ସକାଳର ଜଣାଣ

ଶୟନେ ସପନେ   ଅବା ଜାଗରଣେ

     ବ୍ୟାକୁଳିତ ଯାର ମନ

କାଳିଆସାଆନ୍ତ   ମନୋବାଞ୍ଛା ତାର

    କରିଥାନ୍ତି ଯେ ପୂରଣ ।

ସୁର୍ଯୋଦୟ କାଳେ ପ୍ରାଚୀଦିଗେ ଉଇଁ

     ସୂର୍ଯ୍ଯାସ୍ତେ ଯାଆନ୍ତି ଲୁଚି

ଦିନ ପରେ ରାତି    ବରଷ ତମାମ

     ଋତୁଚକ୍ରେ ଆଙ୍କି ଛବି ।

ଧରାକୁଧାରଣ    ଧର୍ମକୁ ସ୍ଥାପନ

    ଭକତେ ଦେଇ ଦର୍ଶନ

ତୀର୍ଥାଟନ କାଳେ  ଭ୍ରମି ଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନେ

    ଏକା ସେ ଚକାନୟନ ।

ପତିତଉଦ୍ଧାରେ   ତାଙ୍କବାନା ଉଡେ

    ନୀଳାଚଳେ ଫରଫର

ଧର୍ମେ ନାହିଁ ଦ୍ୱେଷ  ନାହିଁ ତ ଫରକ

    ତାର ନାମ ଏକା ସାର ।

ନିଜ ଅନୁଭବେ  ଖୋଜିବା ତାହାଙ୍କୁ

    ଦେଖ ଅନ୍ତର ଭିତର

ଯାମନ ଯେମିତି  ତା ପ୍ରଭୁ ସେମିତି

    ଭାବମୟ ସେ ଠାକୁର ।

ନ ଡାକିଲେ ତାଙ୍କୁ  ଦିନ ମୋ ସରେନା

     କରୁଣାସାଗର ହରି

କର୍ମ ଫଳ ତାଙ୍କୁ    ନିତି ଅରପଇ

     ବନ୍ଧନୁ ଦେବେ ଉଦ୍ଧରି ।