ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ବି ହସେ

ଦୁଃଖ ଅପ୍ରମିତ ସୁଖ ଅବିରତ

   କାହାକୁ ଭାବିବି ଅତି ନିଜର ?

ସୁଖର ପରିଧି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ସୀମିତ

   ଦୀର୍ଘାୟୁ ଦୁଃଖ ହିଁ ନିକଟତର !!

କର୍ମଫଳ ଅବା ଭାଗ୍ୟଫଳ ନେଇ

   କାହିଁକି ମୁଁ ନିଜେ ଗର୍ବ କରିବି ?

ଉଭୟ ଫଳ ହିଁ ମୋ' ପାଇଁ ବିରଳ

   ବରଂ ନିଜ କର୍ମ କରି ଚାଲିବି !!

କର୍ମ ତ କରିବି , ଦୁଃଖରେ ସୁଖରେ

   ନିଜକୁ କରି ମୁଁ ନିଜର ସାଥୀ ।

ନିଜ ସାମର୍ଥ୍ୟକୁ ନିଜେ ନ ଜାଣିଲେ

   କିଏ ବା ବାଢ଼ିବ ଶରଧା ପ୍ରୀତି ??

ଆଶା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ନିତି ଉଙ୍କିମାରେ

   ସପ୍ତରଙ୍ଗଭରା ଡେଣାକୁ ମେଲି ।

ଜୀବନନାଟିକା ଅଷ୍ଟମ ରଙ୍ଗରେ

   ଡୁବି ରହିଛି ମୁଁ , ଯନ୍ତ୍ରଣା ଖାଲି ।।

ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ସଙ୍ଗେ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ବି ହସେ

   ଆଲୋକ ସାଙ୍ଗକୁ ଅନ୍ଧାର ଆସେ ।

କେମିତି ଭାବୁଛ ସୁଖର ଶେଯରେ

   ଶୋଇ ରହିଥିବ ମହା ହରଷେ !!

ପଥରକୁ ତୁମେ ଦେବତା ସଜାଇ

   ଢାଳିଦେଉଅଛ ଲକ୍ଷେ ଭକତି ।

ଭକତି ନାମରେ ଦେଖାଣିଆପଣେ

   ଲୁଟି ଚାଲିଅଛ ମୂଳ ସମ୍ପତ୍ତି ।।

ପ୍ରକୃତ ଦେବତା ଦରିଦ୍ର ରୂପରେ

   ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାରେ ବୁଲି ମାଗନ୍ତି ଭିକ ।

ସେଇମାନଙ୍କର ଅନ୍ନପ୍ରାଶନରେ

   ହୁଏତ ପାଇବ ଚରମ ସୁଖ ।।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ କେବେ ଦେଖିଛ କି ତୁମେ

   ସ୍ୱଭାବେ ସେଇ ଯେ ପରୋପକାରୀ !

ଦୁଃଖୀଦରିଦ୍ରଙ୍କ ସେବାରେ ପାଇବ

   ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସ୍ୱୟଂ ଈଶ୍ୱରୀ !!

ଯାହାକୁ କହୁଛ ସ୍ୱାଭିମାନ ବୋଲି

  ସ୍ୱାଭିମାନ ନୁହେଁ , ତା' ଅହଙ୍କାର ।

ଅଦମ୍ୟ ସ୍ୱାର୍ଥର ଅଜଣା ଅର୍ଥରେ

  ଲୁଚିଲୁଚି କରେ ତୀବ୍ର ହୁଙ୍କାର ।।

ଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କର ବିଧାନ ସତ୍ତ୍ୱେ ବି

  ଅଜ୍ଞାନମାନଙ୍କ ଅଭାବ ନାହିଁ ।

ରାଜନୀତି ଆଉ ଅର୍ଥନୀତି ବକ୍ଷେ

  କୌଟିଲ୍ୟଶାସ୍ତ୍ରର ମୂଲ୍ୟ ବା କାହିଁ !!

ଧର୍ମ ଯେଉଁଠାରେ ଅନ୍ଧ ପାଲଟିଛି

  ନ୍ୟାୟପାଳିକା ବି ସ୍ଥାଣୁ , ନିଶ୍ଚଳ ।

ସୁଖଶାନ୍ତି ତୁମେ ପାଇବ କେଉଁଠି

  ଖୋଜ ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ ! ହେବ ନିଷ୍ଫଳ !!

ଚେତନ ହେଉ ବା ଅବଚେତନରେ

  ମନପରିଧିରେ ଉଚ୍ଛୃଙ୍ଖଳତା ।

କେଉଁଠୁ ମିଳିବ ସୁଅନୁଶାସନ

  ଚାରିଆଡ଼େ ଖାଲି ଅରାଜକତା ।।