ସ୍ତ୍ରୀ

ନାହିଁ ତାର ନିଜ ଘର 

କରେ ପରକୁ ଆପଣାର

ପର ଘରରେ ସେ ଆଶ୍ରୟୀ

ଜୀବନ ଜୀଇଁ ଏ ଭାଗ ହୋଇ ।

କରେନା ସେ ଅଭିଯୋଗ କେବେ

କାନ୍ଦେନା ସେ କାହା ଆଗେ

ଛାତିରେ ସବୁ କୋହ ଭରି

ବଞ୍ଚେ ସେ ମନକୁ ମାରି 

କୁହେନି କେବେ ମନ କଥା

ସହେ ଯେତେ ଅଛି ବ୍ୟଥା ।

କେତେ ଲୁହ ପିଇପିଇ

କିଛି ଇଚ୍ଛା ରଖେ ନାଇ

ଅନ୍ୟ ଖୁସିରେ ଖୁସି ହୋଇ

ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖେ ରୁହେ ଛାଇ ହୋଇ

ସ୍ତ୍ରୀ ପରା ସେହି

ପୁରୁଷ ସିନା ସମ୍ମାନ ପାଏ

ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷା ତ ସ୍ତ୍ରୀ ଦିଏ ।