ତୁମ ହୃଦୟରେ ଆଶ୍ରୟ ଦିଅ

ତୁମ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ଵେ ତୁମେ ମତୁଆଲା 

ମୋ' ମାନସିକତାର ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ

ଭାବିଛ କି ମୋତେ ରୁଗ୍ଣ ବଟବୃକ୍ଷ

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟକୁ ମୋର ଦେଉଛ ଦ୍ୱାହି ।

ବୃଦ୍ଧ ସତ , କିନ୍ତୁ ମୋ' ଛାଇ ଶୀତଳ

ତୁମ ଯୌବନର ଜୁଆର ନୁହେଁ

ପାନ୍ଥ ହୁଅନ୍ତୁ କି ସତୃଷ୍ଣ ଶାବକ

ଛାୟାଦାନେ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ହିଁ ପାଏ ।

ମୋ' ଛାଇରେ ମୋ'ର ଆତ୍ମାନୁଶୀଳନ ,

ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ସୁରେ କୁହେ ମୋ' କଥା

ହେ ପଥିକ ! ତୁମେ ତୃଷ୍ଣାର୍ତ୍ତ , କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତ ,

ପାଇବ ମୋ' ଠାରୁ ମଧୁ ମିତ୍ରତା ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ମିତ୍ରତା ବିରଳ ସମ୍ପତ୍ତି

ମିତ୍ରବତ୍ସଳକୁ ମିଳି ହିଁ ଥାଏ

ମିତ୍ରାକ୍ଷରୀ ତା'ର ସ୍ଵଜାତି ସ୍ଵଭାଵ

ଅମିତ୍ରାକ୍ଷରୀଙ୍କୁ ଦୂରେଇଦିଏ ।

ଅସଂଖ୍ୟ ଶାବକ ଆଶ୍ରୟ ନିଅନ୍ତି ,

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁହିଁ ଭାବେ ନିଜର

କହି କି ପାରିବ , ତୁମ ନଜରରେ

କାହିଁକି ଦିଶେ ମୁଁ ତୁଠପଥର ।

ପଥରକୁ ତୁମେ ନିର୍ଜୀବ ଭାବୁଛ ,

ପାଷାଣ ହେଲେ ବି ହୃଦୟ ଅଛି

ତୁମେ ତ ମଣିଷ ତିଳ ତିଳ କରି

ଜାଳୁଅଛ ମୋତେ , ଭାବୁନା କିଛି ।

ପକ୍ଷୀର କାକଳି ପରାର୍ଦ୍ଧ ଅର୍ଦ୍ଦଳି

ମୋ' ବିଜନ ବକ୍ଷେ ଢାଳେ ଅମୃତ

ମୋ' ଛାଇକୁ ନେଇ ଯାମିନୀ ସଜାଇ

ଧିକ୍କାରୁଛ ମୋତେ କିମ୍ପା , କୁହ ତ ।

ଯୌବନରେ ଯେବେ ଜହ୍ନ ତୋଳିଆଣି

ତୁମରି ହାତରେ ଅରପୁଥିଲି

ନିଶାର୍ଦ୍ଧଲଗ୍ନରେ ତୁମ ସ୍ବପ୍ନସବୁ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟଭିତ୍ତିରେ ସଜାଡୁଥିଲି ।

ସେତେବେଳେ ଥିଲି ଶୀର୍ଷ ସୋପାନରେ

ଏବେ ସେ ସୋପାନ ହଜିଯାଇଛି

ତୁମ ରୁକ୍ଷତାର ମାରଣାସ୍ତ୍ର ମୋତେ

କୀର୍ତ୍ତିହରା କରି ଥୋଇ ଦେଇଛି ।

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ କେବେ ବି ବୀତସ୍ପୃହ ନୁହେଁ ,

ସୁସମୃଦ୍ଧ ଅନୁଭୂତିର ସେ ତ

ଯୌବନ-ନିଶାରେ ମତୁଆଲା ହୋଇ

କରୁଛ କାହିଁକି କୁଠାରାଘାତ ।

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ନୁହେଁ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ତା' ପାଇଁ ,

ତୁମ ହୃଦୟରେ ଆଶ୍ରୟ ଦିଅ

ଆସନ୍ତାକାଲିର ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବକ୍ଷରେ

ସମ୍ମାନ ହସିବ , ଦେଖିବ ରୁହ ।