ସ୍ମୃତିର ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ତରଙ୍ଗ ବିହୀନ ମନ ଜଳପାତ୍ରେ

ଦେଖାଦିଏ ପ୍ରତି ଥର

ଥର ଥର କରି ହସାଏ କନ୍ଦାଏ

ଚିହ୍ନା ପ୍ରତିବିମ୍ବ ତାର। 

ତାର ଏ ଆସିବା ଭୁଲା ଗୋହିରୀରୁ

ଆଣେ ସୁଖ କେବେ ଦୁଃଖ,

ଦୁଃଖ ସବୁ କିନ୍ତୁ ସାଇତି ରଖି ସେ

ତୁଛାଟାରେ କରେ ଶୋକ। 

ଶୋକ ଯେବେ ଛାତି ଜମାଟ ଫିଟାଇ

ବହିଯାଏ ଛୁଇଁ ଗାଲ,

ଗାଲ ଦୁଇ ସାଜେ ଦୁଇ ନଦୀ ଶଯ୍ୟା

ବହିବାକୁ କୋହ ଧାର। 

ଧାର ଧାର ହୋଇ ଅଶ୍ରୁ ଯେବେ ବହି

ସିକ୍ତ କରେ ତନୁ ମନ,

ମନର ଯେ ବୋଝ ହୋଇଯାଏ ହାଲ୍କା

ସ୍ଵଛ ହୁଏ ବର୍ତ୍ତମାନ। 

ବର୍ତ୍ତମାନ ସିନା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଜୀବନ

ଅତୀତ ପ୍ରଛନ୍ନ ସାଥି,

ସାଥିଟିଏ ସାଜି ସ୍ମୃତି ଯେବେ ଆସେ

ଦିନ ପରି ଲାଗେ ରାତି। 

ରାତି ପାରିଦିଏ ଶରଧାରେ ଶେଜ

ସ୍ମୃତି ଧରାଦେବ ବୋଲି,

ବୋଲି ବୋଲି ଭାବ ବିଭୋର ସଙ୍ଗୀତ

ଭରିଦିଏ ଯେତେ ଖାଲି। 

ଖାଲି ରହେନାହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ କେବେ

ସ୍ମୃତିର ଆଇନା ବିନା,

ବିନା ଅତୀତରେ ବର୍ତ୍ତମାନ କେବେ

ପାଇଛି କି ତା ଠିକଣା। 

ଠିକଣା ଆଜିର ହଜିଯାଏ ଯେବେ

ଖୋଜାପଡ଼େ ଗତକାଲି,

ଗତକାଲି ତାର ଆଲୋକ ବିସ୍ତାରି

ଦେଖାଏ ଆସନ୍ତା କାଲି। 

କାଲି ଆଜିର ଏ ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ

ଜୀବନ ମୁରୁକି ହସେ,

ହସେ ଏ ମୁହୁର୍ତ୍ତ ଭିଜି ଯାଏ ଯେବେ

ଅତୀତର ମଧୁ ରସେ। 

ରସେ ସେ ସ୍ମୃତିର ରସସିକ୍ତ ଧାରା

ଜୀବନକୁ ବହୁ ବାର,

ବାର ବାର ଆସି ଚେତନା ବକ୍ଷରୁ

ପୁର୍ଣ କରେ ଶୁନ୍ୟ ଝର।