ସମୟର ଦୋଛକିରେ

ପରିସ୍ଥିତି ର ଏଇ ଦୋଛକି ରେ

ମନ ଯାହା ଖାଲି ଥାଏ ଅସ୍ଥିରେ ।

ଖୋଜି ମୁଁ ପାଉନି ପଥ ସମୂହ

କେଉଁ ଦିଗେ ମୋ ଭାଗ୍ୟ ବିଧେୟ।

ଦ୍ଵନ୍ଦ ଚିତ୍ତ ଦ୍ଵନ୍ଦେ ବିଭ୍ରାନ୍ତ ମୁହିଁ

କାହୁଁ କି କରିବି ବିଚଳିତ ହୋଇ ।

ପାଦେ ପାଦେ ଯେବେ ଆଗକୁ ଯାଏ

ମନେ ଭୟାଭୟ ତହୁଁ ଦୂର ହୋଏ ।

ଅନତି ଦୂରରେ ମୋ ଲୟ ସ୍ଥାନ

ପହଞ୍ଚି ଭି ଠାରେ ମୁଁ ଦୃଢ଼ ମନ ।

ସ୍ଵଳ୍ପ ଚାଲି ଥକି ମୁଁ ଯେବେ ବସେ 

ସଞ୍ଚିତ ଶକ୍ତି ମନେ କେତେ ଯେ ଆସେ ।

ପୁଣି ଦୃଢତା ର ସହ ଉଠି ମୁଁ ଚାଲେ 

ନିଜ ଲକ୍ଷ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ କରଇ ଭଲେ ।

ପାଦ କଣ୍ଟକିତେ ଆଘାତ ହୁଏ

କେତେ ପ୍ରତିଘାତ ପଥର ଦିଏ।

ପୁଣି ମୁଁ ଚଳଇ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତେ 

ଆତ୍ମ ବିଶ୍ଵାସ ମୋ ଦୃଢ଼ କରି ସତେ ।

କହୁଡି ର ପୁଣି ଧୂମ ଅନ୍ଧାରେ 

ପୁଣି ଝାଞ୍ଜି ବାୟୁ ର ଅନୁଭବରେ ।

କେତେ ତେଜ ଜ୍ୟୋତି ଶରୀରେ ପଡେ 

କେତେ ଶୀତେ ଦେହ ଥର ମୋ ପଡେ।

ତଥାପି ମନ ରେ ନରଖି କାତର 

ଚାଲିଥାଏ ମୁଁ ଯେ ସେହି ଦିଗନ୍ତର।

କଷଣ ର ସଙ୍ଗେ ସ୍ଵେଦ କର୍ମର 

ଝରି ଯାଏ ପୁଣି ଦେହ ରୁ ମୋର।

ଆତ୍ମ ହରା କେବେ ହୋଇ ମୁଁ ନାହିଁ 

ମୋ ଲକ୍ଷ ପଥ କେବେ ମୁଁ ଭୁଲି ନାହିଁ ।

କଷଣ ହେଉ ମୁଁ ସହ୍ଯ କରିନେବି 

ପହଁଞ୍ଚିବା ରେ ମୁଁ ସକ୍ଷମ ହେବି।