ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ମୋ ଘର ଛାତ ଉପରେ ବସି

ଆଜିକାଲି ଆଉ କାଉ ରାବୁ ନାହିଁ ।

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ ମୋର ବୋଲି ସିଏ ଜାଣେ

କେହି କେବେ ଆସିବେ ବି ନାହିଁ ।

ଖାଉ ଖାଉ କେତେ କଥା ଭାବୁଥାଏ ସିନା

ଗଳାରେ ମୋ କେବେ କିଛି ରହିଯାଏ ନାହିଁ । 

ପାଟିରୁ ମୋ ଭାତ ଗୁଣ୍ଡା ଗଳି ପଡେନାହିଁ

ମୋ ଅଇଁଠା ଖାଇବାରେ ଆଶା କା'ର ନାହିଁ ।

ହାତରୁ ମୋ ଥାଳି ଗିନା ଖସି ପଡେନାହିଁ

ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରେ ମୋର ବନ୍ଧୁ କେହି ନାହିଁ ।

ସାଇକେଲ ଘଣ୍ଟି ଖାଲି ଶୁଭୁଥାଏ ସିନା

ସେ ଶବଦେ ମଧୁରତା ଟିକେ ବୋଲି ନାହିଁ । 

ଚିଠି ଚିଠି ଡାକ ଶୁଣି ଧାଇଁଯାଏ ହେଲେ

ଡାକବାଲା ଦୁଆରକୁ କେବେ ଆସେନାହିଁ ।

ଟେଲିଫୋନ ଘଣ୍ଟି ଆଉ ବାଜି ଉଠୁନାହିଁ

ହାଏ ପ୍ରିୟତମ ବୋଲି ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ । 

ସନ୍ଦେଶ ବାକ୍ସ ମୋର ସବୁବେଳେ ଖୋଲା

ହାୟ ସେ ଶୂନ୍ୟତା କେବେ ଭରି ପାରେନାହିଁ ।

ଅସ୍ଥିରତା ଭରା ଏଇ ମନଟା ମୋହର

ମୋ କଥା ଭାବିବାକୁ କେହି ଜଣେ ନାହିଁ ।

ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପ ପାଇଁ, ମୋର ବୋଲି କେହି ନାହିଁ

ତଥାପି ଜାଣେନା ଏ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ମୋ କାହାପାଇଁ ।