ସୋପ୍ନ ବଦ୍ଧ

ସଂସ୍କୃତି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣା ତୁମେ ନିରୁପମା

ଶାନ୍ତି , ପ୍ରିତୀ ଗନ୍ତାଘର ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପୂରୀତ ଅପୂର୍ବ ଦର୍ଶନେ

କିଣେ ମନ , ପ୍ରାଣ , ମୋର ।।

ମନ୍ତ୍ର ମୁଗ୍ଧ ଲାଗେ ତୁମ ରୂପକାନ୍ତି

ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଲାଗେ ମନ ।

ମମତାର ଗନ୍ତାଘର ତୁମ ମନ

କର ନାହିଁ କେବେ ମାନ ।।

ଶୀତଳ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମଧୁର ପରଶ

ଢାଳିଥିଲ ମୋ ହୃଦୟେ ।

କରିଥିଲ ଆର୍ଦ୍ର ମୋ ମନ ମନ୍ଦିର

ଅଛି ଚିର ସ୍ମରଣୀୟ ।।

ଜାଣି ମୁଁ ନ ଥିଲି ଅମୃତ ଢାଳିଛ

ମୋ ମନର ଏକାନ୍ତରେ ।,

ଭୁଲି ହେବନାହିଁ ତୁମ ମିଠା ମିଠା

ମଧୁଝରା ହସ ଧାରେ ।।

ନଥାଏ ଛଳନା ଯାଣିନ ରାଗିବା

ଲଜ୍ଜାରେ ଘୋଡାଇ ହୁଅ ।

ମନ ଯାଣି ତୁମେ ଅଜାଡ ପିରତୀ

ସୁମଧୁର ବାର୍ତ୍ତା ଦିଅ ।।

ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ତୁମ ରୂପ ରଙ୍ଗେ

ପତଙ୍ଗ ଯେହ୍ନେ ମୁଁ ମରେ ।

ସତେ ସଶରୀରେ ପାଇବି ତୁମଙ୍କୁ

ଦିବା ନିଶି ଚିନ୍ତା କରେ ।।

ସୋପ୍ନ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ସୋପ୍ନ କୁମାରୀ ଗୋ

ସୋପ୍ନରେ ମୋ ହୃଦ ବଦ୍ଧ ।

ଆଖି ଖୋଲିଗଲେ ସୋପ୍ନ ଦୂର ହୁଏ

ସୋପ୍ନରେ ସୋପ୍ନର ବଦ୍ଧ ।।