ତୁ କଳା ସାଆନ୍ତ

ପତିତ ଜନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ

ନୀଳ କନ୍ଦରରେ କରିଛୁ ଘର

ଥରେହେଲେ କେବେ ଭାବିନୁ ତୁ ଜଗା

କିଏ ତୋ ଆପଣା କିଏସେ ପର I

ଦୁଃଖ ନେଇ ସୁଖ ବାଣ୍ଟୁଛୁ କାଳିଆ

ତୋ ବଡଦାଣ୍ଡରେ ଦେଉଛୁ ସ୍ଥାନ

ଭକତଙ୍କ ମନେ ଖୁସି ଭରିଯାଏ

ଦେଖିଦେଲେ ତୋର କଳା ବଦନ I

ଚକାଚକା ତୋର ନୟନରେ କେବେ

ପତା ପଡିବାର ଦେଖିନି କେହି

କି ଯାଦୁ ଭରିଛୁ ସେ ଚକାଆଖିରେ

ସଭିଙ୍କର ମନ ନେଉଛୁ ମୋହି I

ତୋ ବଡ ଦେଉଳେ ଫରଫର କରି

ପତିତ ପାବନ ବାନା ଉଡାଇ

ତୁ ସାରା ଜଗତ ଉଦ୍ଧାର କରତା

ସଭିଙ୍କୁ ସଧୀରେ ଦେଉଛୁ କହି I

ପତିତଙ୍କ ପାଇଁ ବାମନ ରୂପେ ତୁ 

ପ୍ରତିବର୍ଷ ବିଜେ ହେଉଛୁ ରଥେ

ଦରଶନ ଦେଇ ଭକତ ଜନଙ୍କୁ

ଟାଣି ନେଇଯାଉ ମୁକତି ପଥେ I

ଯୁଗ ଯୁଗଧରି ମଣିଷ ଜାତିର

ଆଶା ଭରସା ତୁ କଳା ସାଆନ୍ତ

ତୋତେ ଡାକି କେହି ନିରାଶ ହୋଇନି

ପ୍ରସାରି ଦେଇଛୁ ଅଭୟ ହସ୍ତ I