ତଳ ପାହାଚର ମଣିଷ

ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଆକାଶ

କେବଳ ଦେଖି ହୁଏ ସିନା ଛୁଇଁ ହୁଏନି

ତଳ ପାହାଚର ମଣିଷ ତୁମେ

ଧରିବାକୁ ବୃଥା ଚେଷ୍ଟା କେବେ କରନି

ତୁମ ନିଶ୍ଵାସର ପବନ ଭରି

ଉଡୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ବେଲୁନ ଭଳି

ତୁଠ ପଥର ସାଜିଛ

କାହିଁ କେଉଁ କାଳରୁ 

ଯେ ତାର ସୀମା ନାହିଁ

ଅଭିଶପ୍ତା ଅହଲ୍ୟା ସାଜି 

ଅପେକ୍ଷା କରିଛ କାହାକୁ

ଆସିବେନି କେଉଁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର

ଗଣିକାର ଫମ୍ପା ଗର୍ଭାଶୟେ

ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖନି କେବେ ସନ୍ତାନଟିର

କୂଳବଧୂସାଜି କେହି ଜାଳିବେନି

ସଞ୍ଜସଳିତା ଶୁଭ ମନାସୀ ଚଉରାମୂଳେ

ଦୁଃଶାସନ କରିଚାଲିବ ବସ୍ତ୍ରହରଣ

କୁରୁସଭାସଦଗଣ ନିରବ ଦର୍ଶକ ସାଜି

ହସିହସି ପରସ୍ପର ହାତ ମିଳାଇ

ରକ୍ଷକ ଏଠି ଭକ୍ଷକ ପାଲଟିଯାଏ

ପରସ୍ପର ଖାଇଛନ୍ତି ପରା ପାପ ଅନ୍ନକୁ

କେହି ଆଉ ମାଗିବେନି ତୁମ ବିଜୟ ପାଇଁ

ଛଦ୍ମବେଶେ କର୍ଣ୍ଣଠାରୁ କୁଣ୍ଡଳ କବଚ

ଭୀଷ୍ମମାନେ ଭୁଲିଯିବେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ତାଙ୍କର

ଛାଡିବେ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଖି ବି ମୁଁହ ଶ୍ରୀଖଣ୍ଡୀର 

ହେ ତଳ ପାହାଚର ମଣିଷ

ନିଜ ଶିଙ୍ଗେ ମାଟି ତାଡି ଶିଖ

ହାତ ସହ ହାତ ମିଳାଇ ଏକାଠି

ଦେଖିବ ଦିନେ ଫେରିବେ ସମସ୍ତେ ପାଖକୁ

ଧନ ଯୌବନ କ୍ଷମତା କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ

ତୁମ ଘନ ଘନ ଖର ନିଶ୍ଵାସେ

ପାଣି ଫୋଟକା ପରି 

କେତେ ସମୟ ବା ଲାଗିବ

ବୁଦ ବୁଦ ହୋଇ ମିଳାଇଯିବାକୁ ।