ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ରାମାୟଣ (ସୁନ୍ଦରା କାଣ୍

ସୁଗ୍ରୀବର ଯହୁଁ ବାନର ସେନାଙ୍କୁ

ଶ୍ରୀରାମେ ସମର୍ପି ଦେଲେ

ସର୍ବ ସୈନ୍ୟଦଳ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଣ

ରାମ ଆଜ୍ଞାକୁ ପାଳିଲେ ।

ପୂରୁବ ପଶ୍ଚିମ ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ

ସୈନ୍ୟ ଚାରିଭାଗ କଲେ

ହନୁ ଅଙ୍ଗଦଙ୍କୁ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗକୁ

ତୁମ୍ଭେ ଯାଅହେ ବୋଇଲେ ।

ପୂର୍ବ ଦିଗେ ଗଲେ ସୁଗ୍ରୀବ ବିନତା

ପଶ୍ଚିମେ ଦଳ ସୁଷେଣ

ଉତ୍ତର ଦିଗକୁ ସତବଳୀ ଗଲେ

ହନୁ ଅଙ୍ଗଦ ଦକ୍ଷିଣ ।

ସୁଗ୍ରୀବ କହନ୍ତି ଆହେ ବାୟୁପୁତ୍ର

ତୁମ୍ଭେ ତ ଅସାଧାରଣ

ତୁମ୍ଭ ବୀରପଣେ ହେବ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ

ଯାଅ ବେଗ ତତକ୍ଷଣ ।

ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତରୁ ମୁଦ୍ରିକାକୁ କାଢି

ହନୁଙ୍କୁ ଦେଲେ ଶ୍ରୀରାମ

ସୀତାଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ଦେବ ଏ ମୁଦ୍ରିକା

ଏହା ପରିଚୟ ଆମ ।

ସର୍ବ ସୈନ୍ୟଗଣ ଗଲେ ଯେଝାଦିଗେ

ଦେବୀଙ୍କ ସନ୍ଧାନ ପାଇଁ

ହନୁ ଅଙ୍ଗଦଯେ ବିନ୍ଧ୍ୟ ପର୍ବତରେ

ଗୁମ୍ଫାମାନ ଖୋଜୁଥାଇ ।

ବାଟରେ ଭେଟିଲେ ନାଗମାତାଙ୍କୁ ଯେ

ତାଙ୍କ ପଥ ଓଗାଳନ୍ତେ

ଅତିଶୀଘ୍ର ହନୁ କ୍ଷୁଦ୍ରକାୟ ରୂପ

ଧରିଲେ ଯିବା ପଥରେ ।

ସୁରସା ପାଟିରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଣ

ଚତୁରେ ବାହାରି ଆସି

ହନୁର ବୁଦ୍ଧିରେ ପ୍ରୀତହୋଇ ସେହି

କହଇ ଅତି ପ୍ରଶଂସି ।

ଯାଅରେ ବାନର ତୋର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥେ

କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି ହେଉ ତୋର

ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ କହେ ନାଗମାତା

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ହନୁଠାର ।

ସମୁଦ୍ର ଉପରେ ଉଡି ଲଙ୍କାଗଡ଼

ଅଭିମୁଖେ ହନୁମାନ

ଏକଇ ରାକ୍ଷସୀ ହନୁର ଛାୟାକୁ

ଧରିଣ ଘଟାଏ ବିଘ୍ନ ।

ତହୁଁ ହନୁମାନ ରାକ୍ଷସୀ ଉଦରେ

ପରବେଶ କରିଗଲେ

ଉଦର ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରି ହନୁମାନ

ଉତ୍ତରରେ ବାହାରିଲେ ।

