ସଙ୍କଟରେ ସଂସାର

ପଡିଲା ନଜର ବୃକ୍ଷଟି ଉପରେ

କାନ୍ଦୁଥିଲା କଇଁ କଇଁ

ପଚାରିଲି ତାକୁ ହୋଇ ମୁଁ ବିସ୍ମୟ 

ଏ ରୋଦନ କାହା ପାଇଁ  ।

କେହି ତ ତୁମର କ୍ଷତି କରିନାହିଁ

ନା ହାଣିଛି ତୁମ ଡାଳ

କେଉଁଥିପାଇଁକି ଝାଉଁଳିଛି ମୁଁହ 

କାନ୍ଦୁଛ ହୋଇ ବିକଳ    ।

କହିଲା ଦୁଃଖରେ ଭାଈ ଶୁଣ ମୋର

ଏ କାନ୍ଦ ନୁଁହ ମୋ ପାଇଁ

ବର୍ତମାନ ଦେଖି ଅନୁମାନ କରି 

ଭବିଷ୍ୟତ ଦେଲି ଚାହିଁ    ।

ଜୀବଜଗତ ଓ ବୃକ୍ଷଲତା ଆମେ

ଯେମିତି ଆତ୍ମା ଶରୀର 

ଶରୀର ଓ ଆତ୍ମା ଅଲଗା ହେଲେ କି 

ରୁହେ ଅସ୍ତିତ୍ୱ କାହାର    ।

ଆମ ନିଶ୍ୱାସକୁ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ନେଉଛ

ତୁମ ନିଶ୍ୱାସ ଆମର

ଦୁହିଁଙ୍କ ସ୍ଥିତିରେ ଦୁନିଆ ରହିବ

ନୁହେଁ କଥା ଅଗୋଚର   ।

ହେଲେ ଏ ମଣିଷ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ 

କାଟି ଚାଲେ ଗଛ ଯେତେ

ଆଗେ ଥିଲା ଯେଉଁ ସବୁଜ ଜଙ୍ଗଲ

ଏବେ ଅଛି ଆଉ କେତେ ? 

କାଲି ଥିଲା ଯେଉଁ ବିଶାଳ ବୃକ୍ଷଟି

ଆଜି ନାହିଁ ତାର ଚିହ୍ନ

କେମିତି ସହିବ ସନ୍ତାନ ହୃଦୟ 

ଦେଖି ପିତାର ନିଧନ    ।

ଆମ ସଂଖ୍ୟା ଯେତେ ଅଧିକ ହୋଇବ

ବୃଷ୍ଟିପାତ ହେବ ଭଲ

ଚାରିଦିଗ ସବୁଜିମାରେ ଭରିବ 

ଆକାଶ ହେବ ନିର୍ମଳ   ।

ମଣିଷ ସମାଜ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଅଛି

ହେଲେ ବୁଦ୍ଧି ଯାଏ କମି

ଆମ ଉପସ୍ଥିତି ତୁମ ପାଇଁ ଭଲ

ନହେଲେ ହେବ ସୁନାମି  ।

ସଂସାର ପତନ ହେବାର ଦୃଶ୍ୟକୁ 

ମନେ ଯେବେ ଭାବି ଦେଲି 

ହୃଦୟର କୋହ ରୋକିପାରିଲିନି

ନଚାହିଁ ବି କାନ୍ଦି ଦେଲି   ।

ମଣିଷ ସମାଜ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ୱରୂପ

ତୁମେ ହିଁ ଚାହିଁଲେ ବଦଳି ପାରିବ 

ପୁଣି ଧରିତ୍ରୀର ରୂପ    ।

ତେଣୁ ଅନୁରୋଧ ମଣିଷ ଜାତିକୁ

ବେଳୁ ହୁଅ ସାବଧାନ

ସଂସାରର ଭାଗ୍ୟ ତୁମରି ହାତରେ

ବୃକ୍ଷର ଗୁହାରି ଶୁଣ    ।