ହସରୁ ଝରୁଛି

ହସରୁ ଝରୁଛି   ଅମୃତର ଝର

  ଦେଖିଦେଲେ ଲାଗେ ମିଠା

ଭାବର ବନ୍ଧନ  ବାନ୍ଧିନିଏ ମନ

   ନ ଛାଡେ ଭାବର ଅଠା

ପ୍ରଭୁ, ତୁମ ନାମ ରସ ମିଠା ।

ଆଖିରେ ତୁମର ସସାଗରା ଧରା

   ପଲକ ପଡ଼େନି କେବେ

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ହାର ମାନସ ପଟ୍ଟରେ

   ଲେଖୁଛ ବସି ନୀରବେ

ଅବଢ଼ାର ସ୍ୱାଦ ଭାରି ତ ସୁଆଦ

    ହୁଏନି କେବେ ଅଇଁଠା ।

ସେ ବଡ଼ ଦେଉଳ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ନୀଡ 

    ମୋ ନୀଡ଼ ଛାଡି ମୁଁ ଯାଏ

ଜୀବନର ଦୁଃଖ ଡେଇ ଆଣେ ସୁଖ

   ସେଇଠି ଶାନ୍ତି ମୁଁ ପାଏ

ସ୍ୱର୍ଗଦ୍ୱାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାଗେ ଦୁଇ ହାତ

    ଛାଡିଗଲେ ଜୀବନଟା ।