ସଂଖ୍ୟା ରେଖା

ଆକାଶ,

କହରେ! କି ଲାଭ ପା‌ଉଛୁ?

ଏ ମହାନତାର ମୁକୁଟକୁ,

ଥରେ ଓହ୍ଲାଇ ଦେଖ!

ତୁ, ବି ଭୋଗିବୁ ଥାଳିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା।।

ସେ ବସନ୍ତର ଜହ୍ନ

ବୈଶାଖର ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଆଉ; ବାର~ମାସର ତାରା ଏମାନଙ୍କୁ

ତୋ ଛାତିରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ବହୁତ ହେଲା

ଏ ବଡ଼ପଣର ସଭା।।

ଏଥର ତୋ କଷ୍ଟକୁ ଖୋଲି କହିଦେ!

ବାପା,

ପଚାରୁ ପଚାରୁ ତମକୁ ସେଦିନ

ମୁଁ ପଚାରିଦେଲି;

ମୋ ଜନ୍ମଦିନ ଭଳି ତମ

ଜନ୍ମଦିନ କେବେ?

ତମେ ହସିଦେଲ! ଆଉ କହିଲ ମୋର,

ସେସବୁ କ'ଣ ହେବ...?

ହେଲେ ମୁଁ ଦେଖିପାରେ ବାପା;

ଉଠାଣ ରାସ୍ତାରେ, ଆଉ ତମ ସାଇକେଲଟା'

ଆଗକୁ ମାଡ଼ିପାରେନି।

ଆଉ ମୁଁ ବୁଝିନିଏ ମୋ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଥିବା

ବୟସ ତମ ପଛକୁ ଗଡ଼ୁଥିବା ସାଇକେଲର ଚକ ପରି।।

ସାର୍,

ସେ; ଆକଟ ପାଇଁ

ଆଜି ଆଇନା ଆଗରେ ଆକୃତିଟିଏ

ଗଢ଼ିଉଠେ।

ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ପାଇଥିବା

ଅବଦାନକୁ ସେଦିନ ବହୁବାର ଆଞ୍ଜୁଳାରେ

ତ‌ଉଲି ଚାଲିଲି।

ହେଲେ ମୁଁ ଦେଖେ ଜୀବନ ସାରା

ଜୀବନର ଶିକ୍ଷା ଦ‌ଉଥିବା ରଘୁ~ମାଷ୍ଟ୍ରେ

କପେ ହସ ପାଇଁ ଲୁଚି ଲୁଚି ଲୁହ ପିଇବାରେ ମାହିର।।

ମୁଁ,

ଛଳନାରେ ଛଟପଟ ହ‌ଉଥିବା

ଜୀବନ ଗୁଡ଼ା ଙ୍କୁ,

ଭାବେ ବୋଧହୁଏ ହାତଠାରି ମୋତେ

ଶୋଷେ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗୁଛନ୍ତି।

ହେଲେ; ସିଏ ତ ଆଉ ଏକ ମଲାହାଡ଼ ର

ପଶା~କାଠି।

କାନ୍ଥ ସାରା ବିଜୁଳି ଭଳି ଫାଟ ଚିହ୍ନ।

ସମୟର ଟିକ୍~ଟିକ୍ ସ୍ୱର ତା'କୁ

ଆହୁରି ଗହୀର କରେ

ଶେଷରେ ରାତି ପାହିଯାଏ

ଆଉ ଶିଉଳି ଲଗା ବୟସରୁ 

ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ିଏ ଶେଫାଳୀ ଝରିପଡ଼େ।।