ସମୟ ବଡ଼ ନିଷ୍ଠୁର

ଆସିଗଲା ଜୀବନରେ ବଡ଼ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ସମୟ

ଯେଉଁଠି ଜୀବନଟା ହୁଏ ଜୀବନ୍ତ ମରଣ

ଗୃହବନ୍ଦୀରେ କେହି କାହାକୁ ଦେଖି ପାରେନା କି

ନିଜ ଲୋକର ଶବକୁ ନିଜ କାନ୍ଧେ ନିଏନା ।

ସମୟଟା ବଡ଼ କ୍ରୁର ଆଉ ନିଷ୍ଠୁର

ବୋଝ ଉପରେ ବୋଝ ଦେଇ, ଦିଏ ସେ ନିଦା ପାହାର

ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନ ମଧ୍ୟେ ଆସିଯାଏ ଲୁହ ଲହୁ ଅସାର

ତଥାପି ଦବାନି ଦୋଷ ବରଂ ଏସବୁ ବିଧାତା ବିଚାର । 

ମୁଠେ ଦାନାପାଇଁ ଜୀବନଟା ହୁଏ ଡହଳ ବିକଳ

ସବୁ ଶୂନଶାନ ଭିତରେ ହଜିଯାଇଛି କୋଳାହଳ

ଗରିବ, ଶ୍ରମିକ, ଖଟିଖିଆ ଦୀନ ମଜୁରିଆଙ୍କର

କାନ୍ଦୁକାନ୍ଦୁ ଦିନଯାଏ ରୋଜଗାର ନାହିଁ ତାଙ୍କର ।

ମଧ୍ୟବିତ୍ତଙ୍କ ସୁଖ ଦୁଃଖକୁ କିଏ ବା ପଚାରେ ?

ବ୍ୟର୍ଥ ଜୀବନ ନୟନ ଲୋତକକୁ ପିଇଯାଏ ଓଠରେ

ବୁକୁତଳେ ଅଛି ତା'ର କେତେ କ୍ଷତାକ୍ତ ଗଭୀର ବ୍ୟଥା

କହିବ ବା କା ଆଗେ, କିଏ ସାଉଁଳେଇ ଦବ ତା ମଥା ।

ରଖେ ହରି ମାରେ କିଏ, ମାରେ ହରି ରଖେ କିଏ ?

ଦୟା, କ୍ଷମା, ଆଶୀର୍ବାଦ ଆଉ ତାଙ୍କର ସଂହାର

ତଥାପି ମଣିଷ ଅସୁମାରି ଆଶା ରଖି ଚାଲେ ବହୁଦୂର

କରି କରାଉ ଥାଏ ସେହି ଜାଣନ୍ତି ସଚରାଚର ।

ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସମୟେ ଜୀବନର ମାନେ ନାହିଁ କିଛି

ସବୁଥାଇ ବି ବଞ୍ଚିବାର ମୋହ କିଛି ନାହିଁ ଏଠି

ଦଳିତ, ଅବହେଳିତ, ଲାଂଛିତମୟ ଜୀବନେ

ମୃତ୍ୟୁ ଆସି ଉପନୀତ ଅନ୍ତିମ ସୋପାନେ ।