ସ୍ଵର୍ଗାରୋହଣ

ଉଠାଣି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିବାକୁ ହେଲେ

    ଲୋଡା ଦୃଢ଼ ମନୋବଳ,

ପଛକୁ ଚାହିଁଲେ ପାଦ ଖସିଗଲେ

   ପଶ୍ଚାତାପ ହିଁ କେବଳ ।

ସ୍ଵର୍ଗାରୋହଣର ସଙ୍କଳ୍ପକୁ ନେଇ

   ପାଣ୍ଡବ ସଙ୍ଗେ ଦ୍ରୈ।ପଦୀ,

ହିମାଳୟ ଯାଇ ପର୍ବତ ଆରୋହୀ

   ବଢାଇଲେ ଯେ ଯା ଗତି ।

ଦୁର୍ଗମ ଉଠାଣି କଣ୍ଟକ ସାରଣୀ 

   ତଥାପି ଉଚ୍ଚାଭିଳାଷ,

ସମ୍ମୁଖରେ ଦୃଷ୍ଟି ନିବନ୍ଧିତ କରି

   ମନେ ସ୍ବର୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତି ଆଶ ।

ପଛେ ରହିଥିବା ହସ ଲୁହ ମିଶା

   ଅତୀତକୁ କରି ପଛ,

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବକୁ ପାଦ ବଢାଇଲେ

   କରି ଦୁନିଆଁକୁ ତୁଚ୍ଛ ।

କ୍ରମିକ ଭାବରେ ପଣ୍ଡୁ ପାଞ୍ଚ ପୁତ୍ର

   ଶେଷକୁ ଦେବୀ ପାଞ୍ଚାଳୀ,

ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣେ ଆଗେଇ ଥାଆନ୍ତି

   ଧୀରେ ଧୀରେ ପଦ ଚାଳି ।

ହଠାତ୍ ତାଙ୍କର ମନେ ପଡିଗଲା

   ବିଗତର କିଛି ସ୍ମୃତି,

ପାଇଛନ୍ତି କେତେ ଦେଇଛନ୍ତି କେତେ

    ଭ୍ରମରେ ପଡ଼ିଲା ମତି ।

ଆଗକୁ ଦେଖନ୍ତି ଅଛି ପଥ ବାକି

  କେତେ କାହିଁ ଜଣା ନାହିଁ,

କେତେ ପଥ ଅତିକ୍ରମ କଲି ବୋଲି

   ପଛକୁ ଦେଲେ ଅନାଇଁ ।

ଖସଡ଼ା ପଥରେ ପଡ଼ି ଗଲା ପାଦ

   ଆଃ କହି ଗଲେ ପଡ଼ି,

ହାତ ଧରିବାକୁ  ଚିତ୍କାର କରନ୍ତି

  ପତିଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ଲୋଡି ।

ସାହାଯ୍ୟ ଦେବାକୁ ବାହାରନ୍ତେ ଭୀମ

    ଆକଟିଲେ ଧର୍ମରାଜ,

ମୋହେପଡି ଯେବେ ପଛକୁ ଚାହିଁବ

    ପତ୍ତନତ ଅନିବାର୍ଯ୍ଯ ।

ଆଗେ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ ପଞ୍ଚ ଭ୍ରାତା

   ଦ୍ରୌପଦୀ ରହିଲେ ପଡ଼ି ,

ପୁଣି ଥରେ ଶେଷେ ହୃଦେ କୃଷ୍ଣଧ୍ଯାୟି

   ବେନି ହାତ ଦେଲେ ଯୋଡି ।