ସୁନେଲି କ୍ଷେତ

ଶୀତ ପ୍ରବେଶିଲେ' ଆମ ଅବନୀରେ'

ହସଇ ସୁନେଲି କ୍ଷେତ'

ଆହା ! କି ସୁନ୍ଦର' ତା' ରୂପମାଧୁରୀ'

ଦରଶନେ ପୂରେ ହୃଦ'

ସତେ କି କ୍ଷିତି' ଯେ'

ଟାଣି ହଳଦୀ ଓଢଣୀ'

ବାଆ ସାଥେ ଝୁଲି' ହସି ଖିଲିଖିଲି'

ଦିଅଇ ଅଭୟ ବୁଣି' ।

ହିଡ଼ ମୁଣ୍ଡେ ଉଭା' ଦେଖି ସେହି ଶୋଭା'

ଚଷା ପୁଅ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ'

ମନଟି ତାହାର' ନାଚଇ ହରଷେ' 

ସୁର ତୋଳି ଗାଏ ଗୀତ'

ଖଳା ତୟାର' ଯେ'

ଗଦା ବସାଇବା ପାଇଁ'

କାଟି ପକ୍ବଧାନ' ଅତ୍ୟନ୍ତ ଯତନ'

ଆଣେ ଭାରରେ ବୁହାଇ' ।

ସୁନାଠାରୁ ବଳି' ସମ୍ପଦର ଥାଳି'

ତାହା ପାଇଁ ଧାନ କ୍ଷେତ'

ବରଷକ ପାଇଁ' ଆହାର ଯୋଗାଇ'

ସାଜିଥାଏ ପରା ମିତ'

ତା' ସହ ଭାବ' ଯେ'

ଚଷାର କେଉଁ କାଳରୁ'

ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର' ସମ୍ପର୍କ ମଧୁର'

ଅଛି ହୋଇ ମହାମେରୁ' ।

ଆହାର ଯୋଗାଇ' ରଖେ ବି ଜୀଆଇ'

ଜଗତଜନଙ୍କୁ ସେହି'

ତା' କୋଳ ପଡ଼ିଆ' ହେଉନି ଉଠିଆ'

ଏବେ ସେ ଲୁହ ଝରାଇ'

କହେ ବୁଝାଇ' ଯେ'

ଧନେ ହୁଅ ସାବଧାନ

କର ପରିଶ୍ରମ' ପାଳ ନିଜ ଧର୍ମ'

ନାଗରିକ ସଚେତନ' ।