ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ

ଗଗନକୁ ଚାହିଁ ଦିବସ ଗଣଇ

ଭାସଇ ଅତୀତ ସ୍ମୃତି

କେତେ ଶୀଘ୍ର ଛାଡେ ଯୌବନ ବକଳ

ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଯେତେ ଶକ୍ତି ।

ଦିନ ଥିଲା କେତେ ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସେ

ପୁରି ଥିଲା ଘର ଦ୍ଵାର

ସନ୍ତାନ ଗହଣେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ମନରେ

ସୁଖ ନଦୀ କରି ପାର ।

କୋମଳ ଡେଣାଟି ଟାଣ ଧରି ନେଲା

ଚଞ୍ଚୁ ଖୋଜି ନେଲା ଫଳ

ଖଣ୍ଡି ଉଡା ପର ଆକାଶ ଛୁଇଁଲା

ନଅଣ୍ଟେ ତାହାକୁ ବେଳ ।

ଆସିଲା ବସନ୍ତ ବହିଲା ମଳୟ

ଚମ୍ପା ମଲ୍ଲୀ ବାସ ଛାଡେ

ନବ ପଲ୍ଲବର ଆଗମନ ପାଇଁ

ପୁରୁଣା ପତ୍ରକୁ ତଡେ ।

ଏପରି ନିୟମ ବାରବାର ଆସି

ଅଟକେ ନିୟତି କୋଳେ

ପୁର୍ନବାର ଆଉ ଫେରି ଚାହିଁଲାନି

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛଟାର ମୂଳେ ।

ଅଜଣା ଅଶୁଣା ବିହଙ୍ଗର ମନ

ଉଡ଼ି ଆସି କଲା ବସା

ନିରାପଦ ଏହି ଥୁଣ୍ଟା ବୃକ୍ଷ ଶାଖା

ନାହିଁ ତା'ର ରାଗ ରୁଷା ।

ପଲ୍ଲବ ବିହୀନ ହେଲେ ବି ଜୀବନ

କରୁ ଥାଏ ଉପକାର

ରକତ ସଂପର୍କ ଯାଉ ଥାଏ ଦୂରେ

ମୂଲ୍ୟ ବୁଝୁ ଥାଏ ପର ।