ସମୟର ଝଡ

ଆସିଥିଲ ଦିନେ ଜୀବନ ଇଲାକାକୁ,

ଫଗୁଣ ସମ୍ଭାର ନେଇ ।

ପୁଣି କଣ ହେଲା, ମୁହଁ କାହିଁ କୁହ,

ନିଜେ ନେଲ ତ ଫେରାଇ ।।

ବିନା ନିମନ୍ତ୍ରଣେ, ଆସି ମୋ ଦୁଆରେ,

ହେଲ ମୋ ମନ ଅତିଥି ।

ଅମବାସ୍ୟା ରାତ୍ରେ ଅନୁଭବ ହେଲା,

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ରାତିର ତିଥି ।।

ଯେପରି ଅବାଧେ ଆସିଥିଲ,

ସେପରି ଅବାଧେ ତ ଗଲ ଚାଲି ।

ଦେଇଥିଲେ ଅବା ସୁଚନା କିଛି,

ଅନୁରୋଧେ ପଥ ରୋଧ କରିଥାନ୍ତି ।।

ଜୀବନ ନଉକା ଭାଷି ଯାଉଅଛି,

ଏବେ ଦେଖ ଲୁହ ନଦୀର ସ୍ରୋତେ ।

ତୁମ ସ୍ମୃତିରେ, ନିଜକୁ ହଜାଇ ଖୋଜୁଛି

ନିଜକୁ ନିଶିଦିନ ଅବିରତେ ।।

ସ୍ଵପ୍ନର ବାଲିଘର, ସମୟର ଝଡ

ନେଲା ଉଡାଇ ତ ବହୁ ଦୂରେ ।

ବାଲିର ଛିଟିକା ଏ ଆଖିରେ ପଡିଯାଇ

ରଗଡାଇ ଲୁହ ଢାଳେ ।।

ଆପଣାର ଭାବି ବିଶ୍ବାସର ବିଷ,

ନିଜେ ନିଜେ ପାନ କଲି ।

ଆପଣା ହସ୍ତରେ ଆପଣାର ଜିହ୍ଵା ଛେଦିବାର,

ଯନ୍ତ୍ରଣା ସବୁ ନେଲି ।।

ଅଜଣା ଫୁଲକୁ ପାରିଜାତ ଭାବି,

ତୋଳିବାରୁ ହାତେ ଗଲା କଣ୍ଟା ଗଳି ।

ଆକାଶ କୁସୁମକୁ ଫୁଲଦାନିରେ ସଜେଇବାର,

ଇଚ୍ଛା ଗଲା ତ ମଉଳି ।।

ତୁମ ଚଲା ପଥ ଆଲୋକିତ ପାଇଁ,

ମୋ ନିଜକୁ ଦୀପ କଲି ।

ନିଜେ କିନ୍ତୁ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ,

ଅଣ୍ଡାଳି ଅଣ୍ଡାଳି ପାଦେ ପାରୁ ନାହିଁ ଚାଲି ।।

ଏ ମନ ସେ ମନ ଭିତର ଦୁରତା ମାପିବାକୁ,

ଏ ଯାଏ ଯନ୍ତ୍ର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ନାହିଁ ।

ତେଣୁ ଲୁହ ନଈର ଦୈର୍ଘତାରେ,

ଆଶ୍ରୟ ନେବାକୁ, ବାଧ୍ୟ ହେଉଛି ମୁହିଁ ।।

ଏବେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ବାକି ,

ଭାବିବା, କହିବା, ଶୁଣିବା ପାଇଁ ।

ଯେଉଁ ଠାରେ ରୁହ ଭଲରେ ରୁହ,

ମୋର ଆଶୀର୍ବାଦ ସାଥେ ନେଇ ।।

ମୋର ଏ ଅସହାୟ ବାର୍ତ୍ତାକୁ,

ପାଦେ ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ଦେଇପାର ତୁମେ ଦଳି ।

ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର, ଅଧିକାରର ସାବ୍ୟସ୍ତ,

କେବେଠାରୁ ଯାଇଛି ତ ସରି ।।

ଶାନ୍ତିଲତା ମିଶ୍ର, ରଚେଷ୍ଟର, ମିନେସୋଟା