ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଉଜ୍ଜ୍ଵଳତା ପରି ,

ଅନ୍ଧକାର ହଜିଯାଏ ମନ ଯାଏ ପୁରି ।

ତୁମେ ଏକ ଅଧାଲେଖା ବହିଟିଏ ପରି ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ ଶବ୍ଦ ଅଭାବ ଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାର ରହିଥିଲେ ବି ପୁରୀ ,

ଲେଖକ ଟିଏ ହୋଇ ବିନା ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ କେମିତି ବିରାମ କରି ,

କଲମ ସ୍ୟାହି କିନ୍ତୁ ବିରାମ ଆଶେ ଦୌଡ଼ି ଚାଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ତିଆରି ।

କିନ୍ତୁ ! ବହିଟି ନା ପାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ,

ଲେଖା ଟିଏ ସରିବି ରହିଯାଏ ଅଧାରେ କଥା ,

ସ୍ୟାହି ସିନା ଝରି ଝରି ଉପରକୁ ଆଣେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ,

କିନ୍ତୁ ମର୍ମ ବିନା ଲାଗେ ଅଧୁରା ଅଧାଲେଖା ବାର୍ତ୍ତା।