ସତ ,ମିଛ ଓ ପାପ

କିଛି ଦିନ ପୂର୍ବେ ଯାଉ ଥିଲି ଘରେ

ଷ୍ଟେସନରେ ବସି ଥାଏ

ଅନ୍ୟମନସ୍କରେ ଭାବନାରେ ରହି

କବିତାରେ ମଜ୍ଜି ରୁହେ ।

ଚତୁର ଚାଲାଖ  ଚୋର ଏକ ଆସି

ବସି ଗଲା ମୋର ପାଶେ 

ଲକ୍ଷଣ ଗୁଡ଼ିକ  ଭଲ ଲାଗିଲାନି

ମନେ ମନେ ମୁହିଁ ହସେ ।

ଲେଖନୀ ମୋହର ଅସ୍ଥିର ହୁଅଇ

ଚଳିବାକୁ ବାରମ୍ବାର

ଖାତା କଲମକୁ  ବାହର କରି ମୁଁ

ପକାଇଲି ସ୍ମୃତି ଗାର ।

ସବୁ ଦିନ ନାହିଁ  ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତି କି

ଲୁଚି ରୁହେ ନାହିଁ ସତ

ସୂରଜ ଉଇଁଲେ    ସବୁ ପରିଷ୍କାର

ମିଛ କି ରହିବ ଗୁପ୍ତ ।

ମୁହୁର୍ମୁହୁଃ ବାସ    ଚହଟି ଉଠଇ

ସରା କି ବସିବ ମାଡ଼ି

ପ୍ରକାଣ୍ଡ ବୃକ୍ଷ ସେ  ସତ୍ୟ ରୂପି ଦେହ

ମିଥ୍ୟାକୁ ନିଏ ସେ ଭିଡ଼ି ।

ସହସ୍ର ମିଛରେ  ପାକ ବାନ୍ଧି ତୁମେ

ଯଦି କରି ଥାଅ ଲଡୁ

ଦୁଲୁକିବ ଘର    ଦୁଲୁକେ ସହର

ବାଜିବ ଝାଡୁକୁ ଝାଡୁ ।

ମିଥ୍ୟା ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ବର  ଭାରି ସୁମଧୁର

ପାଣିରେ ପକାଏ ସର

ଯିଏ ଖାଇ ଥାଏ    ଭୂଲିବ କି ସିଏ

କହୁ ଥିବ ଧର ମାର ।

ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ଚୋର ବେନି ସହୋଦର

ଏକକୁ ଆରେକ ବଳି

ବେନି ଜନ ଯଦି ଗୃହେ ପ୍ରବେଶିବେ

କେବେ ସରେ ନାହିଁ କଳି ।

ମିଛର କାନକୁ  ଚୋର କାଟି ନେଲା

ଫିଟାଇ ପାରେନା ପାଟି

ମୁହଁର ଶବଦ   ବାହାରେ ନଯାଉ

ଲୁଚାଇ ଖାଏ ସେ ମାଟି ।

ଚୋର ଯେତେ ହେଉ ଚାଲାଖ ଚତୁର

ଅଜାଣତେ ଛାଡେ ଛାପ

ତାକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି   ଯଦି ଯାଅ ଘୂରି

ବଳି ପଡେ ମିଛ ପାପ ।