ସ୍ରଷ୍ଟା ବିଚିତ୍ର ସୃଷ୍ଟିର

ଆଲୁଅର କ୍ଷୀଣଧାରା ଆସେଯେବେ

ଅନ୍ଧାରର ବକ୍ଷ ଭେଦି

ଅନନ୍ତ ଆନନ୍ଦର ଅବାରିତ ଧରାରେ

ସିକ୍ତ ହୁଏ ସମଗ୍ର ଧରଣୀ ।

ଅବବୋଧ ହୁଏ ଏକ ଭଗବତ ସତ୍ତାର

ଅତ୍ର ତତ୍ର ସର୍ବତ୍ର

ଜାଗ୍ରତ କରିଦିଏ ସର୍ବାଗ୍ରେ

 ଚିନ୍ତା ଚେତନା ଓ ଚୈତନ୍ୟର ।

ଯେତେ ଯେତେ ବଢି ଚାଲେ

ଆଲୋକର ପ୍ରଖରତା

ଜୀବନ ଜୀବିକାର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ

ମାୟାର କବଳିତ ହୁଏ ଅମୃତ ଆତ୍ମା ।

ଶୁଣି ବି ଶୁଣେ ନାହିଁ

ବିବେକର ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର

ବିଚିତ୍ର ବଡ ୟେ ସୃଷ୍ଟି ଆଉ ସ୍ରଷ୍ଟା

ନିର୍ଦେଷ ତାର ନିଜକୁ (ସ୍ୱରୂପ)

ଖୋଜ ଜୀବନ ସାରା... ।