ଚିତ୍ରଲେଖା

ସହର ରୁ ଅନେକ ଦୂରେ......!

ଖାଲ ଖମା ର ପଥୁରିଆ ରାସ୍ତା ଦେଇ

ପାହାଡ଼ ସେ ପଟେ

ଚିତ୍ରଲେଖା ର ଗାଁ ।

ଚିତ୍ରଲେଖା.......!

ଯୌବନ ଢେଉରେ କୁଳ ଖାଉଥିବା 

ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ନଈଟିଏ ।

ସବୁଜ ଧାନ କ୍ଷେତରେ 

ଖୁଣ୍ଟି ଖାଉଥିବା ଶାଗୁଆ ଶାରୀ ଟିଏ ।

ଆକାଶ ଭର୍ତ୍ତି ମେଘମାଳା କେବେ ତ !

ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ହୋଇ

ପାହାଡ଼ ଦେହରୁ ଝରି ଯାଉଥିବା

ନିରୀହ ନିର୍ଝରିଣୀ ଟିଏ।

ତା ରୂପ ଯୌବନ ଆଗରେ

ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରନ୍ତି ସମଗ୍ର ପ୍ରକୃତି ।

ଦିଗବଳୟ ର ରଙ୍ଗୀନ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ବି 

ଲାଜେଇ ଯାଏ ।

ବେଳେବେଳେ ତା ଚାରୁ ଚର୍ଚ୍ଚିତ 

ଚିତ୍ରକଳ୍ପରେ

ଚୋରା ଚୈତାଳିର ମତିଭ୍ରମ ହୁଏ ।

ଚିତ୍ରଲେଖା....!

ଶ୍ୟାମଳ ଅଙ୍ଗବସ୍ତ୍ର ର 

ପରିପାଟୀ ରେ ଶୋଭାପାଏ 

କୋମଳ ତନୁରେ ତାର

ସୁଢଳ ଯୌବନ ଲହଡି ଭାଙ୍ଗେ ।

କଳାମେଘ ର ମତିଭ୍ରମ କରୁଥିବା 

ତା ଘନ କେଶରାଶି ହୃଦୟ କିଣେ ।

ଚିତ୍ରଲେଖା,

ନିତି ଆସେ ତୁଠକୁ !

ସେଇ ଦୁର୍ଗମ ଅନାବନା ରାସ୍ତାରେ

ହଲି ଝୁଲି ।

ତାର ଆବର୍ତ୍ତନ ରେ

ଲବଙ୍ଗ ଦ୍ବୀପର ମନ୍ଦ ମଳୟ

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗେ

କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦେ 

କାମନା ର ଲୁବ୍ଧ ନୀଳକଇଁ

ମହ ମହ ମଧୁମାଳତୀ ର ଗଜରା ନାଇ

ଥରାଇ ଦିଏ ଜୁଆନ ଛାତି।

ମାଟି ଶୀତଳ ହୁଏ

କମିଯାଏ ତାତି ।

ଆଲୁଅ ର ଆବେଗରେ

ଉଭାନ ହୁଏ ରାତି।

ତା ସ୍ମୃତିକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି

ବୁଲିଛି ମୁଁ ପାହାଡ଼ ଡଙ୍ଗର,

ଅନେକ ଖୋଜିଲା ପରେ 

ଯେବେ ମୋତେ ଲାଗେ ଏକା ।

ପଥରେ ପଥରରେ

ଗଗନରେ ଆଉ ପବନରେ

ଅନୁଭବ କରିଛି ତା

ଯୌବନର ଦିଗବଳୟ ରେଖା

ରୂପ ଗୁଣେ ଅନନ୍ୟା ମୋ

ଚାରୁ ଚିତ୍ରଲେଖା ।।