ମନ ଆକାଶର ମେଘ ମହ୍ଲାର

ଅନେକ ଥର ଦେଖିଛି 

ସେ ବସନ୍ତର ପୃଥିବୀକୁ,

ଅନୁଭବ କରିଛି

ତା ଆକାଶ ଭର୍ତ୍ତି ଅଭିପ୍ସାକୁ !

ତା ଭିତରେ ଲାଭା ନାହିଁ,

ନିଦାଘ ନାହିଁ ।

ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ମେଘ ହେଉ କି ପ୍ରେମ,

ଉଭୟେ ତ ଭିଜେଇ ଦିଅନ୍ତି ।

ସେ ଇଚ୍ଛାମତି ନଈର ଛାଇରେ

ବେଳେବେଳେ ବିଭୋର ହୁଏ 

ବୈଶାଖୀ ଝଡ।

ଅନେକ କଥା ଆଉ ଗାଥା ର

ଅବଗାହନ ପରେ 

ସମାଧିସ୍ଥ ହୁଏ ଯୌବନ।

ମନ ଆଉ ମାନ ଉଭୟେ ତ 

ସିଡ଼ି ପକାନ୍ତି ଆକାଶ ଛାତିରେ।

ଦହନର ଦାହ ରେ ଭିଜୁଥିବା ଦେହ

ଇଚ୍ଛାମତିର କାମନାର ମୋହ

କେବେ କେବେ ରତି 

ଆଉ କେବେ ପ୍ରୀତି,

ଯେତେ ଚାହିଁଲେ ବି

ତାଙ୍କସହ

ସାଗର କି ମିଳେଇ ପାରେ ଛାତି ।

ଏବେ ଏବେ

ଆମ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଦେଇ

ପାଖେଇ ଯାଉଛି ମୌସୁମୀ

ସିତଳତା ର ପରସ ଅପେକ୍ଷାରେ

ତୁମର ଆମର ସମ୍ପର୍କ !

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଉଷୁମ ଚୁମ୍ବନ 

ଆଉ ଦଲକାଏ ତତଲା ପବନରେ

ଦୋହଳି ଯାଉଛି କୁଆଁରୀ ମନ

ତୁମେ ଅପହଞ୍ଚ ଯେ ଅପହଞ୍ଚ 

ମୋ ପୃଥିବୀର ଅନ୍ଧାରି ଇଲାକାରୁ ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ.... 

ସେଇ ଅପହଞ୍ଚର ଅନ୍ଧାରି ଇଲାକାରେ

ନିମିଷକେ ଅବତରେ ମନର ମାନସୀ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ନିଦାଘର ଜ୍ୱାଳା ଆଉ

ଉଷ୍ମ ଅପରାହ୍ନରେ

ଶ୍ରାବଣୀଟିଏ ହୋଇ ବର୍ଷି ଯାଏ

ଛନ୍ଦାୟିତ ନୃତ୍ୟର ତାଳେ ତାଳେ !

ସୁଶୀତଳ କୋମଳ ପରଶେ

ଭିଜାଇ ଦିଏ, ହଜାଇ ଦିଏ

ମୋ ପୃଥିବୀର ସମଗ୍ର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ।