ସମୁଦ୍ରର ଆରପାଖେ

ଆସ ନେଇଯିବି ତୁମକୁ 

ସମୁଦ୍ରର ଆରପାଖ ଆକାଶର ନୀଳ ବଗିଚାକୁ

ଭୂମି ଓ ଆକାଶର ଦ୍ଵନ୍ଦଠାରୁ ଦୁରେଇ ନେବି

ସେଇ କୁହୁଡ଼ିର ମାୟାଜାଲର ପ୍ରାଚୀର ସେପାଖକୁ

ଯେଉଁଠି ନଥିବ ବେଳାଭୂମିର ଦାମ୍ଭିକତା 

ନା ଆକାଶର ନୀରବତା

ବାସ୍ ଥିବ ନିଜକୁ ବସ୍ତାରି ଦେବାର ପୁର୍ଣ୍ଣ ସ୍ବାଧୀନତା

ଓ ନୀଳ ହୋଇଯିବାର ଏକ ଧୀର ଗାମ୍ଭିର୍ଯ୍ୟତା। 

କେତେ ଦିନ ଆଉ ପିଟୁଥିବ ମଥା

ଏମିତି ମୋ ଶୁନ୍ୟ ବାଲିଶେଯ ପରେ 

ନା ମୁଁ ତୁମ ସହ ମିଶି ପାରିବି ଦ୍ରବିଭୂତ ହୋଇ

ନା ତୁମ ସ୍ଥିର ଆଲିଙ୍ଗନରେ ମାରି ପାରିବି ହାଇ

ତୁମ ଆଶା ଓ ମୋ ଉଦାସୀନତାର ସଂଘର୍ଷରେ

ଏମିତି ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିବ ପାଣିଫୋଟକା ସଦୃଶ

ଅସଂଖ୍ୟ ଭୁଲା ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି ଛିଟା ମାନ। 

ଚାଲ ଏ ଚୁଗୁଲିଆ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ

ଚାଲିଯିବା ଢେର ଦୂରକୁ, ଅନେକ ଦୂରକୁ

ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଜାଣତେ ଓ ଅଲକ୍ଷରେ

ଯେଉଁଠି ନା ଥିବ କେଉଁ ଆଲିଙ୍ଗନର ସଂକୋଚ

ନା ଆମ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବାଧା କି ବିତ୍ପାତ

ବାସ୍ ଥିବ କେବଳ ଅନ୍ତଃହୀନ ପ୍ରେମର ନୀଳ ଫଲ୍ଗୁ ଧାରା

ଓ ଏକ ହୋଇଯିବାର ଏକ ସ୍ଥିର ଅନ୍ତଃସଲୀଳା।