ବିରାଟ ରାକ୍ଷସୀ ପ୍ରାଣବାୟୁ ନାଶି

ସମୁଦ୍ରେ ଲୀନ ହୋଇଲା

ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ସନ୍ତର୍ପଣେ ହନୁ

ଲଙ୍କାମୁଖେ ଯାତ୍ରା କଲା ।

ଦୂରରୁ ଦେଖିଲା ସ୍ଵର୍ଣମୟ ଲଙ୍କା

ଝଲମଲ ଦିଶୁଥାଇ

କେଉଁଠାରେ ଥିବେ ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ

କେମନ୍ତେ ମୁଁ ଖୋଜିବଇଁ ।

ସହସା ପ୍ରବେଶି ଅଶୋକ ବନରେ

ନିଜ ପରିଚୟ ଦେଲେ

ରାମଙ୍କ ମୁଦ୍ରିକା ସୀତାହସ୍ତେ ଦେଇ

ନିଜେ ପ୍ରଣିପାତ ହେଲେ ।

ନାନା ଫୁଲ ଫଳେ ପୁରିଥିଲା ତହୁଁ

ଲଙ୍କାର ଅଶୋକ ବନ

ଭାଙ୍ଗି ଭାଙ୍ଗି କରି ଅଶୋକବନ ସେ

ନିମିଷେ କରିଲା କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ।

ରାବଣ ଜାଣିଲା ଛାର ଏ ବାନର

ଏହାର କି ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି

ଅଶୋକ ବନ ମୋ ନାଶ କରିଦିଏ

ଧରିଆଣ ତାକୁ ବାନ୍ଧି ।

ଅନୁଚର ଆସି ଧରିଲେ ହନୁଙ୍କୁ

ନେଲେ ରାବଣର ପାସ

ରାବଣ ଆଗରେ କୁହେ ହନୁମାନ

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ମୁହିଁ ଦାସ ।

ସିଂହାସନେ ବସି କହଇ ରାବଣ

ତୋର କି ସାହସ ଏହା

ଲଙ୍କାଗଡ଼ ଆସି ଅଶୋକ ବନରେ

କ୍ଷତି କରିଛୁ ତୁ ଯାହା ।

ହନୁ କହେ ମୋତେ ବସିବାକୁ ଦିଅ

ତାପରେ ଦେବି ଉତ୍ତର

ବିଶୋଦ୍ଗାର କରି ରାବଣ କହଇ

ତୁହିଟି ଛାର ବାନର ।

ନିଜ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼କୁ ଉଚ୍ଚ କରି ତହିଁ

ନିଜେ ସେ ଗୁଡ଼ାଇ ଦେଲା

ରାବଣ ଗାଦିରୁ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚରେ

ନିଜେ ତହିଁ ବିରାଜିଲା ।

କ୍ରୋଦ୍ଧଭର ହୋଇ କଟୁକଥା କହି

ଧିକ୍କାରିଲା ଲଙ୍କପତି

ଏହାର ଲାଞ୍ଜରେ ଅଗ୍ନି ସଂଯୋଗୀଣ

ଛାଡିଦିଅ ଯାଉ ଯତି ।

ଅଗ୍ନି ସଂଯୋଗୀଣ ହନୁମାନ ଲାଞ୍ଜେ

ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଛାଡିଦେଲା

ନିମିଷ ମାତ୍ରକେ ଲଙ୍କାଗଡକୁ ସେ

ଦହନ ଯେ କରିଦେଲା ।

ହୁ ହୁ ହୋଇ ଲଙ୍କାଗଡ଼ ଜଳେ

ସବୁଆଡେ ଅଗ୍ନି ମୟ

ସମୁଦ୍ରକୁ ଆସି ଅଗ୍ନିକୁ ନିର୍ବାପି

ଚଳିଲା ସେ ଅଞ୍ଜନେୟ ।

ତୁରନ୍ତ ଆସିଣ ଶ୍ରୀରାମ ଛାମୁରେ

କହିଲା ସବୁ ବଖାଣି

ହନୁର ବାରତା ଶୁଣି କ୍ଷୁଧା ଚିତ୍ତ

ତୃପ୍ତ ହେଲେ ରଘୁମଣି ।

ସୁନ୍ଦରା କାଣ୍ଡର ଚରିତ ଏଠାରେ

ହୋଇଲାକ ସମାପନ

ଯାହା ଜାଣିଥିଲି ତାହା ବଖାଣିଲି

ନ ଧରିବ ଦୋଷ ମାନ ।