ସମ୍ମୋହନ ରଙ୍ଗେ

ଝୁରି ମରିବାଟା ସାର ଲୋ ସଜନୀ

ପ୍ରାଣତାକୁ ଦେଲେ ଥରେ,

ଝୁରାଇ, କନ୍ଦାଇ ହୃଦୟ ଦହଇ

ବ୍ୟଥା ଯାହା ହୃଦୟରେ ।

ଗୋପ, ଗୋପାଳୁଣୀ ସେ ରାଧିକା ରାଣୀ

କାହାକୁ ଛାଡ଼ିଛି କହ,

ତଥାପି ଶ୍ୟାମଳ ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗାଇଛି

ସମ୍ମୋହନ ଝରା ମୋହ ।

ସଜନୀ ପ୍ରାଣର ବିଦଗ୍ଧ ଭାବକୁ 

କହିପାରେ ନାହିଁ କେହି,

ରଙ୍କହୋଇ ରଙ୍କା ଯେତେ ଏଠି ଝୁରୁ

ତାର କିବା ହୃଦ ନାହିଁ ।

କାହିଁଗଲା ଶ୍ୟାମ ଝୁରୁଛି ଯମୁନା

ଝୁରେ ଗୋପ ନରନାରୀ,

ରାଧାରାଣୀ ଝୁରେ କୁଞ୍ଜର କାନନେ

ହଜିଲାଣି ତାଙ୍କ ଶିରି ।

ଗୋଧୂଳି ବେଳେରେ ଧୂଳି ଉଡୁନାହିଁ

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କ ମେଳେ,

ବଂଶୀ ଶୁଭୁନାହିଁ ଗାଈ ଆସୁନାହିଁ

ଯମୁନା ଆସୁନି କୂଳେ ।