ସ୍ମୁତିର ସହର ମୋ ପିଲାଦିନର

ମୋ ପିଲାଦିନର ତୁମେ ସେଇ ସ୍ମୁତିର ସହର ,

କହିବାକୁ ଠିକ ଲାଗେନି ତୁମକୁ ପୁରୁଣା ହେଇ ! ତୁମେ ତ ମୋ ଅତି ନିଜର ଘର ,

ଜ୍ଵଳନ୍ତ ମୁକସାକ୍ଷୀ ତୁମେ ମୋ ସଙ୍ଘର୍ଷ ଦିନର ,

ସ୍ମୁତି ତୁମେ ମୋ ସଙ୍ଘର୍ଷ ଜୁଆରରେ ପରାସ୍ତ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଅବସାଦର ।

ଏବେବି ଏତେ ଦୁରେ ହାତ ଠାରି ଡାକେ ବରା ବାସ୍ନା ସେ ତୁମ ଗଳିର ,

ମୁଁହ ବୁଲେଇ ଡାକେ ସେଇ ସ୍କୁଲ ଯିବା ରାସ୍ତା ସେଦିନର ,

ସେ ସ୍କୁଲର କ୍ଲାସ ରୁମ ମୋ ପିଲାଦିନ ସହରର,

ସେଇ ସ୍ମୁତି ଚିତ୍ର ପଟ ଅଭୁଲା ଦିନର ।

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଦୌଡ଼ି ଯିବାକୁ ,

ଦୁରେଇବାକୁ ମୋ ମନର ଅସ୍ଥିରତା କୁ ,

ସବୁ ଅତୀତର ସ୍ମୁତି ସାଉଁଟିବାକୁ ,

ସେଇ ମୋ ପିଲା ଦିନ ସହରର କୋଳକୁ ।

ଖୋଜିବାକୁ ସେଇ ବର୍ଷାର ଜଳ ଧାରା ପୁଣି କୁହୁଡି ଭିଜା ଶୀତ ସକାଳକୁ ,

କାରଣ ଏବେ ବି ମୋ ପୁରୁଣା ସହର ଆସ ତୁମେ ନିଆରା ଢଙ୍ଗରେ ମନକୁ ,

ମୋ ମନ କୁହେ ତୁମେ ବି ଚାହିଁଥିବ ମୋତେ ମୋ ଆସିବା ବାଟକୁ ,

ପାଇବାକୁ ହଜିଲା ଦିନର ସ୍ମୁତି ଭଣ୍ଡାର ତୁମ ସହ ଥିବା ଏ ଜୀବନର ନିବିଡ଼ ସମ୍ପର୍କକୁ ।