ସ୍ମୃତି ମୋ ସାଇତା ହୃଦ କନ୍ଦରେ

ପରମ ସୌଭାଗ୍ୟ ଗୌରବ ମଣିବ

                  ଜନକ, ଜନନୀ ଅଛନ୍ତି ଯା'ରେ ,

ମୁଁ ତ ଅଭାଗିନୀ ହରାଇଛି ବେନି

                  ମୋ ମାତା ,ପିତା ଙ୍କୁ ଏ' ଜୀବନରେ ।

ସ୍ନେହ ବୋଳା କଥା ପାଇବା ଆଶାରେ

                  ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ ଭୁଲାଏ ମନ,

ତଥାପି କାହିଁକି ସେହି ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନ

                  ଖାଲି ପଡିଅଛି ସେହି ଆସନ ।

କା'ର ମାତା, ପିତା କବିତା ପଢ଼ିଲେ

                  ବୋଲ ମାନେ ନାହିଁ ମୋ ଆଖି ଜଳ,

ମାତା , ପିତା ସ୍ମୃତି ସାଉଁଟି ରଖିବା

                  ସଂସାରରେ ଏହା ଅଟେ ବିରଳ।

ଦେବା ଦେବୀ ଠାରୁ ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ

                   ଜୀବନରେ ଅଟେ ଅମୂଲ ମୂଲ ,

ଏ ଜନ୍ମରେ ନାହିଁ ମୋ କପାଳେ ସେହି

                 ଯେତେ ଚାହିଁଲେ ବି ତାଙ୍କରି ଗେଲ ।

ହରେଇଥିବ ଯେ ନିଜ ପିତା ମାତା

                 ସେ ବୁଝି ପାରିବ ମୋହରି ଦୁଃଖ ,

ପ୍ରଭୁ ପଦେ ଅଳି  ସବୁ ଦୁହିତା'ଙ୍କୁ

                ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ ସଦା ସର୍ବଦା ସୁଖ ।

କାଲି ଫେରିଯିବି  ଏ ଜନ୍ମ ମାଟିରୁ

                ଏହି ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ହୃଦୟେ ନେଇ,

ସେହି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ

                 ଖୋଜିବୁଲେ ଆଜି ନିଜକୁ ମୁହିଁ ।

 ଧନ୍ୟ ସେ ଦୁହିତା ଧନ୍ୟ ମାତା, ପିତା

                  ଯା ଲାଗି ଗର୍ବରେ ଫାଟଇ ଛାତି ,

ମାତା, ପିତା ପରା  ଦୁହିତା'ର ଶକ୍ତି

                ଯା ଭାଗ୍ୟେ ମିଳଇ ସେ ଭାଗ୍ୟବତୀ।

ମାୟା, ମୋହ ତେଜି ଦୂରେ ଗଲେ ଚାଲି

                 ଖାଲି ସ୍ମୃତି ଅଛି ହୃଦୟେ ମୋର ,

ଗର୍ବିତ ଆଜି ମୁଁ  ତାଙ୍କଠୁଁ ଉଦ୍ଭବ

                ଶ୍ରୀଚରଣେ କରେ କୋଟି ଜୁହାର ।

ସ୍ମୁତି ମୋ ସାଇତା  ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ

                 ପିଣ୍ଡରେ ମୋ ପ୍ରାଣ ରହିବା ଯାଏଁ,

ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟେଇ ଦେଖୁଥିବି ଖାଲି

                 ଶେଷ ଜୁଇ କାଠ ଜଳିବା ଯାଏଁ ।