ସ୍ପର୍ଶ ବନ୍ଦୀ

ମଣିଷ ହୋଇ ବି ଆଜି ଯନ୍ତ୍ରବତ୍ ବନ୍ଦୀ

ବଦଳେଇ ଚାଲିଛି ଜୀବନ ଶୈଳୀ,

ପ୍ରତି ପାଦରେ ଯନ୍ତ୍ର ଅନୁରାଗ ;

ମୋହ ର ମାଦକତା ରେ ଆଧୁନିକତା ର ସ୍ପର୍ଶ ।

ସେ ଆଖିରୁ କ'ଣ ଭାଷା ପଢ଼ି ହୁଏ ,

ଲୁହ ର ଉପସ୍ଥିତି କଣ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରିହୁଏ ?

ସୁଖ ସମୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଭେଟି ପଡେ ମଣିଷ

ସୁଖ ର ମାପକାଠି ପାଇଁ ତ ଯନ୍ତ୍ରମାନବ ର ସୃଷ୍ଟି ।

ସତରେ କଣ ନିଜ ଛଡା ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝି ପାରିବେ 

ସମ୍ପର୍କ ର ନିରୀହ ପଣ କୁ ?

ନା ଛୋଟ ଛୋଟ ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହେବାର ପାଗଳାମି ।

ସହଜ ପଣ ତ କିଛି କ୍ଷଣ ର,

ଧୀରେ ଧିରେ ଏକଲାପଣ ର ବହଳିଆ ଚାରି କାନ୍ଥ

ଆଉ ତା ଭିତରେ ବନ୍ଦୀର ମାନସିକ ନିସଂଗତା ;

ଘର ବାହୁଡ଼ା ବେଳେ ଯନ୍ତ୍ରାଂଶ ର ଉପଦ୍ରବ

ଭୀଷଣ କଷ୍ଟ ହେବା ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସେ ମୋହଭଙ୍ଗ ଛଳନା ଚରିତ୍ର ର ଅଦୃଶ୍ୟ ଫାଶରୁ ।

ଦୁନିଆ ର ଚିକମିକ୍ ଭିଡରେ ବି ସାଥେ ସାଥେ ଥାଏ,

ଅପ୍ରକାଶ୍ୟ ପରାମର୍ଶ ଦାତା ର ପରିଚୟରେ

ଭିଡ଼ି ଆଣେ ଗଣ୍ଡା ଗଣ୍ଡା ସହୃଦୟତା ର ଚେହେରା ;

ନିଜର ଅବାକ୍ ପଣିଆ ବି କେବେ ହସର ଖୋରାକ ସାଜେ ।

ମଣିଷ ର ମାନସ ସନ୍ତାନ,

ଚାବି ମୋଡିବାର କୌଶଳ ରେ ସିଦ୍ଧହସ୍ତ 

ସ୍ରଷ୍ଟା କୁ ଦୁର୍ବଳ କରି ପାରିବେନି କେହି

ସ୍ପର୍ଶ ରହୁ କେବଳ, 

ଉନ୍ନତ ମାନବ ସଭ୍ୟତା ପରିକଳ୍ପନା ରେ ସୀମିତ ।

ଯନ୍ତ୍ର ସ୍ପର୍ଶ ଗର୍ବ ଆଣୁ,

ଗୌରବ ରେ ସହଭାଗୀ ହେଉ

ମଣିଷ ଚିନ୍ତା ଚେତନା ଶକ୍ତି ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ହେଉ 

ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବ ଏକାକାର ହେଉ ନୂତନତ୍ବ ର ପରିଭାଷା ରେ ।।