ସମୁଦ୍ର

ଅନ୍ତର ମୋ ସୀମାହୀନ

ଅଶାନ୍ତ ମୁଁ ବିକ୍ଷୁବ୍ଧ ସମୁଦ୍ର,

ମଥାପିଟେ ବେଳାବୁକେ ମୂର୍ହୁମୂର୍ହୁ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ମୋ ଉଦବେଳ,

ଗଢୁଥାଏ ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ

ଜଳୁ ଥାଏ ଜଉଘର ଯଉବନ ମଧୁବନ

ସ୍ୱପ୍ନ ବାଲିଘର ।

ଜାଣିନାହିଁ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ ତଟରେଖା ସୀମା

ବେଳାବୁକେ ଇତସ୍ତତଃ ବାଲୁକଣ ବିକ୍ଷିପ୍ତ,

ବୁଝି ନାହିଁ କାହିଁକି ମୋ ହୃଦୟରେ

ଭରିଅଛି ଲବଣତା ବିଶେଷ,

ଯୁଗ ଯୁଗ କାହିଁକି ମୁଁ ଉତ୍ତାଳ ଓ ଉତକ୍ଷିପ୍ତ ।

ସାଇତି ରଖିଛି ବକ୍ଷେ ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରବାଳ ରତ୍ନ

ଶାମୁକାର ଗରଭରେ ବହୁମୂଲ୍ୟ ମୁକ୍ତା,

ଜାଣି ନାହିଁ ବୁଝି ନାହିଁ ଘନଘୋର ମନ୍ଥନରୁ

କେବେ ଜାତ ହେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

ଶ୍ରୀ ସମ୍ପଦ ଯୁକ୍ତା ।

ହୋଇଯାଉ ଯେତେ ଯାହା ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ଅଛି ମୁହିଁ

ଲଙ୍ଘିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ ମୋ ଆତ୍ମମର୍ଯ୍ୟାଦା,

ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆତ୍ମନିର୍ଭର ଯଥେଷ୍ଟ ଅଟଇ ମୁଁ

ମୃଦୁ ମଧୁ ଶତଧାରେ ପ୍ରବାହିତ

ମୋ ଅଳକାନନ୍ଦା ।

ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସବୁକିଛି ଥାଇ ବି ମୁଁ

ଅହର୍ନିଶି ଖୋଜୁଥାଏ ଶେଷ ନିର୍ବିଶେଷ,

ଜାଳି ପୋଡ଼ି ନିଜକୁ କିରଣେ

 ଥାଏ ମୁଁ ତପସ୍ୟାରତ

ଖୋଜିବୁଲେ ଚର୍ତୁଦିଗେ ନିର୍ବାଣ ବା

ସବିଶେଷ ମୋକ୍ଷ ।

ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତୀ ଜୀବନର ଗତି

ଘନୀଭୂତ ହୁଏ ପୁଣି ଜୀବ ଅବଶେଷ

ବରଷଇ ବାରିଧାରା ଅମୃତ ନିର୍ଯାସ,

ମରୂସ୍ଥଳେ ରାଶି ରାଶି ହୃଦେ ସବୁଜିମା

ସ୍ୱସ୍ତିକ ରେ ଜୀବନର ହୁଅଇ ବିକାଶ ।

କୁହୁ କୁହୁ କୋକିଳର ଗୁଞ୍ଜେ ମଧୁସ୍ୱନ

ବିମଳ ପ୍ରଭାତେ ଝରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ କିରଣ,

ମଧୁର ଏ କୃଷ୍ଣ ତତ୍ତ୍ଵ ପ୍ରଣବ ଉନ୍ମେଷ

ସୁନ୍ଦର ଉପସଂହାର ଅଟେ ସତ୍ୟଶିବ

ସୃଜନ ପାଳନ ।