ସ୍ଵପ୍ନ

ଅତୀତ

ଭୂତ

କିଟିମିଟି ଅନ୍ଧକାର

ମୋ ମନର ଚାଳକ ।

ଅସରନ୍ତି ପଥ

ଅମାନିଆ ପାଦ

ବାରମ୍ବାର ଡାକେ

ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ ପଥେ ।

ନା ମୁଁ ଥକି ନାହିଁ

କେବେ ଥକିଯିବି ନାହିଁ

ମରୁ ପ୍ରାନ୍ତେ କୁଶ

ଜୀବନ ଆଭାଷ ।

ସୁଡ଼ଙ୍ଗର ଅନ୍ତେ

ଆଲୋକର ଆଶା

ବନ୍ଧନୀ ଭିତର

ଅନ୍ଧକାରମୟ ।

ଏଇ ତ ଜୀବନ

ମୁକୁଟ ଧାରୀ ମୁଁ

ପରିସୀମା ମଧ୍ୟେ

ସୁରକ୍ଷିତ କୂର୍ମ ।

ଆସିବ ସେ ଦିନ

ଷଡ଼ ରୂତୁ ପ୍ରାନ୍ତେ

ଅଳଙ୍କୃତା ବିଭୁଷିତା

ଆବେଗ ଭରା ଇସାରା ।

ଏବେ ମୁଁ ଚାହୁଁଛି

ତିନି ପାଦେ ଚାଲି

ସାଥୀ ସହରାରେ

ଅସୀମ ପଥରେ ।

ଗଣି କେ ପାରିବ

ଛବି ଆଙ୍କିଥିଲି କେତେ

ଥିର ଜଳ ଛୁଇଁ

ଶହସ୍ର ତରଙ୍ଗେ ।

ଭୟ ଲାଗେ ଏବେ

ନିଦ ଯଦି ଭାଙ୍ଗିଯିବ

ଆଲୋକ ବିଚ୍ଛୁଡି ଯିବ

କେଉଁ ସାଥୀର ପରଶେ ।

ଭୁଲିଯିବି ସବୁକିଛି

ଇଷତ୍ ହସରେ

ପରିଷ୍କାର ଜହ୍ନ

ଶ୍ରାବଣ ଆକାଶେ ।

ମିଠା ଅଧରର

ଆଈମା କାହାଣୀ

ଶୁଣୁଥିବି ବସି

ଭୋକ ଶୋଷ ଭୁଲି ।

ସରିଆସେ ରାତି

ଅନ୍ଧାରକୁ ଭେଦି

ଉଷାର ଆଲୋକେ

ହୃଦୟକୁ ମନ୍ଥି ।

ଅବୁଝା ଏ ମନ

ଅଲୋଡ଼ା ଏ ଆଶା

ଅତୀତ ପରିଧି

ଏବେବି ସ୍ୱପ୍ନରେ ।