ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ

ଗାଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡ

ମଶାଣି ମଝିରେ

ବତୀଖୁଣ୍ଟ ଟି ପରି

ଦଣ୍ଡାୟମାନ ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ,

ବୟସର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ 

ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ପତ୍ର ହେଇ

ଛଡ଼ି ଗଲା ପରେ

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ କାକର

ସବୁ ଏକାକାର, ସବୁଠୁ ନିଜର

ନା ଅଛି ଆଗ ନା ଅଛି ପଛ ।

ଦିନ ଥିଲା 

ଅଗଣତି ପତ୍ର ଫୁଲରେ

ଭରି ଯାଇଥିଲା ତା କାୟା

ଯେମିତି ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରର କୋଳ

ଫଳ ଭାରାରେ 

ଆମ ଗାଁ ନିଧି ବୁଢ଼ା ସମ

ନଇଁ ଯାଉ ଥିଲା ତା ଅଣ୍ଟା , ତା ଡାଳ,

ଫୁଲେ ଫୁଲେ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ଭିଡ଼

ଡାଳେ ଡାଳେ ପକ୍ଷୀଙ୍କର ନୀଡ଼

ମଧ୍ୟାହ୍ନକୁ ପଛ କରି ଦିଏ ଖରାବେଳ ।

ଅନେକ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ପାଉଁଶ

ଢଳା ଯାଇଛି ତା ମୂଳରେ

ଅନେକ ଜିଜ୍ଞାସା ର ସୂତୁଲି

ବନ୍ଧା ଯାଇଛି ତା ଡାଳରେ

ଅନେକ ଜୁଇ ଜଳିଛି ତା ସାମ୍ନା ରେ ,

ଆଖି ପିଛୁଳାକେ

ନିଆଁ ହେଇ ଗଲା ପାଉଁଶ

ଏଇଠି ଆରମ୍ଭ ଏଇଠି ଶେଷ ।

ପଥ କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକର ବିଶ୍ବାସ

ଗାଈଆଳ ଛୁଆର ନିଶ୍ବାସ

ଗୋବର ଗୋଟେଇ ଝିଅର ଭରସା

ବୁଢ଼ି ମାଳିଆଣି ର ବେଉସା

ସବୁ କିଛି ଝଡ଼ି ଯାଇଛି ପତ୍ର ସହ,

ପଡ଼ି ରହିଛି ମୁଠାଏ ଶଙ୍ଖା

ପୁଞ୍ଜାଏ ସିନ୍ଦୂର ଫରୁଆ

ଏଣେତେଣେ କୋଦାଳ ବେଣ୍ଟ

ଗୋଟେ ଦି'ଟା କେଞ୍ଚଣା ବାଡ଼ି

ଛିଣ୍ଡା ମଶିଣା , ଭଙ୍ଗା ମାଟି ହାଣ୍ଡି

ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି ଅସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଇହ ,ଅହ।

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ସବୁ ଦେଖୁଛି

ଜଳଜଳ ହେଇ

ସବୁ ଘଟଣ ଅଘଟଣର

ଏକ ମାତ୍ର ମୂକସାକ୍ଷୀ ହେଇ

ଗଛର ଶେଷ ଭାଗରେ

ଅନେଇ ବସିଛି ଶାଗୁଣା ,

କେତେବେଳେ ଶବ ଛାଡ଼ି

ଚାଲି ଯିବେ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ବଜନ

ଦେଇ ନପାରି ଶବଦାହ ପାଉଣା ।

କେହି କିଛି ନେଇକି ଯାଏନି

ଧନ, ଦାରା, ସୂତ

ମୁ୍ଁ ଆଉ ମୋର

ନିମିଷକେ ଭୂତ ଆଉ ପ୍ରେତ

ସବୁ ରଖିକି ଯାଏ

ଦେଖିକି ଯାଏ

ଶିଖିକି ଯାଏ

ମୃତ୍ୟୁ ଛଡା ସବୁ ମିଛ ,

କେହି ନୁହେଁ କାହାର

ନିଜ ଛାଇ ନୁହେଁ ନିଜର

ରକ୍ତ ବି ତ ନୁହେଁ ରକ୍ତର

କାମନା, ବାସନା, ଜୀବନ, ଯୌବନ

ଆଜି ଅଛି କାଲିକି ନାହିଁ

ଶେଷ ସାକ୍ଷାତ ଏଇ ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ।