ସମୟ

          

ସମୟରେ ଆତଯାତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା

ଦିନ ରାତି ମାସ ବର୍ଷ ଋତୁ ପତିଆରା ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ବର୍ଷା ଶୀତ ବସନ୍ତ ମଳୟ ଫୁଆରା

ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ଭିଦ ସମେତ ଜଡ଼ର ସମୟ ସାହାରା ।

ପାହାଡ଼ ନଦନଦୀ ବଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ଭରା

ସମୟର ଆଶ୍ରୟରେ ପ୍ରକୃତି ଜଗେ ବୀରା ।

ସାଙ୍ଗସାଥି ପିତାମାତା କନ୍ୟା ପୁତ୍ର ଦାରା

ସମୟର ସର୍ବେ ଦାସ ଅସମୟେ ଦିଅନ୍ତିନି ଧରା ।

ଶୈଶବ କୈଶୋର ଜୀବନ ଯୌବନ ଜରା

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ପଡ଼ି ସଦା ଘୁରୁଥାଏ ଧରା ।

ଯାନିଯାତ୍ରା ପର୍ବପର୍ବାଣି ଜାତି ରୀତି ପରମ୍ପରା

ଦେଶେ ଦେଶେ ଭିନ୍ନ ହୋଇ ଜନ ଆତ୍ମହରା ।

ଖାଦ୍ୟପେୟ ବେଶଭୂଷା ସ୍ଥାନ କାଳର ପସରା

ସମୟକୁ ଭିତ୍ତି କରି ସଭ୍ୟତାର ହୁଏ ବୋଲକରା ।

କାହା ପାଇଁ ସମୟ ଦୁନିଆରେ ନୁହଁଇ ନିଆରା

ସଦୁପଯୋଗ କଲେ ସମ ମୂଲ୍ୟବାନ ହୀରା ।

ଆଳସ୍ୟପଣରେ ମଜ୍ଜି କାଢ଼ନ୍ତି ଯେ ଜିରାରୁ ଶିରା 

ସ୍ୱ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦନେ ଅନ୍ୟକୁ ହୁଅନ୍ତି ନେହୁରା ।

କର୍ମଠ ଗୁଣୀଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ଗାଏ ଜଗ ସାରା

ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି ତାଙ୍କ ଅମ୍ଳାନ ରହେ କାଳ କାଳ ପରା ।

ନିତ୍ୟ ସତ୍ୟ ସଦଗୁଣ ଉପାର୍ଜନେ ସମୟ ମନୋହରା

ମିଥ୍ୟା ଦୁଷ୍କୃତ ଅପରାଧ ବଳ ଧନ୍ଧା ହୁଏ ମାରା ।

ବିଶ୍ୱବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସ୍ଥିତି ଉତ୍ପତ୍ତି ନାଶର ଯେ ଅନନ୍ତ ଡାକରା

ବିଧାତାର ସର୍ବ କାର୍ଯ୍ୟେ ସମୟ ସେ ଦିଅଇ ପହରା ।

ଦୟା ଧର୍ମ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ହସ ଖୁସି ଜଗତ ଆଶରା

ସାକ୍ଷୀ କାଳ ଭକ୍ତି ଭାବେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିଥିଲା ମୀରା ।

ରୋକେ ନାହିଁ ଥକେ ନାହିଁ ସମୟର ଧାରା

ତାଳ ଦେଇ ନାଚିପାରିଲେ ସୁଧା ହୁଏ ସୁରା ।