ତୋ ଉପରେ ମୁଁ କିଏ

ପାଞ୍ଚ ବରଷରେ ମାଆ ହରାଇଲି ଦଶବରଷରେ ବାପ

ହୋଇଲି ଅନାଥ ଆଶ୍ରା ଭଙ୍ଗା ଛାତ ବିଧାତାର ଅଭିଶାପ |

ଚାରି ବରଷର ଭାଇଟି ମାତର ମୋ ସୁଖ ସମ୍ପଦ ଖଣି

ଲାଳନ ପାଳନେ ଢାଳି ଦେଲି ମନ ସେ ଥିଲା ନୟନମଣି |

ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀରୁ ପାଠ ପଢ଼ା ଛାଡ଼ି ଚାଷ କାମ ଆଦରିଲି

ହଳବୁଲା ଠାରୁ ମାଟି ହଣା ଯାଏ ସବୁ କାମଶିକ୍ଷା କଲି |

ପିଲାଟି ଦିନରୁ ମୂଲ ମୁଁ ଲାଗିଲି ମୁଲିଆରେ ଗଣାହେଲି

ଭାଇ ପାଇଁ ଖାଲି ସପନ ଦେଖିଲି ନିଜ କଷ୍ଟ ଭୁଲି ଗଲି |

ଦିନ ରାତି ଖଟି ପେଟୁ କାଟି କୁଟି ତାହାକୁ ମଣିଷ କଲି

ପାଠ ପଢ଼ି ସିଏ ହାକିମ ହୋଇଲା ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଗଲି |

ସୁଖ ସାଗରର ଉତ୍ତାଳ ଢେଉରେ ସ୍ୱପନେ ମୁଁ ଭାସୁଥିଲି

ହସିବ ମୋ ଘର ଅଭାବ ଅନ୍ଧାର ଘୁଞ୍ଚିବ ବୋଲି ଭାବିଲି |

ଗରବରେ ଛାତି ଫୁଲିଉଠେ ମୋର ଚାଲିଲି ନିଶ ଫୁଲାଇ

ଖଣ୍ଡିଆ କୁଡ଼ିଆ କୋଠା ହୋଇଯିବ ସବୁ କରିଦେବ ଭାଇ |

ଦୁଇମାସ ପରେ ଶୁଣିଲି ସହରେ ଆପେ ବିଭା ହୋଇଲାଣି

ଛାତିରେ ପଥର ପଡ଼ିଲା ମୋହର ବଡ଼ିମା ହେଲାଣି ପାଣି |

ବଡ଼ ଭାଇ ଥାଉଁ ସାନ ବାହା ହେଲା ଲୋକନିନ୍ଦା ଚହଟିଲା

କପାଳରେ କର ମାରିବାହିଁ ସାର ସବୁ ତ୍ୟାଗ ଭୁଲିଗଲା |

ପର୍ବତ ସମାନ ରାଗ ଅଭିମାନ ନେଇ ତା ପାଶକୁ ଗଲି

ପାଖେ ପାଇ ତାକୁ ମୂରବୀ ପଣରେ ଅନେକ ଧିକାର କଲି |

ମଉନ ହୋଇସେ ସବୁ ଶୁଣୁଥିଲା ଉଠିଲା ଗର୍ଜନ କରି

ବାରୁଦରେ ସତେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା କ୍ରୋଧେ ହୋଇ ପରଜ୍ୱଳି |

ତୁମ କଥା ତୁମେ କର ମୁଁ ଜୀବନେ ଫେରିବିନି ଆଉ ଘର

ମୋ ଉପରେ ତୁମ ନାହିଁ ଅଧିକାର ନିଜ କଥା ନିଜେ କର |

ଜୀବନ ଯାବତ ସକଳ ମିହନ୍ତ ହୋଇଲା ପାଣିର ଗାର

ମୁଁ କିଏ ବୋଲି ନିଜକୁ ପଚାରି ଲେଉଟି ଆସିଲି ଘର |

ବିଚିତ୍ର ଦୁନିଆ ନହୁଅ ଛାନିଆ କେହିନୁହେଁ ଆପଣାର

ଆସିଛୁ ଏକଲା ଯିବୁ ତୁ ଏକଲା ମିଛମାୟା ଏ ସଂସାର |

ଆପେ ଆପଣାକୁ ଚିହ୍ନରେ ମାନବ ନିଜେ ହୁଅ ନିଜଗୁରୁ

ଧର୍ମ ଏକା ସତ୍ୟ ଭଗବାନ ସତ୍ୟ ପଢ଼ ନିଜ ହୃଦୟରୁ |